Το σταδιακό πέρασμα από το 2014, από τα Long ultra Trail στα Mega Ultra Trail. Από τις Ιταλικές Άλπεις και το περίφημο Tor des Geants των 330 χιλ (2014, 2015, 2016), στην Ανδόρα στο Euforia (2017), στο Swiss Peaks 360 χιλ (2018), μετά στο Crossing Switzerland 400 klm (2022), ύστερα στη διάσχιση Νορβηγία Oslo – Bergen 500 χιλ (2023) και φέτος σειρά είχε το Swiss Peaks 660 χιλ. Οι Ελβετικές Άλπεις προκαλούν το ενδιαφέρον και εξάπτουν τη φαντασία. Η πρόκληση των 660 χιλ και των 50.000 μ. υψομετρικής διαφοράς δεν άφησε και πολλά περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Πολύ γρήγορα συγκροτήθηκε η ομάδα των πέντε Ελλήνων (Ιωάννου Γιάννης, Φολτόπουλος Μωϋσής, Μάγγος Κώστας, Παπαδόπουλος Νεόφυτος, Παπαδόπουλος Μιχάλης).

Χαρακτηριστικά του αγώνα

Ο αγώνας Swiss Peaks των 660 χιλ και 50.000 μ υψομετρικής διαφοράς διεξήχθη για πρώτη χρονιά φέτος. Φαντάζει γιγαντιαίο. Από την εξαγγελία του αγώνα μέχρι την πραγματοποίηση του άλλαξε ο τρόπος διεξαγωγής πολλές φορές. Η διαδρομή αποτελείται από δύο κομμάτια. Το πρώτο μέρος με εκκίνηση από τη λίμνη Leman από το Bouveret μέχρι το Oberwald. Η διαδρομή αυτή είναι χωρίς σηματοδότηση και υπάρχει μόνο αποτύπωση της σε στίγμα gps. Επίσης ο υποχρεωτικός εξοπλισμός που πρέπει να κουβαλάμε μαζί μας ζυγίζει τουλάχιστον οκτώ κιλά. Τα περισσότερα σακίδια πλάτης είναι 30 λίτρων. Υπάρχουν ενδεικτικά χρονικά όρια και όποιος φτάσει εκτός των χρονικών ορίων έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει απλώς θα βρίσκει τους σταθμούς τροφοδοσίας κλειστούς. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι στο σταθμό Fiesch στα 273,4 χιλ όλοι οι αθλητές των 660 χιλ θα ξεκινήσουν για το Oberwald το Σάββατο τα μεσάνυχτα στις 24:00, ανεξάρτητα από το πότε θα φτάσουν στο Fiesch. Δεύτερο χαρακτηριστικό του αγώνα ότι οι χρόνοι μηδενίζονται στο Oberwald και θα ξεκινήσει η χρονομέτρηση από την αρχή. Μαζί θα ξεκινήσει και ο αγώνας των 360 χιλ με τα ίδια χρονικά όρια. Το δεύτερο μέρος από το Oberwald και μέχρι το Bouveret είναι σηματοδοτημένο. Η διαδρομή όλου του αγώνα άλλαξε πολλές φορές, ακόμη και την παραμονή του αγώνα, μας ενημέρωσαν ότι αλλάζουν τα στίγματα gps και από 690 χιλ που εμφανίζονταν αρχικά επανήλθε στα 660 χιλ.

Φτάσαμε στο Bouveret της Ελβετίας στο καντόνι του Valais την Παρασκευή 23 Αυγούστου, ενώ ο Γιάννης Ιωάννου μας συνάντησε το Σάββατο ερχόμενος από Βασιλεία. Ο καιρός είναι πολύ καλός με φοβερή ζέστη για την εποχή. Το Bouveret είναι ένα μικρό ήσυχο χωριό κτισμένο στις νοτιοανατολικές όχθες της λίμνης Leman, πολύ κοντά στα Γαλλοελβετικά σύνορα. Εντυπωσιάζουν τα άπειρα ιστιοφόρα και κότερα που είναι δεμένα στις καλοσχεδιασμένες προκυμαίες. Οι πρώτες μέρες περνούν με μικρές εκδρομές με το ποταμόπλοιο της γραμμής, στο αρχοντικό Montreux.

Με τον Νεόφυτο θυμόμαστε τον τερματισμό μας με τον Γιάννη Ιωάννου πριν δύο χρόνια στο Crossing Switzerland και τη βουτιά μας στη λίμνη μπροστά από το άγαλμα του τραγουδιστή του συγκροτήματος Queen, Freddie Mercury. Οι μέρες που ακολουθούν δεν θυμίζουν τίποτε για το αθλητικό γεγονός που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες. Σε κάποιες βόλτες στη όχθη της λίμνης κάποιοι παρατηρώντας τις φουσκωμένες γάμπες των ποδιών μας μάς ρωτούν από που είμαστε και αν θα πάρουμε μέρος στα 660 χιλ. Στην καταφατική μας απάντηση, με χιούμορ λένε αν επισκεφτήκαμε ψυχίατρο!!!! Όλα ετοιμάζονται ανήμερα του αγώνα, το πρωί της Δευτέρας 26 Αυγούστου.

Δευτέρα 26 Αυγούστου

Ετοιμάσαμε τα σακίδια αγώνα και με τις βαλίτσες με τα προσωπικά μας είδη πήγαμε στη γραμματεία της διοργάνωσης στην όχθη της λίμνης. Αρκετός κόσμος με γνωστούς από άλλους παρόμοιους αγώνες. Παρών ο φίλος από τη Βουλγαρία Pirin Galov αλλά και ο Ολλανδός Robin Kinsbergen. Μπαίνουμε στη σειρά για να παραλάβουμε τους ατομικούς αριθμούς του αγώνα και το σακίδιο 30 lit συνοδείας. Αν και η προκήρυξη ανέφερε ότι θα γίνει έλεγχος υποχρεωτικού εξοπλισμού δεν έλεγξε κανείς τίποτε. Αφού ετοιμάσαμε το σακίδιο συνοδείας, το παραδώσαμε στη γραμματεία, το οποίο θα συναντούσαμε στους κεντρικούς σταθμούς τροφοδοσίας μαζί με τον άλλο σάκο με τα προσωπικά μας πράγματα τον οποίο θα βρίσκαμε μόνο στους κεντρικούς σταθμούς του Fiesch και του Oberwald. Στη συνέχεια η διοργάνωση είχε pasta party με πολύ καλό φαγητό το οποίο προπληρώσαμε 25 Ελβετικά φράγκα.

Η εκκίνηση δόθηκε ακριβώς στις 21:00 από το Bouveret σε υψόμετρο 375 μ, σε πολύ καλό κλίμα, με ειδυλλιακό ζεστό ηλιοβασίλεμα και πλήθος κόσμου κατά τη διαδρομή να μας επευφημεί. Η προηγούμενη συνεννόησή μας είναι να πάμε και οι πέντε μαζί σε χαλαρό ρυθμό, κρατώντας δυνάμεις μιας και μέχρι το σταθμό του Fiesch δεν υπάρχουν χρονικά όρια. Ο Μωυσής Φολτόπουλος ξεκίνησε πολύ γρήγορα με την εκκίνηση, προπορευόμενος των αθλητών και δεν τον ξαναείδαμε παρά μόνο στον τερματισμό. Μείναμε οι υπόλοιποι τέσσερις.  Διασχίζουμε την κοιλάδα του Ροδανού (Rohne) από τη δεξιά του πλευρά, πολύ κοντά στα σύνορα Ελβετίας – Γαλλίας, με τους φακούς κεφαλής αναμμένους. Ανηφορίζουμε προς το χωριό Miex και τη λίμνη Taney, αρχικά σε ένα εύκολο μονοπάτι που λίγο αργότερα δυσκολεύει, περνώντας πάνω από κρεμαστά γεφύρια και σκαλωσιές.Φτάνουμε το χωριό Torgon στις 02:48. Χρονικά είμαστε μπροστά μια ώρα και δέκα λεπτά σύμφωνα με τις χρονικές ενδείξεις της διοργάνωσης. Σε κάποια από τις χαρακτηριστικές βρύσες γεμίζουμε τα παγούρια μας με κρύο νερό. Από το Torgon ανηφορίζουμε προς τις κορυφές Dreveneuse (1554 μ) και Pointe Bellevue (2034 μ). Το βάρος του σακιδίου στην πλάτη δεν επιτρέπει γρηγορότερο ρυθμό.

Τρίτη 27 Αυγούστου

Κατηφορίζουμε προς το γραφικό χωριό Troistorrents με την χαρακτηριστική εκκλησία. Φτάνουμε πρωί 27 Αυγούστου στις 08:46. Ο σταθμός ανεφοδιασμού πολύ φτωχός σε τρόφιμα και αυτό μας ανησυχεί. Χρονικά είμαστε τέσσερις ώρες μπροστά, αφού σύμφωνα με τη διοργάνωση ενδεικτικός χρόνος άφιξης είναι στις μία το μεσημέρι. Φεύγοντας περνάμε πάνω από την κρεμαστή αερογέφυρα Chenarlier μήκους 185 μ. και ύψους 75 μ.  έχοντας πανοραμική όψη του χωριού. Φαντάζει πανέμορφο από την απέναντι πλευρά.

Ανηφορίζουμε προς την κορυφή Dente de Valerette (2026 μ) με υπέροχη πανοραμική θέα της κοιλάδας. Κατηφορίζουμε προς την κοινότητα Mex μεσημεριάτικα, διασχίζοντας την κοινότητα Evionnaz πηγαίνοντας παράλληλα με τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στο πέρασμα Martigny – Chamonix Mont Blanc. Περνάμε στην απέναντι  όχθη πάνω από τη γέφυρα του ορμητικού Ροδανού. Και φτάνουμε στο σταθμό ανεφοδιασμού της Collonges, που είναι στο αθλητικό κέντρο της κοινότητας. Από φαγητό και ανεφοδιασμό τίποτε σπουδαίο. Αλλαντικά και άβραστα μακαρόνια. Ευτυχώς προβλέψαμε και είχαμε δικές μας μπάρες και κρέμες. Χρονικά είμαστε δώδεκα ώρες μπροστά από τον προβλεπόμενο χρόνο της διοργάνωσης. Φεύγουμε από το σταθμό στις 17:30 ενώ η πρόβλεψη είναι για τις 05:00 το πρωί της επόμενης μέρας. Ανηφορίζουμε διαδοχικά προς τις κορυφές L’ d’ Arbignon (1649 μ), Demecre (2359 μ) και Fenestral (2454 μ.) με τα πολλά ρυάκια και καταρράχτες. Η ζέστη με την υγρασία καθιστούν την προσπάθειά μας κοπιαστική. Επιπλέον το βάρος του σακιδίου που κουβαλάμε με τον υποχρεωτικό εξοπλισμό και το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας δείχνουν τα αποτυπώματα και τα σημάδια κούρασης στο σώμα μας. Στην κυριολεξία περπατάω και κλείνουν τα μάτια μου. Κάνουμε κάποιες μικρές στάσεις και συνεχίζουμε διασχίζοντας πλαγιές με ορμητικά ρυάκια και καταρράχτες. Πηγαίνοντας προς το Ovronnaz μεσάνυχτα Τρίτης, κατηφορίζουμε απόκρημνη πλαγιά σχεδόν κάθετη με σαθρό πεδίο, που μας δυσκολεύει και μας φοβίζει. Μια λάθος κίνηση ή κάποιο γλίστρημα μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Σε κάποιο σημείο χάνουμε τη διαδρομή και βγαίνουμε σε χωματόδρομο. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε σε λάθος διαδρομή και αναγκαζόμαστε να ξαναγυρίσουμε πίσω στο σημείο που αφήσαμε το σωστό στίγμα gps. Τέτοιες παλινδρομήσεις είχαμε πολλές κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι οποίες μας κούρασαν ψυχικά και σωματικά.  

Τετάρτη 28 Αυγούστου

Στις 02:00 το πρωί της Τετάρτης, φτάνουμε στον κεντρικό σταθμό ανεφοδιασμού του Ovronnaz. Πέφτουμε για ύπνο κατάκοποι από την κούραση και την αϋπνία. Κοιμόμαστε δύο ώρες. Απογοητευόμαστε για άλλη μια φορά από την τροφοδοσία που είναι και πάλι φτωχή. Τρώμε λίγη μαρμελάδα και ξημερώματα ξεκινάμε στις 05:00 πρωί την τρίτη ημέρα αγώνα. Μπαίνουμε τώρα σε μια προστατευόμενη οικολογικά περιοχή με χρονικούς περιορισμούς στη διέλευσή της. Έχουμε μπροστά μας μια σκληρή ανάβαση που το πρωινό φως μάς αποκαλύπτει το πανέμορφο και επιβλητικό τοπίο για τη διάβαση της κορυφής Pas de Chamosentse (2454 μ). Απόκρημνες χαράδρες με πολλά ορμητικά ρυάκια.

Στην κορυφή της διάβασης  γεμίζουμε τα παγούρια μας με νερό από έναν καταρράχτη και συναντάμε τον Ολλανδό φίλο μας Robin Kinsberger. Κατηφορίζουμε περνώντας την όμορφη παγετωνική λίμνη Lac de la Forcle. Διασχίζουμε πλατύ διάσελο με πολλά νερά και αγελάδες που βόσκουν. Ο Νεόφυτος μας πληροφορεί ότι πεινάει, ότι θα επιταχύνει για να ψάξει τροφή και μας αποχαιρετά. Κατεβαίνοντας ο Μάγγος, ο Ιωάννου κι εγώ συναντάμε μια γραφική στάνη στην κοιλάδα της Derborence, η οποία λειτουργεί ως καταφύγιο. Είναι η στάνη Gite de la Chaux de Dorbon.

Η κοιλάδα έχει χαρακτηριστεί φυσικό μνημείο εθνικής σημασίας για την Ελβετία. Μας υποδέχεται ο υπεύθυνος του καταφυγίου και στην ερώτησή μας, αν μπορεί να μας ετοιμάσει κάποια ομελέτα, μας απαντά πως σε ένα τέταρτο θα είναι έτοιμη. Φυσικά και δεχόμαστε. Την απολαμβάνουμε μέσα στο καταφύγιο με συνοδεία τοπικής μπύρας. Κρίμα που δεν είναι ο Νεόφυτος! Μεσημέρι Τετάρτης κατηφορίζοντας αντικρίζουμε την κοινότητα Derborence με την πανέμορφη λίμνη και το επιβλητικό φράγμα. Λίγο πριν φτάσουμε στην Derborence χάνουμε και πάλι το μονοπάτι και το στίγμα gps.

Ύστερα από ώρα ψαξίματος το gps των ρολογιών επανέρχεται στο σωστό στίγμα και μας δείχνει τη κατάλληλη διαδρομή. Έχει ανυπόφορη κουφόβραση μεσημεριάτικα και ξεκινάμε την δύσκολη ανάβαση του Le Liapey de Miex (2520 μ). Λίγο πριν αρχίσει η πολύωρη σκληρή ανηφόρα δροσιζόμαστε στις όχθες ενός ρυακιού που έρχεται από τον παγετώνα ψηλότερα. Ξεκινάμε τη σκληρή ανάβαση με πέρασμα μέσα από την εκτεθειμένη και στενή χαράδρα.

Η διαδρομή έχει ασφαλιστεί με σιδερένιες σκάλες και συρματόσχοινο. Ανεβαίνουμε με προσοχή και ανταμειβόμαστε από τη μοναδική θέα της περιοχής από ψηλά. Απόγευμα αντικρίζουμε κατηφορίζοντας τον επόμενο σταθμό που είναι το Hotel du Sanetch. Η χαρά μας μετριάζεται γιατί το μονοπάτι περνά μέσα από ποτάμι και δεν έχουμε καμιά όρεξη να βρέξουμε τα πόδια μας ή να βγάλουμε τα παπούτσια. Ύστερα από αρκετή ώρα περιπλάνησης βρίσκουμε ένα στενό πέρασμα και ρισκάροντας πηδάμε στην απέναντι όχθη χωρίς να βραχούμε.

Φτάνουμε στο καταφύγιο απόγευμα Τετάρτης έχοντας κερδίσει αρκετές ώρες, αφού ο προβλεπόμενος χρόνος της διοργάνωσης, είναι για την επόμενη μέρα το μεσημέρι στις 13:00. Εκεί μας πληροφορούν ότι σκόπιμο είναι να διανυκτερεύσουμε, γιατί ο επόμενος σταθμός ανεφοδιασμού είναι γεμάτος και θα χρειαστεί να κοιμηθούμε έξω, σε ψηλό και κρύο περιβάλλον. Μπαίνουμε σε δίλημμα για το τι θα κάνουμε. Μετά από κουβέντα αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε στις 24:00 τα μεσάνυχτα.

Πέμπτη 29 Αυγούστου

Κοιμηθήκαμε τρεις ώρες, ανεφοδιαστήκαμε και ξεκινήσαμε νυχτιάτικα την πορεία μας. Αρχικά διασχίζουμε άσφαλτο που γρήγορα μας ανεβάζει σε ράχη και κορυφογραμμή. Έχουμε να ανεβούμε και να περάσουμε το Col des Audannes (2892 μ). Βγαίνουμε σε αλπικό και πολύ βραχώδες τοπίο. Είναι 04:00 ξημέρωμα Πέμπτης και κάνει κρύο. Σε αρκετά σημεία υπάρχουν χιονούρες που διασχίζουμε με προσοχή.

Περνώντας την κορυφή αρχίζει μια πολύ εκτεθειμένη κατάβαση σε σαθρό πεδίο με σπασμένη πέτρα. Κάποια στιγμή η προσοχή μας πέφτει πάνω σε ένα φωτάκι που αναβοσβήνει. Ο φακός κεφαλής, μας αποκαλύπτει κάποιο ποδήλατο mountain που έχει διαλύσει από τη πτώση. Εξερευνούμε με τους προβολείς των φακών μήπως υπάρχει κάποιος τραυματίας αλλά δεν διακρίνουμε κάτι. Συνεχίζουμε την κατάβαση προς την cabane des Audannes. Το ξημέρωμα της Πέμπτης 29 Αυγούστου μας βρίσκει να διασχίζουμε μια ψυχρή σήραγγα πολλών μέτρων που έχει έξοδο σε ένα φράγμα. Σταματάμε για λίγο σε κάποιο παγκάκι για να ξεκουραστούμε και να θαυμάσουμε το φαράγγι με τη λίμνη και το φράγμα. Συνεχίζοντας μας περιμένει και πάλι μια σκληρή ανάβαση μέσα από εκτεθειμένο φαράγγι που όμως μας ανταμείβει με την υπέροχη του θέα.

Ανεβαίνουμε προς το χιονοδρομικό κέντρο της κορυφής Cry d’ Er όπου γίνονται εργασίες συντήρησης. Πολύ κοντά βρίσκεται και o σταθμός ανεφοδιασμού ο οποίος είναι ένα πανέμορφο καταφύγιο με εξαιρετική θέα. Γευματίζουμε στην ταράτσα του καταφυγίου απολαμβάνοντας μια μπύρα. Είναι 11:37 Πέμπτης και ο συγκεκριμένος σταθμός έχει ενδεικτικό χρονικό όριο στις 23:00. Συνεχίζουμε την πορεία μας περνώντας από βοσκοτόπια με θέα χαμηλότερα την πόλη Sierre και τον Ροδανό. Φτάνουμε απόγευμα Πέμπτης στην κοινότητα Albinen, όπου είναι και ο σταθμός ανεφοδιασμού, λίγο έξω από το χωριό. Το Albinen είναι ένα πανέμορφο Ελβετικό χωριό με ξύλινα παραδοσιακά σπίτια και καταπληκτική θέα.

Ο Σταθμός είναι στην κυριολεξία μια απογοήτευση. Υπάρχουν τρεις εθελοντές εντελώς αδιάφοροι για την παρουσία μας. Κάποια στιγμή αποφασίζει ένας εθελοντής να μας προσφέρει μια σούπα σε ένα πλαστικό κυπελάκι που περιέχει δείγματα φακής και φιδέ για την ποιότητα της οποίας δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Εκνευρισμένοι από τις παροχές του σταθμού συνεχίζουμε την ανάβασή μας προς την κορυφή Oberu (2030 μ) και λίγο πριν τα μεσάνυκτα φτάνουμε στο σταθμό Trachu Hittu. Μια όαση στην ταλαιπωρία μας. Πολύ ευγενικοί οι υπεύθυνοι του καταφυγίου μάς προσφέρουν σάντουιτς και ζεστή σούπα.

Παρασκευή 30 Αυγούστου

Κοιμόμαστε μια ώρα και ξεκινάμε την πορεία μας στις 01:24 ξημερώματα Παρασκευής. Κάνει κρύο και κάποιο ρίγος υποθερμίας κάνει την παρουσία του. Ανηφορίζουμε νυχτιάτικα προς την κορυφή Heruhubel (2305 μ.) και μπαίνουμε σε ένα αγροτικό δρόμο μέσα σε βοσκότοπο όπου βόσκουν πολλές ατάραχες αγελάδες και η παρουσία μας ουδόλως τις συγκινεί  και μας κλείνουν το δρόμο, αλλά και περίεργοι ταύροι οι οποίοι έρχονται κοντά μας για να μας συστηθούν και να γλείψουν τα αλμυρά από ιδρώτα χέρια μας. Ο Κώστας Μάγγος πιο τολμηρός κατορθώνει να ανοίξει δρόμο ανάμεσα από τις αγελάδες αλλά γρήγορα διαπιστώνουμε από την ένδειξη του gps ότι είμαστε σε λάθος διαδρομή. Δυστυχώς πολλές φορές αναγκαστήκαμε να επανακαθορίσουμε τη θέση μας πάνω στις διαδρομές είτε γιατί μέσα στο δάσος το σήμα του gps είναι ισχνό, είτε γιατί λόγω διασταυρώσεων με άλλα μονοπάτια μέχρι να βρεθεί η σωστή ένδειξη καθυστερεί την πορεία. Μετά από αρκετό ψάξιμο και αρκετά πάνω – κάτω, βρίσκουμε τη σωστή διαδρομή και συνεχίζουμε μέσα σε δάσος. Στο σημείο αυτό ο Κώστας Μάγγος αγχωμένος από τα χρονικά όρια, μας ζητά να του επιτρέψουμε να μας αποχωριστεί και να συνεχίσει μόνος του. Φυσικά και δεν είχαμε με τον Γιάννη Ιωάννου αντίρρηση να διαχειριστεί τον αγώνα όπως ήθελε. Άλλωστε και νωρίτερα σε κάποια συζήτηση του είχα προτείνει, πως αν νομίζει ότι πάμε αργά, μπορεί, όποτε θέλει, να αποδεσμευτεί και να συνεχίσει. Λίγο πριν το μεσημέρι έχουμε κατέβει πολύ χαμηλά και περνάμε τα χωριά Gampel και Hohtenn, ανηφορίζοντας στη συνέχεια προς το Spilbiel Alpji Έχουμε μείνει μόνοι μας με τον Ιωάννου. Έχει φοβερή κουφόβραση και διασχίζουμε αγροτικά λιβάδια. Σε κάποια διασταύρωση παίρνουμε και πάλι λάθος διαδρομή. Ένα (μπεκ) πιεστικό ποτίσματος του χόρτου, μας καταβρέχει και μας δροσίζει. Συνεχίζοντας τη λάθος πορεία μας συναντάμε έναν ντόπιο αγρότη ο οποίος σε άπταιστα γερμανικά μας δίνει να καταλάβουμε ότι πηγαίνουμε λάθος και ότι το σωστό μονοπάτι είναι χαμηλότερα.

Η περιοχή είναι ο παράδεισος του κρόκου (safran) και είναι προστατευόμενη. Έτσι ξαναγυρίζουμε πίσω στην προηγούμενη διασταύρωση και ακολουθούμε τη σωστή διαδρομή. Η περιπέτειά μας όμως δεν έχει τελειωμό. Η ένδειξη gps μας οδηγεί μέσα σε ένα αγρόκτημα που είναι αδιέξοδο. Ψάχνουμε για πάνω από ώρα τη διαδρομή που ενδεχόμενα περνά από εκεί αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Για αρκετή ώρα δεν βρίσκουμε λύση και είμαστε σε απόγνωση. Κάποια στιγμή δύο γερμανίδες που συμμετέχουν στον αγώνα, οι οποίες πότε προπορεύονται και πότε έπονται ημών, κάνουν την εμφάνισή τους και μας δίνουν τη λύση. Σηκώνουν το καλώδιο περίφραξης του αγροκτήματος και μπαίνουν στο μονοπάτι. Ακολουθούμε κι εμείς αλλά το ρολόι gps του Γιάννη μας βγάζει συνεχώς λάθος ενδείξεις ή κολλάει. Πάλι είμαστε σε δίλλημα για το ποια διαδρομή πρέπει να ακολουθήσουμε. Με πολύ καθυστέρηση βρίσκουμε τη σωστή. Διασχίζουμε ευδιάκριτο μονοπάτι που περνά κάτω από επιβλητικούς καταρράχτες και γέφυρες πάνω από τις οποίες περνά ο σιδηρόδρομος. Βαδίζουμε δίπλα σε μονοπάτι με αυλάκι που τρέχει ποτιστικό νερό.   Ηλιοβασίλεμα μπαίνουμε με τον Ιωάννου σ’ ένα όμορφο παραδοσιακό χωριό με ξυλόσπιτα, πολύ πράσινο και νερά με τις παραδοσιακές ξύλινες γούρνες των Άλπεων. Συνεχίζοντας την πορεία μας και ανεφοδιαζόμενοι με κρύο νερό συνεχώς από τις εξωτερικές γούρνες, βράδυ φτάνουμε ψηλά στον αυχένα και μετά από ώρες ψαξίματος βρίσκουμε το μονοπάτι που μας οδηγεί στο χιονοδρομικό κέντρο. Έχει ομίχλη και κάνει κρύο. Αναγκαζόμαστε να φορέσουμε το πουπουλένιο  μπουφάν. Αντικρίζουμε κάποιους προβολείς και ορισμένους αθλητές που βγαίνουν από το ξενοδοχείο που είναι απέναντί μας. Ρωτάμε αν εκεί είναι ο σταθμός τροφοδοσίας και παίρνουμε θετική απάντηση. Μπαίνουμε μέσα στον πολύ ωραίο χώρο και μας υποδέχεται η πολύ ευγενική και πρόσχαρη ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου. Μας ενημερώνει για το τι μπορεί να μας προσφέρει και τι δικαιούμαστε με βάση το ticket της διοργάνωσης. Μας σερβίρει η ευγενικότατη ασιάτισσα σερβιτόρος. Δεν καθυστερούμε πολύ και από τη ζέστη του ξενοδοχείου βγαίνουμε έξω στο κρύο. Μέχρι να βρούμε στο gps το στίγμα της σωστής διαδρομής η υποθερμία κάνει και πάλι την εμφάνισή της.

Σαββάτο 31 Αυγούστου

 Λίγο έξω από το ξενοδοχείο κατά τις 03:00 ξημερώματα με το φακό κεφαλής διακρίνω δύο μεγάλα μάτια να αντανακλούν στο φως του φακού. Ρίχνοντας πάνω τους τον προβολέα, διαπιστώνω ότι είναι ένα μεγάλο ελάφι. Τύχη σκέφτομαι. Αφού μας άφησε για λίγα λεπτά να το φωτογραφίσουμε, με δύο δρασκελιές κρύφτηκε στο δάσος.  Κατηφορίζουμε διαρκώς και το πρωί κατά τις 08:00  του Σαββάτου 31 Αυγούστου φτάνουμε στην πόλη Saint German. Μια αρκετά μεγάλη πόλη που στο αθλητικό της κέντρο βρίσκεται ο σταθμός ανεφοδιασμού.

Ξεκουραζόμαστε για μια ώρα περίπου, ανεφοδιαζόμαστε και ξεκινάμε την άγρια ανηφόρα για τις κορυφές Holzinubiel (1421 μ) και Nessel (2014 μ) περνώντας από τους σταθμούς Mund και το πανέμορφο χιονοδρομικό κέντρο του Belalp με την καταπληκτική θέα. Μεσημέρι βρισκόμαστε στην κορυφή Talegga 2723 μ) και κατηφορίζοντας προς την πόλη Fiesch, αντικρίζουμε τον γιγαντιαίο παγετώνα Aletsch, που η θέα του μαγνητίζει όλους τους παρευρισκόμενους. Κατεβαίνουμε χαμηλά περνώντας δίπλα από παγετωνική λίμνη και περνάμε ανάμεσα από λιθώνες που η διάβαση εξασφαλίζεται από ξύλινες σκάλες. Απέναντι  φαίνεται ο παγετώνας του Ροδανού, που είναι και οι πηγές του ποταμού. Ένα άγριο και απόκοσμο τοπίο. Περνάμε μέσα από ορεινό καταφύγιο και κατεβαίνουμε ένα φαράγγι όπου αρκετοί αναρριχητές επιδίδονται στο σπορ τους.  Απόγευμα Σαββάτου φτάνουμε στην πόλη Fiesch και εκεί ξεκινά μια νέα ταλαιπωρία. Το Gps του Γιάννη έχει και πάλι προβλήματα και δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε τον κεντρικό σταθμό. Ανεβοκατεβαίνουμε την πόλη ψάχνοντας, ώσπου βλέπουμε κάποια χαρακτηριστικά σημαιάκια της διοργάνωσης. Γεμάτοι ανακούφιση τα ακολουθούμε.

Για κακή μας τύχη αυτά μας οδηγούν έξω από την πόλη και σε ανηφορικό τοπίο μέσα σε δάσος. Αφού  βαδίσαμε περίπου μια ώρα λέω στον Γιάννη Ιωάννου ότι πρέπει να πηγαίνουμε λάθος. Ο Γιάννης όμως είναι νευριασμένος από την όλη κατάσταση και μου λέει να συνεχίσουμε. Επίσης αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενά του ότι είναι σε παράκρουση. Τέτοιες ώρες δεν θέλεις να ρίξεις λάδι στη φωτιά, σωπαίνω και συνεχίζουμε. Ευτυχώς την ώρα εκείνη μου τηλεφωνεί η Γεωργία, η σύζυγός μου από την Ελλάδα και με πληροφορεί, ανήσυχη, ότι έχουμε περάσει το σταθμό ανεφοδιασμού και πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Τότε ξεσπάμε σε γέλια. Διαπιστώνουμε ότι τα σήματα που ακολουθούμε είναι εκείνα που σε βγάζουν από την πόλη και αποτελούν τη νυχτερινή διαδρομή που θα ακολουθήσουμε το βράδυ με την αναχώρησή μας για το Oberwald. Γυρνώντας πίσω στο Fiesch το gps δεν μας οδηγεί πουθενά. Τηλεφωνώ στον Μωυσή Φολτόπουλο για να μου πει που είναι ο σταθμός ανεφοδιασμού. Αυτός είναι εκεί στο σταθμό αλλά δεν μπορεί να προσανατολισθεί για να μας διαφωτίσει. Γι’ αυτό βγάζουν τα ποντιακά ανέκδοτα, λέω μέσα μου και χαμογελάω. Έχει βραδιάσει και ευτυχώς κάποιος άλλος αθλητής που βρίσκεται εκεί αντιλαμβάνεται ότι έχουμε χαθεί και προσφέρεται να μας οδηγήσει στο σταθμό, λίγο έξω από το Fiesch. Πράγματι υπάρχει πολύς κόσμος στο σταθμό, ο οποίος είναι σε τρία κτήρια που προφανώς φιλοξενούν άλλες εποχές κάποιο οικοτροφείο. Εκεί κατάκοποι, δίνουμε για επαναφόρτιση τα gps της διοργάνωσης και πηγαίνουμε στην μεγάλη τραπεζαρία για φαγητό. Όντως το φαγητό είναι άφθονο και σε μεγάλη ποσότητα. Μετά βρίσκουμε το σάκο συνοδείας καθώς και τη βαλίτσα με τα προσωπικά μας είδη. Αλλάζουμε ρούχα, επανατοποθετούμε υλικά στο σάκο συνοδείας για τη συνέχεια του αγώνα και πέφτουμε για ύπνο. Η εκκίνηση του αγώνα είναι στις 24:00 τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, για όλους τους αθλητές. Είτε έφτανε κάποιος στο Fiesch την Πέμπτη, είτε την Παρασκευή, θα έπρεπε να περιμένει μέχρι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου για να πάρει εκκίνηση. Άρα δεν υπήρχε λόγος βιασύνης για να πάει κάποιος νωρίτερα από το Σαββάτο.

Κυριακή 31 Αυγούστου

Η εκκίνηση δίνεται ακριβώς τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Ξεκινάμε με τον Γιάννη και ξαναβρισκόμαστε στη διαδρομή που είχαμε περάσει το απόγευμα. Πηγαίνουμε σε γρήγορο, καλό ρυθμό. Σκοπός μας είναι να φτάσουμε πριν τις 10 το πρωί της Κυριακής στο Oberwald, όπου θα δοθεί η εκκίνηση και για τους αθλητές των 660 χιλ και γι αυτούς των 360 χιλ. Νωρίτερα από τις 10 η ώρα δεν μπορεί να ξεκινήσει κανείς. Ανεβοκατεβαίνουμε πανέμορφα αλπικά τοπία με θέα την κοιλάδα του Ροδανού και της περιοχής του Oberwald. Πριν το Oberwald απέναντι από το Rechingen υπάρχει μια πολύ μεγάλη κατολίσθηση που επιβάλει την παράκαμψή της. Η νέα διαδρομή είναι μαρκαρισμένη με σημαιάκια της διοργάνωσης  Στις 09:00 το πρωί της Κυριακής φτάνουμε στο Oberwald. Μας τηλεφωνεί ο Μωυσής για να μάθει αν φτάσαμε και του λέμε ότι φτάσαμε και είμαστε καλά. Στη μεγάλη αίθουσα του γυμναστηρίου ανεφοδιαζόμαστε και εκεί μας συναντά η φίλη μας από τα παλιά η Ursula Beetschen. Είχαμε τρέξει μαζί πολλές φορές στο Δόλιχο στην Ελλάδα αλλά και το 2018 πάλι στο Swiss Peaks, ξεκινώντας από το Oberwald. Με πολύ χαρά μας προσφέρει για την συνέχεια χειροποίητα κουλουράκια τα οποία τιμήσαμε με τον Γιάννη ιδιαιτέρως. Συγκινητική η Ursula μας αποχαιρετά και μας εύχεται καλό τερματισμό. Στις 10:00 στηνόμαστε στην εκκίνηση, όπου επικρατεί γιορταστικό κλίμα. Δίνεται η εκκίνηση αλλά εμείς με τον Γιάννη ξαναγυρίζουμε στο γυμναστήριο του Oberwald για να ετοιμάσουμε τα σακίδιά μας και να ξεκουραστούμε λίγο. Ξεκινάμε στις 10:45. Γνωστή η διαδρομή τώρα και σηματοδοτημένη. Μας έρχονται μνήμες από το 2018 που την είχαμε τρέξει πάλι με τον Ιωάννου.

Ανηφορίζουμε σε δάσος με ξέφωτα και ρυάκια. Κάνει ζέστη και συμφωνούμε με τον Γιάννη να πάρουμε έναν υπνάκο για μισή ώρα στο δάσος. Αναζωογονητικός ο ύπνος, συνεχίζουμε σε πανοραμικό τοπίο με την πανέμορφη θέα της κοιλάδας. Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε λίγο καθυστερημένοι στον σταθμό ανεφοδιασμού του Ulrichen. Ανεφοδιαζόμαστε και συνεχίζουμε. Συζητώντας με τον Γιάννη αναθεωρούμε τους στόχους μας λέγοντας ότι καλό θα είναι να φτάσουμε μέχρι το πρώτο  χρονικό όριο στο Eisten. Ανηφορίζουμε τις κορυφές Mossmatte (2123 μ) και Schossmatte (2126 μ) όταν μας φτάνουν ένας Καναδός αθλητής -που δεν βγαίνει νόημα από τα λεγόμενά του- και ο άνθρωπος της διοργάνωσης που κάνει σκούπα και βγάζει τα σήματα από τη διαδρομή. Του λέμε ότι μέχρι το Eisten που είναι και το χρονικό όριο θα συνεχίσουμε και ότι θα πρέπει τα σήματα να είναι στη θέση τους. Μας απαντά ότι δεν θα προλάβουμε αλλά θα μας ακολουθεί και θα βγάζει τα σήματα, αφού περάσουμε. Πότε μένει πίσω μας, πότε έρχεται δίπλα μας πιέζοντάς μας αρκετά. Του λέμε ότι αυτό μας αγχώνει και καλό θα είναι να μείνει πίσω μας. Συνεχίζουμε πότε μαζί και πότε σε απόσταση από τη σκούπα. Στο τέλος ο Γιάννης μου προτείνει να σταματήσουμε στον επόμενο σταθμό του Reckingen. Βράδυ φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Reckingen και παίρνουμε το τρένο για το Fiesch, όπου διανυκτερεύουμε μαζί με άλλους αθλητές που έχουν εγκαταλείψει.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου

Το πρωί της Δευτέρας με τρένο επιστρέφουμε πίσω στην αφετηρία στο Bouveret. Εκεί επειδή δεν έχουμε κλείσει δωμάτιο για να διανυκτερεύσουμε, πηγαίνουμε σε ένα χώρο της διοργάνωσης, στον οποίο για ένα βράδυ μπορεί να μείνει κάποιος που εγκαταλείπει. Ο χώρος αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πυρηνικό καταφύγιο στο υπόγειο ενός σχολείου, πλήρως εξοπλισμένο και καθαρό, με κρεβάτια, κουζίνα, τουαλέτες, μπάνιο. Το πρώτο βράδυ το περνάμε μόνοι μας στο καταφύγιο. Ησυχία και βαθύς ύπνος από την ταλαιπωρία των προηγούμενων ημερών. Ξημερώματα όμως της Τρίτης μπαίνουν μέσα περίπου εικοσιπέντε αθλητές οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει σε κάποιο σταθμό και τους είχε φέρει η διοργάνωση για να διανυκτερεύσουν εκεί. Είναι όλοι σε κακή κατάσταση. Πολλοί έχουν τραύματα στα πόδια με επιδέσμους, ενώ άλλοι βαδίζουν με μεγάλη δυσκολία.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου

Το πρωί της Τρίτης συζητάμε για τα παθήματά μας και γελάμε με τα χάλια μας. Ένας αθλητής που με δυσκολία στέκεται στα πόδια του  μας ρωτά από που είμαστε και στην απάντηση μου ότι είμαι από την Ελλάδα από μια πόλη κοντά στη Θεσσαλονίκη, όλο χαρά με αγκαλιάζει, λέγοντας μου ότι έχει κάνει μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο και ότι είναι ο Joulien από τη Μασσαλία.

Βρίσκουμε τον ίδιο υπέροχο χώρο που είχαμε νοικιάσει πριν τον αγώνα για τις υπόλοιπες τρεις μέρες και παρακολουθούμε την πορεία των υπολοίπων που είναι στον αγώνα, ενώ κάνουμε εκδρομές τις επόμενες μέρες στη Λωζάννη, τη Λουκέρνη και το Ζέρματ. Την Πέμπτη μαθαίνουμε ότι έχει εγκαταλείψει ο Κώστας Μάγγος ο οποίος ήρθε στο δωμάτιο το πρωί της Παρασκευής πολύ κουρασμένος και απογοητευμένος. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πληροφορηθήκαμε ότι τερματίζει ο Μωυσής Φολτόπουλος και με τον Γιάννη πήγαμε στον τερματισμό του. Τον υποδεχτήκαμε με αγκαλιές και ζητωκραυγές. Πρέπει να επισημάνω ότι ο Μωυσής είναι πολύ δημοφιλής στη διοργάνωση. Στην ανακοίνωση του τερματισμού του, ο Κώστας Έλληνας ομογενής από το Βέλγιο, ο οποίος ανέλαβε την παρουσίαση του Μωυσή γιατί ο ίδιος πέρα από ποντιακά δεν μιλά άλλη γλώσσα, τον παρουσιάζει ως κτηνοτρόφο. «Ο Έλληνας τσομπάνος που τρέχει στο Swiss Peaks». Σε ερώτηση τοπικού τηλεοπτικού σταθμού «πως προπονείται» ο Κώστας με χιούμορ απαντά «βγάζει τα πρόβατα το πρωί από το μαντρί και συναγωνίζεται στο τρέξιμο τα σκυλιά μέχρι την απέναντι κορυφή». Έπεσε πολύ γέλιο!!! Το βράδυ του Σαββάτου τερμάτισε και ο Νεόφυτος Παπαδόπουλος φανερά κουρασμένος και εξαντλημένος. Κυριακή πρωί παρευρεθήκαμε όλοι μαζί στην όμορφη τελετή λήξης της διοργάνωσης με τις βραβεύσεις των FINISHERS! Εκεί συναντήσαμε και το γνωστό μας από προηγούμενους αγώνες Τέλη Διλιντά, ο οποίος πήρε μέρος στα 360 χιλ.

Στατιστικά από τις 160 εκκινήσεις στον αγώνα των 660 χιλ, τερμάτισαν 58 ενώ 102 εγκατέλειψαν σε διάφορα σημεία της διαδρομής. Γενική εντύπωση από σχόλια αθλητών και διοργανωτών είναι ότι ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν ένα τόλμημα που ούτε οι ίδιοι οι διοργανωτές είναι σίγουροι ότι θα τον επαναλάβουν. Χρειάζονται πολλοί εθελοντές, καλύτερη οργάνωση, είναι πολυήμερος και πολυέξοδος.