“Εγώ ούτε να οδηγώ δεν γουστάρω τόσο μακριά”, ήταν η έκφραση μιας φίλης που δεν τρέχει, αλλά “έμπλεξε” πρόσφατα σε μια συζήτηση μας που είχε να κάνει για υπεραποστάσεις στα βουνά. Πόσες φορές την έχω ακούσει αυτή – και παρόμοιες – εκφράσεις, από το 2008 που μυήθηκα προσωπικά σε αυτό το μαγικό κόσμο των ultra-trail. Μέχρι τότε έτρεχα σε αγώνες που θα χαρακτήριζα πιο “λογικούς”, οι οποίοι ολοκληρώνονταν στην διάρκεια μερικών – συνήθως λίγων – ωρών και απαιτούσαν μόνο καλή φυσική κατάσταση. Άλλωστε, στην χώρα μας το ultra trail ήταν στα σπάργανα και μόλις το 2007 ξεκίνησε την θυελλώδη του πορεία στo χώρο του ορεινού τρεξίματος, από τα μαγευτικά δάση της Ροδόπης και το πρώτο Virgin Forest Trail.

Λίγο πιο μετά, το 2010 και πάλι στη Ροδόπη, αυτή τη μήτρα που γέννησε κάποια από τα πιο σημαντικά γεγονότα στο χώρο μας,  ξεκίνησε και στη χώρα μας αυτό για το οποίο η μεγάλη Ann Trason είχε πει: "Πάντα έβλεπα τα 100 μίλια αγώνα ως ζωή μέσα σε μια μέρα. Έχεις όλες τις δοκιμασίες, τις δυσκολίες και της χαρές μιας ζωής σε μια μέρα. ”. Πόσο δίκιο είχε αυτή η τεράστια αθλήτρια. Και μπήκα με φόρα και σε αυτή τη συναρπαστική απόσταση, που εκτός της φυσικής κατάστασης, απαιτούσε ψυχολογία και γεννούσε ασύλληπτα συναισθήματα.

Εκτός από όλα αυτά τα όμορφα, γεννήθηκαν και μεγάλες φιλίες που κρατούν για χρόνια, αλλά και ήταν και μια σπίθα να φτιάξουμε με τον Τάκη το Advendure, για να βγουν στην κοινότητα ιστορίες όχι μόνο δικές μας αλλά πολλών φίλων και συνεργατών που όργωναν τα μονοπάτια του κόσμου.

Τα χρόνια πλέον έτρεχαν συναρπαστικά και όμορφα, βγήκαμε στο εξωτερικό σε μεγάλα βουνά, ιστορικούς αγώνες, οι εικόνες πολλαπλασιάστηκαν και το τρίπτυχο “σωματική υπερπροσπάθεια – ψυχολογία - συναισθήματα” των ultra-trail επιβεβαιώθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο. Διψούσαμε για νέους στόχους, δύσκολους και προκλητικούς, που σχεδιάζαμε στο τέλος κάθε χρονιάς και αναπολούσαμε γεμάτοι χαρά στο τέλος της επόμενης.

 Cappadocia Ultra Trail

Η ζωή όμως κάνει κύκλους και το τρέξιμο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό τον κανόνα. Κάπου εκεί στο 2019, 11 χρόνια μετά το πρώτο μου ultra, ένιωσα κορεσμό. Ένιωσα ότι δεν θέλω άλλο από αυτού του τύπου τη δοκιμασία, την υπερπροσπάθεια τόσων ωρών και την μιζέρια και την κούραση που την συνοδεύει, τα ξενύχτια τρέχοντας στα μονοπάτια. Έκανα λοιπόν ένα διάλλειμα, επιστρέφοντας προπονητικά και αγωνιστικά στην ένταση των μικρότερων αποστάσεων, οι οποίες με γύρισαν σε καταστάσεις και βιώματα που θύμιζαν  τα πρώτα χρόνια ενασχόλησης μου με το άθλημα. Κάπου εκεί ήρθε και η πανδημία, τα τέλειωσε όλα ή σχεδόν όλα, και φτάσαμε στο τέλος του 2021 χωρίς ultra-trail στα πόδια μου για σχεδόν δυο ολόκληρα χρόνια.

Αυτό ήταν όλο λοιπόν; Όχι βέβαια! Αν έχεις γνωρίσει έστω και μια φορά αυτόν τον κόσμο, έχεις νιώσει την κούραση, το ξενύχτι, έχεις βιώσει καταστάσεις δύσκολες, μοναχικές, νύχτες με τα αστέρια συντροφιά σε κάποιο δάσος ή βουνό, το δάκρυ και την χαρά της ολοκλήρωσης μιας υπερπροσπάθειας, τις αγκαλιές των δικών σου ανθρώπων, των φίλων, των συναθλητών και των διοργανωτών στον τερματισμό, τότε η επιστροφή είναι αναπόφευκτη. Άλλωστε τις περισσότερες φορές το διάλειμμα από οτιδήποτε είναι ευεργετικό για το σώμα και το μυαλό και κυρίως λυτρωτικό αφού σε επαναφέρει σαν να είναι η πρώτη φορά σε αυτό που αγαπάς.

Όλα αυτά λοιπόν μου έλειψαν πολύ και δεν μπορώ να μείνω άλλο μακριά τους. Και έτσι, σχεδόν πάνω στα πεντηκοστά τρίτα γενέθλια μου στο τέλος Μαρτίου, θα επιστρέψω και πάλι στο πανέμορφο Chianti, για ένα νέο αγώνα 100 χιλιομέτρων, με την προσμονή και το καρδιοχτύπι που θυμάμαι να είχα και πριν τον πρώτο μου αγώνα υπεραπόστασης στο μακρινό 2008. Τι καλύτερο για τα γενέθλια μου συνοδευόμενο μάλιστα με ένα όμορφο Chianti Classico μετά τον αγώνα!

Cheers και καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Δημήτρης Τρουπής