Όλες οι γνωστές «φάτσες» του αθλήματος ήταν εκεί, με τρομερό καιρό, κάνοντας κατάληψη στην Αμφίκλεια, με τον εξοπλισμό τους, τις συζητήσεις, τις φωτογραφίες τους. Ήδη από το Σάββατο είχε πραγματοποιηθεί το city trail και οι παιδικοί αγώνες. Οι δύο  ξεχωριστές γραμματείες είχαν αρκετό κόσμο και οι εθελοντές σε όλο τον αγώνα βρίσκονταν παντού. Το ενδιαφέρον των δρομέων, από πολύ νωρίς το Μάρτιο αλλά και η προσέλευση ήταν πρωτοφανής. Το μόνο σοβαρό πρόβλημα είχε να κάνει με τις εγγραφές, όπου αρκετοί από εμάς αντιμετωπίσαμε πρόβλημα. Σε συζήτηση που είχα, με ενημέρωσαν ότι χρειάζονται κάποια χρήματα για να αναβαθμιστεί το site και ο τρόπος εγγραφής, τα οποία λόγω της οικονομικής κατάστασης, δεν υπάρχουν. 

Το Μονοπάτι Παρνασσού αν διορθώσει αυτό το θέμα, μπορεί να περάσει σε μια νέα εποχή. Έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για να «καρφωθεί» στα ημερολόγια μας, αν και από ότι φαίνεται το έχει κάνει ήδη. Η ποιότητα διέπει όλη τη διοργάνωση και αυτό αντανακλάται στους πολλούς εθελοντές  στις παροχές του αγώνα και την «αγκαλιά» της τοπικής κοινωνίας. Το πλέον ευχάριστο για ένα δρομέα είναι να φτάνει στο τέρμα, μετά από αρκετό κόπο και να ακούει παιδιά να χειροκροτούν και να τον παροτρύνουν. Το ίδιο συνέβη λίγο πριν το σταθμό στον Άγιο Ιωάννη, μέσα στο δάσος, όπου αρκετός κόσμος μας περίμενε και μας έλεγε ένα καλό λόγο. Ακόμα και οι διαδρομές του, μέσα στον καταπληκτικό Παρνασσό, με την περίφημη «Σάρα», να αποτελεί σημείο αναφοράς, βοηθάνε στο χτίσιμο ενός καταπληκτικού αγώνα. Στον τερματισμό, εκτός από τη γνωστή τριπλέτα, «μετάλλιο-νερό-μπανάνα» , υπήρχαν και οι πίτες από τις κυρίες του χωριού που γίνονται ανάρπαστες κάθε χρόνο.

Θα πρέπει να υπολογιστεί για το 2017 ότι αυτός ο μεγάλος αριθμός συμμετοχών, ίσως, απαιτεί ένα άνοιγμα της διαδρομής το ξεκίνημα της ώστε να μην βρεθούν όλοι μαζί στο μονοπάτι. Ακόμα, είναι λυπηρό ότι για άλλη μια φορά βρέθηκα μπροστά σε πεταμένα τζελάκια. Εκτός από την καλή θέληση του κάθε αθλητή, επιμένουμε σε μια παλαιότερη πρόταση μας, ότι οι αγώνες θα πρέπει να έχουν οικολογικό αποτύπωμα. Το βουνό ήταν εκεί πριν από εμάς, δεν μας ανήκει και υπάρχουν και άλλοι που θα το περπατήσουν ή ζώα που μπορεί να καταπιούν κάτι πλαστικό.

Καταλήγοντας, η επιτυχημένη οργάνωση ενός αγώνα από ένα σύλλογο και όχι από μεμονωμένα άτομα και ένα χωριό που ζει τον αγώνα δείχνει το δρόμο προς τη μετεξέλιξη των αγώνων βουνού σε μια γιορτή για μια περιοχή και σε ένα γεγονός που σηματοδοτεί τη χρονιά ή την εποχή. Για την αναγνώριση, εκ μέρους τους, του προβλήματος με τις εγγραφές, την ευγένεια αυτών των ανθρώπων και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αγώνα, θα είμαστε ξανά εκεί του χρόνου.

Φωτογραφίες: Άρης Γαβριελάτος, Ιουλία Δούνη