Εκεί στα Ριζά του Βουνού, της μαρμαροστόλιστης Πεντέλης, έφτιαξε το πανδοχείο του ο Βουνάνθρωπος, Νίκος Ραπτόπουλος και από ονειροπόλος έγινε ονειροκατακτητής αφού μετουσίωσε τις επιθυμίες του σε πράξεις υποδεχόμενος τους ταξιδευτές “μονοπατάκηδες”, φιλεύοντας τους καλοσύνη και χαμόγελο που συνδυασμένα με τα εκλεκτά καλούδια του και το ζεστό Ρακόμελο ανάβουν τις συζητήσεις και η φλόγα τους καίει καρδιές και σώματα, ανοίγοντας διάπλατα τους αχανείς ορίζοντες της ψυχής. Ένας από αυτούς τους “ορίζοντες” είναι ο σημερινός αγώνας με το Νίκο άξιο διοργανωτή του. Η ανάβαση των Αθηναίων - και όχι μόνο - στο βουνό που “έντυσε” με τα απόκρυφα του σώματος του, τα μάρμαρα, τον πολιτιστικό χάρτη του αρχαίου και σύγχρονου κόσμου, επιβραβεύεται με την θέαση του ναού της Αθηνάς από ψηλά, τον Παρθενώνα στον λόφο της Ακρόπολης . 

Στη γραμμή της εκκίνησης αφουγκράζομαι το βουητό του ανέμου, το οποίο ανάκατα με  το χιονόνερο  κατρακυλά από τις κορυφές της Πεντέλης και στο διάβα του ντύνει τα μονοπάτια του βουνού με χρώματα και αρώματα, σαν ουράνια τόξα που εκκινούν από την καρδιά των βουνομαραθωνοδρόμων και καταλήγουν εκεί που κρύβεται ο θησαυρός, στην κορυφή των φαντασιώσεων τους. 

Κοιτώντας τις συναθλήτριες και τους συναθλητές γύρω μου “ψάχνω” μέσα τους και πρώτα απ' όλα μέσα μου αλήθειες, όπως γιατί κάνουμε κάτι τόσο ακραίο όπως είναι το τρέξιμο στα βουνά. Γιατί είμαστε εδώ σήμερα μια τόσο κρύα Κυριακή του Γενάρη που το 99% των “φυσιολογικών” ανθρώπων βρίσκεται κουκουλωμένο στο κρεβατάκι του . Η απάντηση έρχεται μόλις ξεκινάω να τρέχω το ανηφορικό μονοπάτι.  Αίφνης ο Ιδεομηρυκασμός (αδιάκοπη επανάληψη αρνητικών σκέψεων που στριφογυρίζουν ολημερίς και πολλές φορές ολονυκτίς  στο μυαλό μας) χάνεται ως δια μαγείας! Τη θέση του βυθισμένου στα τάρταρα εαυτού μας την παίρνει ένας ξανανιωμένος τρεχαλατζής. Ένα από τα πολύτιμα νοερά πλήκτρα είναι το τρέξιμο που μας επαναφέρει στην παιδική μας ηλικία. Ένας ενσυνείδητος διαλογισμός με βαθιές ανάσες και εκπνοές  που μας καθορίζουν αυτό που είναι ο σκοπός, ο λόγος για τον οποίο κληθήκαμε να αφήσουμε το στίγμα μας στη Γη, να είμαστε ευτυχισμένοι! 

Αρχικά τρεχοανηφορίζω βατό δασικό δρόμο με κατεύθυνση προς το αρχαίο μονοπάτι που οδηγεί στο Ναό των Αγίων Ασωμάτων. Το Πεντελικό όρος είναι το ποιο κακοποιημένο από τις ανθρώπινες δραστηριότητες βουνό της Αττικής. Η εύρεση μαρμάρου στα πετρώματα του και η αλόγιστη εκμετάλλευση του από τον σύγχρονο Έλληνα έκαναν τον ένα από τους τρεις γίγαντες που αγκαλιάζουν την Αττική γη σε πολλά σημεία του να μοιάζει με Σεληνιακό τοπίο. Όμως η δύναμη της φύσης εξουσιάζεται από Θεϊκές παρεμβάσεις δηλαδή το συμπαντικό γίγνεσθαι έχει συνεισφέρει μέγιστα να ζω, να βλέπω  σήμερα το αισιόδοξο μήνυμα της αναγέννησης του τόπου. Δεν χορταίνω να “γεύομαι” τις μέχρι πρότινος έρημες πλαγιές που έχουν μετατραπεί σε “παιδικοί σταθμοί” όπου η χλωρίδα έχει καμαρωτά εμφανιστεί και θρονιαστεί επάνω τους βροντοφωνάζοντας την παρουσία της, την ουσία της για τη συνέχεια της ύπαρξη της και κατά συνέπεια της δικής μας ύπαρξης και επιβίωσης. 

Αυτά τα πετροδιακοσμημένα μονοπάτια σαν αυτό που σαν το Μίτο της Αριάδνης οδηγεί τα πατήματα μου, αυτά που χαράχτηκαν σαν ρυτίδες σοφίας στο κορμί του βουνού τις περισσότερες φορές εξαιτίας ακραίων φυσικών φαινομένων, με γοητεύουν, με μαγεύουν, με αιχμαλωτίζουν και σιδεροδέσμιος από την μοσχοβολιά του θυμαριού, του φασκόμηλου της νοτισμένης γης, δέχομαι αυτό το αιθέριο μίγμα σαν κλειδωνιά αέναης φυλάκισης μου στα σπλάχνα τους. Το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων σε υψόμετρο 790 μέτρων είναι ένας συχνός “σταθμός” μου στις ατέλειωτες περιπλανήσεις μου στη Πεντέλη. Πάντα με γοητεύει η φιλόξενη εικόνα του. Μια πηγή μου λέει ένα κελαρυστό καλωσόρισμα, μια μικρή πέτρινη σκάλα με οδηγεί στον προαύλιο χώρο όπου αντικρίζεις την ανοικτή πόρτα του ναού. Η εικόνα της Παναγίας δεσπόζει με την γλυκύτητα και την καλοσύνη που αποπνέει. Σαν ζεστή αγκαλιά με ξεπροβοδίζει, με κοιτάζει και τα σύννεφα εξαφανίζονται από τον ουρανό μου δίνοντας την θέση τους σε έναν απαστράπτων Ήλιο.

Νιώθω τα πόδια μου ανάλαφρα γεμάτα δύναμη και διάθεση περιπέτειας. Ανοίγω την πόρτα στην ωραιότερη ανηφόρα των Ελληνικών βουνών αμέσως μετά το εκκλησάκι, εμφανίζεται πανέμορφη και θυμαροστολισμένη, με ένα στεφάνη από αγριολούλουδα στο πανέμορφο μέτωπο της. Μου δίνει το χέρι της αρχίζουμε την ανάβαση και με ρωτά, μόνος σήμερα Δημήτρη, που είναι ο Πούφης; (ο σκύλος  μου, ο τετράποδος συναθλητής μου). Δεν τον πήρα σήμερα κυρά μου, αυτός είναι μαθημένος να τρέχει παρέα με το βουνό κι εμένα, φοβήθηκα μην τον “βγάλω  από τα νερά του”. Μα το ίδιο ακριβώς θα κάνατε, αφού εσύ και φίλοι σου που τρέχετε σήμερα, είστε   “ένα'' , είστε ''όμοιοι'' ψυχοπνευματικά και σίγουρα ο Πούφης δε θα είχε κανένα μα κανένα θέμα αφού θα έβλεπε  τους πολλούς σαν ένα! 

Κυριολεκτικά καλπάζοντας, βοηθούμενος και από τον ομαλό πευκοντημένο κατήφορο, φθάνω στην σπηλιά του Πανός, (οι σύγχρονοι Έλληνες την βάπτισαν σπηλιά του Νταβέλη) που ανακαλύφθηκε από τους αρχαίους Έλληνες όταν λάξευσαν το βουνό για να εξάγουν / παράγουν το λευκό μάρμαρο. Είμαι σε υψόμετρο 700 μέτρων και ατενίζω την μεγάλη πόλη μας, την Αθήνα, που σαν ένας πελώριος πίνακας ξεκινά από τους πρόποδες του βουνού και φτάνει στις ακτές του Σαρωνικού Κόλπου. Αντικρίζοντας τη θάλασσα εκστασιάζομαι, μια ευχή μου αναδύεται και εμπλέκεται διαχέεται στον άνεμο: ''Να ταξιδεύεις με βάρκα την ύπαρξη σου, πανί να ανοίγεις την καρδιά σου, σε ένα πέλαγος αγάπης με ατέλειωτες ερωτικές φουρτούνες, λιμάνι σου οι παθιασμένες αγκαλιές για πάμπολλα αργοπερασμένα χρόνια ''.

Η τελευταία δοκιμασία του αγώνα είναι το ανηφορικό κακοτράχαλο μονοπάτι που οδηγεί στις “Συμπληγάδες πέτρες”,  μια ακόμα άκομψη ανθρώπινη παρέμβαση στο βουνίσιο περιβάλλον, όπου το πέρασμα του χρόνου δημιούργησε ένα κατάφυτο φαράγγι στο οποίο οι τεράστιοι βράχοι του ενώνονται και αποχωρίζονται συνεχώς δημιουργώντας ένα επικίνδυνο πέρασμα! Για να έχεις ασφαλή “διάπλου” από το θανατηφόρο αυτό πήγαινε έλα των βράχων, θα πρέπει να κρατάς την ασπίδα του φωτός και της ενέργειας στο αριστερό σου χέρι, και το δόρυ της ενσυναίσθησης, της ψυχικής ανάτασης και της επικοινωνίας στο επίπεδο καρδιάς στο δεξί σου χέρι. 

Αναρωτιέμαι πως στο καλό άραγε χώρεσε τόση, μα τόση, ομορφιά  στα 14 χιλιόμετρα του αγώνα και η απάντηση μου δίνεται στην έξοδο των “Συμπληγάδων “. Tι είναι αυτά Δημήτρη, περπατώντας θα τερματίσεις (υπόψιν ότι έτρεχα στην ισιάδα με 5΄ το χιλιόμετρο ); Δώσε λίγο, δώσε δύναμη! Είναι ο Λύκος Α των βουνών, ο Σπαρταθλητής, ο ιδιαίτερα διακριθείς σε αγώνες όπως ο ROUT, ο Olympus Mythical και βέβαια με τον επιτυχή τερματισμό του στον αγώνα των αγώνων, το Σπάρταθλον! Ο θανάσσης Καλογερόπουλος είναι ο εμπνευστής, και ο σχεδιαστής της διαδρομής του αγώνα και η συνεργασία του με το Νίκο Ραπτόπουλο μας έδωσε ένα απλόχερο μήνυμα. Ο Άνθρωπος ζει μόνο όταν τρέφεται από το πάθος του.

Δημήτρης Ραυτόπουλος