Είχα συνδυάσει λοιπόν από πολύ μικρή το περπάτημα στο βουνό με την χαρά και την ξενοιασιά των αργιών και των γιορτών. Πάντα μου άρεσε να ανεβαίνω πρώτη και να κατεβαίνω τελευταία, ώστε να έχω περισσότερο χρόνο να βλέπω την θέα από ψηλά. Με ευχαριστούσε ο γρήγορος ρυθμός ώστε να προλάβω να δω περισσότερα και να έχω χρόνο να βγάζω φωτογραφίες τους άλλους. Δεν φανταζόμουν όμως ότι είναι εφικτό κάποιος να τρέχει σε αυτές τις κλίσεις!

Στο λύκειο ξεκινήσαμε γυμναστήριο με τον αδελφό μου για να δυναμώσουμε και να αντέχουμε να βοηθάμε και στις πιο δύσκολες δουλειές, όπως το κουβάλημα ξύλων, αλλά και για να αποκτήσουμε αντοχή και όσο το δυνατόν γρηγορότερη ανάρρωση ώστε να μπορούμε να βγαίνουμε με τις παρέες μας, αλλά και να βοηθάμε στις δουλειές και να πηγαίνουμε βόλτες με το ποδήλατο. Παρατήρησα ότι η μυϊκή ανάπτυξη στο γυναικείο σώμα ήταν πολύ πιο αργή και έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο. Για ένα διάστημα, μόλις άρχισα να βλέπω αποτελέσματα στο σώμα μου ξέφυγα από τον αρχικό μου στόχο και με ενδιέφερε κυρίως η εμφάνιση. Με την καραντίνα και την επιστροφή μου από Θεσσαλονίκη κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω σε ρυθμούς πόλης. Η απλή ζωή στο Μέτσοβο με κάνει πραγματικά χαρούμενη.

Όλα ξεκίνησαν όταν γνώρισα μια μέρα την Στέλλα εκεί που περπατούσα στο “Καρακόλι” για ζέσταμα πριν κάνω προπόνηση στο γυμναστήριο, που βρίσκεται λίγο πιο κάτω. Την είδα που έτρεχε και ψιλοαπόρησα. Μου είπε ότι κάνει προετοιμασία με τον Νίκο τον Καλοφύρη για να τρέξει στην Γαλλία στο Mont Blanc.

Εδώ θέλω να αναφέρω ότι όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν γνωρίζει ο κόσμος στον βαθμό που αξίζει ούτε την πορεία ούτε την προσφορά του Νίκου στο ορεινό τρέξιμο, άλλωστε δεν είναι τυχαία η έκφραση “ουδείς προφήτης εν τη πατρίδι αυτού”.

Παρότι λοιπόν έβλεπα τους αγώνες τόσα χρόνια μου φαινόταν κάτι άπιαστο και περίεργο. Όταν δεν τρέχεις τα χιλιόμετρα είναι απλά ένας αριθμός και δεν μπορείς να καταλάβεις τις δυσκολίες αλλά και την χαρά που κρύβεται πίσω από έναν αγώνα.

Παρότι είχα επαφή με τη φύση και το βουνό δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσες αρκούδες τόσο κοντά μας και ότι πραγματικά τα μονοπάτια ακολουθούν τα χνάρια τους. Λίγους μήνες μετά την γνωριμία μου με τη Στέλλα και αφού είχα ήδη αρχίσει να πηγαίνω σε κάποιες προπονήσεις με τα παιδιά της ομάδας, παρατήρησα στις μπλούζες που φορούσαν ένα σχέδιο που είχα δει και στο αγώνα παλιότερα. Ήταν η απεικόνιση του ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε αρκούδα με το πέρασμα των χιλιομέτρων και με την καταπόνηση των υψομετρικών. Θυμήθηκα τους αθλητές πως τερμάτιζαν, πως δεν φαινόταν απλοί άνθρωποι στα μάτια μου. Ήταν φανερό ότι είχαν ξεπεράσει τα συνηθισμένα ανθρώπινα όρια . Ανατρίχιασα και σκέφτηκα για δευτερόλεπτα πόσο πολύ θα ήθελα να γίνω και εγώ έτσι όμως μου φάνηκε ακόμα και σαν όνειρο άπιαστο.

Με την καθοδήγηση του Νίκου, που δεν μπορώ να τον θεωρήσω απλά προπονητή, νομίζω το δάσκαλος μπορεί να τον χαρακτηρίσει καλύτερα, κατάφερα να τρέχω αρκετά χιλιόμετρα την εβδομάδα με πολλές υψομετρικές χωρίς πραγματικά να το καταλαβαίνω. Κατάφερα να σταθώ στην εκκίνηση των 40 χιλιομέτρων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, να κερδίσω άλλα και να διψάω για περισσότερα. Το πιο σημαντικό όμως είναι τα καθημερινά μαθήματα για την φύση, την αντιμετώπιση της ζωής σαν δώρο και το παράδειγμα που δίνει ο ίδιος τηρώντας όσα λέει.

Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε, τόσο από τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και από άλλους. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αθλήτρια! Δεν με ενδιαφέρουν μόνο οι νίκες και οι χρόνοι! Είμαι ερασιτέχνης αγαπάω αυτό που κάνω και έχω μάθει να παλεύω για όσα αγαπάω και να μαθαίνω από τις αποτυχίες! Εξάλλου είμαι μαθημένη να χάνω κυρίως! Η μόνη ήττα που με τρομάζει είναι να χάσω το νόημα του ορεινού τρεξίματος που είναι η χαρά! Μια προπόνηση με την ομάδα αξίζει περισσότερο από ένα αυστηρό πρόγραμμα. Θέλω όμως σε κάθε αγώνα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου γιατί έτσι νιώθω ότι ανταμείβεται η δουλειά, που μόνο ατομική δεν είναι. Θέλω να γίνω πιο δυνατή και πιο γρήγορη ακολουθώντας τις συμβουλές της δεύτερης οικογένειας μου της URSA TEAM. Ευχαριστώ τον Νίκο Καλοφύρη που με προπονεί και μου δίνει το σωστό Παράδειγμα και έμπνευση!

Ευχαριστώ την Στέλλα, τον Βασίλη, τον Νίκο τον Δ., τον Γιάννη, που με αντέχουν καιρό τώρα βήμα βήμα! Φυσικά είναι πολλοί ακόμα αυτοί που γνώρισα και μοιραζόμαστε αυτή την αγάπη-τρέλα, για να μην τους αναφέρω και κουράζω επιλέγω ένα κολάζ φωτογραφιών για το άρθρο αυτό.

Κλείνοντας, δεν έχω ξεκάθαρο πλάνο για το μέλλον. Σίγουρα θέλω να συνεχίσω να τρέχω και μόνη μου και ομαδικά. Είναι όνειρο μου να τρέξω σε πολλά βουνά της Ηπείρου, της Ελλάδας και γιατί όχι και του εξωτερικού. Έχω ακόμα όμως πολλά βουνά της περιοχής μου να εξερευνήσω ορειβατώντας και τρέχοντας. Κάθε μέρα στο βουνό είναι διαφορετική, ποτέ ένα μονοπάτι δεν είναι ακριβώς ίδιο, γι’ αυτό είμαι σίγουρη πως δεν θα βαρεθώ ποτέ την ζωή στο Μέτσοβο ούτε το ορεινό τρέξιμο!

Μαρία Παπαποστόλου