Αποφάσισα να ξεκινήσω βράδυ λοιπόν, οπότε ότι προβλήματα προέκυπταν να μπορούσα να τα αντιμετωπίσω την ημέρα.

Στη θεωρία (google maps & google earth) η διαδρομή μου έβγαινε περίπου 120km με θετική υψομετρική +4.500m. Από αυτά, τα 45km περίπου ήταν δασικοί χωματόδρομοι σε καλή κατάσταση και τα υπόλοιπα 75km μονοπάτια κάθε είδους, με τα περισσότερα από αυτά να είναι τεχνικά τόσο από την φύση τους όσο και από την περίοδο του χρόνου (με λιγοστούς περιπατητές και τις ζημιές από τα καιρικά φαινόμενα).

Είπα την ιδέα μου στις εταιρίες με τις οποίες είχα την επιθυμία να συνεργαστώ για την συγκεκριμένη προσπάθεια, είχε θετική ανταπόκριση και ξεκίνησα να σχεδιάζω το όλο πλάνο. Οι εταιρίες που στήριξαν το project είναι η Raidlight Greece στον ρουχισμό και τον εξοπλισμό, η Altra και το performance store στα παπούτσια και η Näak στην τροφοδοσία.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, δεν ήταν και πολλές είναι η αλήθεια και φτάσαμε στα μεσάνυχτα της Τρίτης 12 Δεκέμβρη, 23:59 για την ακρίβεια, όταν πάτησα το start στο ρολόι…!!!

Ξεκίνησα από το νότιο – ανατολικό τμήμα του ποδιού, την Ι.Μ. Αγ.Παύλου και θα είχα κίνηση αριστερόστροφη, με στόχο για 1^η στάση στην Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας, αφού θα είχα τραβερσάρει το πόδι και θα είχα βγει στην βόρεια – ανατολική πλευρά του ποδιού. Το μήκος του κομματιού αυτού ήταν 17km με 850m θετική υψομετρική. Αναμφίβολα το πιο δύσκολο τμήμα της διαδρομής με πολύ τεχνικά μονοπάτια και αρκετά χαμηλή θερμοκρασία, με την χαμηλότερη στους 4°C.

Αποφάσισα την συγκεκριμένη προσπάθεια να μην την κρατήσω μόνο για εμένα και τους φίλους στο strava αλλά να την εξωτερικεύσω όσο μπορώ με μερικά video και φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Μετά από κάθε ανάρτηση έπαιρνα αρκετά μηνύματα συμπαράστασης και η αλήθεια είναι ότι μου έδινε η όλη διαδικασία πολύ ενέργεια να συνεχίσω δυναμικά.

Ακολούθησε σχετικά μονότονος δασικός χωματόδρομος 20km με την ιδιαιτερότητα ότι έπρεπε να διασχίσω 4 χείμαρρους κατά μήκος, βρέχοντας ξανά και ξανά το πόδια μου. Είχα ένα ζευγάρι στεγνές κάλτσες στο σακίδιο αλλά δεν τις χρησιμοποίησα ποτέ.

Οι ώρες και τα χιλιόμετρα περνούσαν, είχα πολύ καλή διάθεση και κάπως έτσι με βρήκε το ξημέρωμα λίγο μετά τις 7:00 έξω από την Ι.Μ. Παντοκράτωρος, στο βόρειο – κεντρικό τμήμα του ποδιού (περίπου στο 45km) να απολαμβάνω τα χρώματα και τις εικόνες της ανατολής...Τότε συνάντησα και το πρώτο αυτοκίνητο με κάποιους κοσμικούς που προφανώς πήγαιναν στην εργασία τους.

Η τριπλέτα των Μοναστηριών που ακολούθησε (Βατοπέδι – Εσφιγμένου – Χιλανδαρίου) στο βόρειο – δυτικό άκρο, με δυσκόλεψε λίγο αλλά το περίμενα και είχα προετοιμαστεί εγκεφαλικά, χαχα, είναι η αλήθεια. Η σήμανση για τα μονοπάτια χάνεται σε μερικά κρίσιμα σημεία και τα πισωγυρίσματα είναι αναπόφευκτα. Η πρώτη καλή στάση, και όπως αποδείχθηκε και η μοναδική τελικά, έγινε στην Ι.Μ. Εσφιγμένου στο 65km μετά από 10ω30λ και διήρκησε 12 λεπτά.

Θα ήθελα να σημειώσω ότι το όλο σκεπτικό της προσπάθειας στηριζόταν στην μη υποστήριξη από κανέναν, σε όλη την διαδρομή, καθώς και την μη προμήθεια από οπουδήποτε κανενός είδους τροφοδοσίας πέραν της ανανέωσης του νερού από διάφορες πηγές και βρύσες. Ο εξοπλισμός και η τροφοδοσία βρίσκονταν εξ’ ολοκλήρου στο σακίδιο μου και στην ζώνη μέσης.

Η διάσχιση του ποδιού στο δυτικό τμήμα διήρκησε αρκετά, με το πρώτο κομμάτι ανηφορικό και το δεύτερο κατηφορικό. Μετά το πέρασμα της κορυφογραμμής η θέα που απλωνόταν προς το 2^ο πόδι και τον Όλυμπο στο βάθος ήταν μοναδική.

Φτάνοντας στον αρσανά της Ι.Μ. Ζωγράφου, βρισκόμουν πλέον νότιο – δυτικά και απέμεναν περίπου 35km με +1.500m όλα σε μονοπάτια, εκτός από έναν χωματόδρομο περίπου 7,5km.

Πλέον είχα σαν οδηγό την κορυφή του Άθωνα που δέσποζε μπροστά μου επιβλητική και αγέρωχη. Τα χιλιόμετρα περνούσαν και η κούραση έκανε και αυτή την εμφάνισή της, χωρίς όμως να με καταβάλλει, όσο ο ενθουσιασμός και η ενέργεια συνέχιζαν να υπερτερούν.

Στο λιμάνι της Δάφνης, λίγο πριν “γράψω” 100km και στις 15 ώρες περίπου κίνησης, υπολόγιζα να κάνω μια άνετη στάση αφού γνώριζα ότι υπάρχει μια κλειστή αίθουσα αναμονής με πάγκους για τους προσκυνητές που περίμεναν τα καραβάκια και η οποία είναι ανοιχτή όλο το 24ωρο. Για κακή μου τύχη ήταν κλειστή και αναγκάστηκα για μια ακόμη φορά να κάνω σύντομη και “καταδρομική” στάση έξω στο κρύο…

Μετά από λίγο, και ενώ είχα περάσει το 100km, χρειάστηκε να ανάψω τον φακό για τη δεύτερη νύχτα που ακολούθησε. Πλησιάζοντας στον στόχο μου και κλείνοντας τον κύκλο, έκανα μερικούς γρήγορους υπολογισμούς και διαπίστωσα ότι εάν μπορούσα να πιέσω, θα κατάφερνα μια επίδοση κάτω από 20 ώρες…

Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα, τα μονοπάτια μου ήταν πλέον γνώριμα, το σακίδιο είχε ελαφρύνει, η κούραση μπορεί να ήταν αισθητή αλλά πλέον το “κουμπί” είχε γυρίσει σε αγωνιστικό mode και έβλεπα μόνο το τέρμα…

Μετά από 19 ώρες και 25 λεπτά, 117 χιλιόμετρα και 4.400m θετική υψομετρική, η πρώτη μου διαδρομή FKT (Fastest Known Time) θα ήταν γεγονός!

Αν και θα μπορούσα να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερα χορταστική αγωνιστικά χρονιά με πολύ δυνατούς αγώνες και συγκινήσεις( Ro.C. 50 miles, MOZART 100, TOR DES GEANTS, ROUT CLASSIC 100 miles), η πρώτη φορά, ειδικά όταν έχει αίσιο τέλος πιστεύω ότι θα μου μείνει αξέχαστη!

Ευχαριστώ πολύ το Advendure για την πρόσκληση!

Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους!!!

Γιώργος Κουγιουμτζής