[Advendure]: Θωμά, ας ξεκινήσουμε λίγο … ανάποδα! Ποια ήταν τα συναισθήματα και οι πρώτες σκέψεις σου όταν πέρασες την αψίδα του τερματισμού του Tor des Geants; Ήταν αυτό το πιο δύσκολο – αγωνιστικά – εγχείρημα που έχεις καταφέρει;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Είναι μια στιγμή που θέλεις να παγώσει ο χρόνος. Ένα συναίσθημα ανακούφισης, ευγνωμοσύνης, πλημμυρισμένο με την ευτυχία που νιώθει όποιος ζει, σε πραγματικό χρόνο το όνειρο του. Εκτιμώ ότι στην ζωή μας οι στιγμές αυτές είναι ελάχιστες, ή ίσως δεν συμβαίνουν ποτέ! Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω βιώσει από την ενασχόληση μου με το ορεινό τρέξιμο. Μόνο όσοι έχουν φτάσει επιτυχώς, στην γραμμή του δικού τους τερματισμού, σε οποιαδήποτε ενασχόληση της ζωής τους, μπορούν να νιώσουν από αυτήν την παλέτα συναισθημάτων, τα οποία διαρκούν για πάντα. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, όπου μια αθλητική δοκιμασία με πήγε πολύ πιο μακριά από όσα είχα ονειρευτεί, μου έδωσε την δυνατότητα, να κυνηγήσω τα δικά μου όρια. Παρά την καταπόνηση, τα λίγα δευτερόλεπτα της στιγμής του τερματισμού, ήταν αρκετά για να χωρέσουν στις σκέψεις, η οικογένεια μου και αγαπημένοι φίλοι, με τους οποίους μοιράζομαι την ίδια αγάπη για το τρέξιμο.

Το Tor Des Geants είναι μια κατηγορία από μόνο του! Ένας ξεχωριστός αγώνας, ο οποίος απαιτεί, να είσαι οπλισμένος με ψυχικά και σωματικά αποθέματα, σε μια διαδρομή που μοιάζει ατελείωτη. Δεν συγχωρεί τους αναποφάσιστους κατά την διάρκεια, αλλά στο τέλος, επιβραβεύει την επιμονή, την σύνεση, την σωστή διαχείριση και στρατηγική. Σημαντικοί παράγοντες είναι, η πιθανότητα ενός τραυματισμού, οι στομαχικές διαταραχές, τα οποία μπορούν να λυγίσουν και τον καλύτερα προετοιμασμένο αθλητή. Σε αγωνιστικό επίπεδο αναμφίβολα, είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει! Ως συνολική εμπειρία, το Olympus Pilgrim ήταν πιο σύνθετο, καθώς πέρα από την σωματική προσπάθεια, η μοναξιά που ένιωσα με ανάγκασε να διαχειριστώ και εν τελεί, να μάθω για τον ίδιο μου τον εαυτό, πράγματα που ως τότε αγνοούσα. Κλήθηκα να αναπτύξω κατά την διάρκεια του αγώνα μου, σε πραγματικό χρόνο, την αρετή της υπομονής, της σύνεσης, να βρω την αυτοκυριαρχία μου και να παραμένω ψυχικά ανεπηρέαστος επί 127 ώρες. Δίχως μάλιστα, να έχω τα εχέγγυα επί 42 χρόνια, ότι διαθέτω αυτά τα στοιχεία, σε τέτοιο βαθμό ως χαρακτήρας!

[Advendure]: Η διόλου ευκαταφρόνητη 31^η θέση σε έναν τόσο υψηλού ανταγωνισμού και δυσκολίας αγώνα αλλά και η επίδοσή σου (97:46) ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακά! Ήταν κάτι που είχες θέσει εκ των προτέρων σαν στόχο ή κάτι που βγήκε μέσα στον αγώνα;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Είχα εξ αρχής ένα βασικό σχέδιο, με το οποίο θα πορευόμουν κατά την διάρκεια του αγώνα, με στόχο μια επίδοση λίγο πάνω από τις 100 ώρες. Γενικότερα, δεν είμαι ψυχαναγκαστικός με τα νούμερα, τις επιδόσεις, τα χρονικά περάσματα, αλλά μπορώ να είμαι απίστευτα πειθαρχημένος, συνεπής, σε έναν ρυθμό, σε ένα πλάνο και να συνεχίζω απερίσπαστος, σε βάθος ωρών ή ημερών εάν χρειαστεί! Ήταν λοιπόν ένας συνδυασμός, της στρατηγικής που ακολούθησα και της ισορροπημένης διαχείρισης, κατά την διάρκεια του αγώνα. Εξίσου σημαντική είναι η ψυχική προσέγγιση. Το σώμα θα καταπονηθεί, αλλά το μυαλό, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, δίνουν την εντολή για την συνέχεια της προσπάθειας σε καλό ρυθμό, ή την εγκατάλειψη. Είχα πολύ καλή ψυχολογία, βρισκόμουν σε ένα μέρος όπου πάντα ήθελα να τρέξω και ήταν μια μοναδική ευκαιρία, να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, να κάνω την προσπάθεια μου! Αγωνιστικά, ένιωσα καλά, και έτρεξα με περισσότερες δυνάμεις, στο δεύτερο μισό της διαδρομής. Αντίστοιχα, από εκείνο το σημείο και έπειτα, οι απαιτήσεις αυξάνονται, λόγω της έλλειψης ύπνου και της συνολικής καταπόνησης, που απορροφούν σταδιακά τις σωματικές δυνάμεις. Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας για το ΤΟR..πήγαινε αργά το πρώτο μισό … και είναι μια συμβουλή, που θα έδινα σε όποιον ζητούσε την δική μου άποψη.

[Advendure]: Δεν είσαι άπειρος σε τέτοιου είδους αγώνες, το αντίθετο μάλιστα. Εμείς από την άνεση του σπιτιού μας και κοιτώντας απλά πίνακες με περάσματα βλέπαμε έναν άνθρωπο να ανεβάζει συνέχεια ρυθμό και να ανεβαίνει θέσεις στην κατάταξη. Όσοι έχουν τρέξει όμως τέτοιους αγώνες ξέρουν ότι δεν είναι πάντα έτσι… Υπήρξαν παρόλα αυτά στιγμές που σκέφθηκες να κόψεις ρυθμό, να τα παρατήσεις; Πόσες φορές πάλεψες με τους δαίμονές σου;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Είναι απίθανο να μην προκύψουν δυσκολίες, όταν τρέχεις στις Άλπεις επί 4 ή 5 ημέρες. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο, να σκεφτώ την εγκατάλειψη, δεν έφτασα ποτέ σε τέτοιο σημείο. Στάθηκα τυχερός καθώς πέρα από κάποια διαστρέμματα, δεν είχα άλλον πιο σοβαρό τραυματισμό. Εξίσου σημαντική, είναι η ψυχοσύνθεση ενός αθλητή. Έχω σφυρηλατηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, για να αντιδρώ σωστά, να έχω καλή ψυχολογία, καθαρό μυαλό! Είναι απαραίτητα συστατικά για τις υπεραποστάσεις. Ο ρυθμός μου ήταν ελεγχόμενος στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής. Ένιωθα πως σε αυτό το ήπια αυξανόμενο τέμπο, θα μπορούσα να τρέχω, για περισσότερο από ένα ToR..! Παρόλα αυτά, υπήρχαν αρκετές στιγμές που κυρίως η αϋπνία, νικούσε τις σωματικές αντοχές, όπως στην ανάβαση για το Col Loson (3299μ) ή για τον σταθμό Sasa, όπου θυμάμαι πως ταλαιπωρήθηκα πολύ. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να κοιμηθώ λίγα λεπτά περισσότερο, ή ακόμα και λίγες ώρες..! Σκεφτόμουν πως έπρεπε να μείνω ξύπνιος, να ολοκληρώσω τον αγώνα ..και έπειτα θα έχω μια ζωή μπροστά μου.. για να κοιμηθώ λίγο παραπάνω!

Οι δαίμονες ήρθαν στο τελευταίο κομμάτι της ανάβασης στο Μalatra (2925μ). Ήταν μια απαιτητική ανάβαση κατά την διάρκεια της νύχτας όπου το κρύο, η βροχή, η ιδιομορφία του τερέν, έπαιξαν τον δικό τους ρόλο. Σε εκείνο το σημείο οι παραισθήσεις με ταλαιπώρησαν πολύ, καθώς ήμουν βέβαιος πως κάποιος συναθλητής, μου είπε ότι ο επόμενος σταθμός στο καταφύγιο Frassati, λίγο πριν την κορυφή, ήταν κλειστός!! Έκοψα ρυθμό, πήρα λάθος αποφάσεις, ήθελα να κοιμηθώ στην μέση του πουθενά, σε υγρό έδαφος, σε υψόμετρο 2500μ, με την βροχή και τον αέρα να δυναμώνει! Σταμάτησα για να ντυθώ με όσα ρούχα είχα στο σακίδιο, είχα παγώσει από το κρύο, τυλίχτηκα με την αλουμινοκουβέρτα και συνέχισα αποκαρδιωμένος, βλέποντας κάθετες δεσμίδες από τους φακούς κεφαλής των προπορευόμενων αθλητών, να παλεύουν, να ανέβουν το Malatra. Το Malatra είναι το τελευταίο εμπόδιο, είναι ένας εφιάλτης στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Σταδιακά άρχισα να ανακτώ δυνάμεις, ήξερα ότι μόλις βρεθώ στην κορυφή, θα τρέξω προς το Courmayer. Μέσα μου ένιωθα καλά, είχα την σιγουριά πως μου απέμειναν αρκετά αποθέματα ενέργειας. Ξαφνικά, αντίκρισα τον σταθμό στο Frassati! Ένα πανέμορφο καταφύγιο, το οποίο βρισκόταν κρυμμένο πίσω από τις κορυφές περίμενε τους αθλητές, έδιωξε μονομιάς τις παραισθήσεις! Aπο τις κορυφές της Ανατολής, άρχισαν να ξεπροβάλουν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου! Ένιωσα ανάταση, μια ατελείωτη αγαλλίαση ήρθε ως ανταμοιβή για την προσπάθεια που έκανα και ένα κύμα αισιοδοξίας, τόνωσε το ηθικό μου! Ένα πρωινό σπάνιας φυσικής ομορφιάς, αισθάνομαι να μου χαμόγελα! Τα χρώματα της ανατολής, φωτίζουν αμυδρά τις κορυφές, που έμοιαζαν πιο άγριες και αφιλόξενες κατά την διάρκεια της νύχτας, πλέον δείχνουν φιλικές, σε καθηλώνουν με την μεγαλοπρέπεια τους! Έπειτα από ώρες, επιτέλους αλλάζει η διάθεση μου! Νιώθω καλά, έχω δυνάμεις, ο αγώνας τώρα ξαναξεκινά! Η στιγμή για την κατάβαση προς το Courmayer ξεδιπλώνεται μπροστά μου, δεν έχω παρά να τρέξω προς τον τερματισμό!

Αυτές οι στιγμές κάνουν ξεχωριστό αυτό το άθλημα! Οι εναλλαγές συναισθημάτων, η απογοήτευση και η ελπίδα, το σκοτάδι και το φως, η αμφιβολία και η πίστη, τελικά απέχουν τόσο λίγο μεταξύ τους, που αξίζει τον κόπο να συνεχίζεις να προσπαθείς, απλά και μόνο για να συναντήσεις αυτό το σύνορο!

Ήταν η πιο δύσκολη και συνάμα, η πιο συγκλονιστική στιγμή μου, μέσα στον αγώνα!

[Advendure]: Αγώνες τέτοιας δυσκολίας (απόσταση, υψομετρική διαφορά, τερέν) τείνουν να ξεφύγουν από τον απλοϊκό ίσως ορισμό ως «αγώνες ορεινού τρεξίματος» μιας και ο αθλητής που συμμετέχει πρέπει να έχει αναπτύξει και προπονήσει πολλές διαφορετικές παραμέτρους για έναν υγιή τερματισμό. Που θεωρείς εσύ το σύνορο – αν υπάρχει - μεταξύ ορεινού τρεξίματος και αγωνιστικής ορεινής διάσχισης;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Εκτιμώ πως υπάρχει, ίσως δεν είναι διακριτή η διαχωριστική γραμμή, δηλαδή δεν υπάρχει κάτι οριοθετημένο, για να τα ξεχωρίσει. Χαριτολογώντας, λέω σε συναθλητές, πως εάν τρέχουμε για τρίτη συνεχόμενη βραδιά κατά την διάρκεια ενός αγώνα, τότε με το ξημέρωμα, θα έχουμε ξεφύγει από την κατηγορία του “αγώνα ορεινού τρεξίματος”!

Η απόσταση, η υψομετρική διαφορά έχουν την σημασία τους σε συνδυασμό, με μια διάρκεια  3-4 ή περισσότερων ημερών, δημιουργούν άλλα δεδομένα και απαιτούν άλλη προσέγγιση, η οποία τείνει προς την αγωνιστική ορεινή διάσχιση. Τα τελευταία χρόνια οι αγώνες μεγαλώνουν συνεχώς, νέες διοργανώσεις, με αγώνες άνω των 300χλμ, διεκδικούν μια θέση στο αγωνιστικό καλεντάρι των αθλητών. Είναι μια τάση, την οποία παρακολουθώ με ενδιαφέρον, καθώς αισθάνομαι πως μου ταιριάζουν περισσότερο αυτές οι αποστάσεις.

[Advendure]: Δεν είναι η πρώτη φορά που έχεις τρέξει αυτή την απόσταση στο βουνό. Η προηγούμενη φορά ήταν στο προσωπικό σου project “Olympus Pilgrim” στο οποίο είχες ενώσει όλες τις διαδρομών γνωστών αγώνων του Ολύμπου (Olympus Mythical Trail, Gulag, Rogkas, Lost). Ποιες ήταν οι διαφορές ανάμεσα στα δύο “project”; Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι μια μοναχική προσπάθεια με μόνο «αντίπαλο» το χρονόμετρο με μια «κανονική» αγωνιστική προσπάθεια και ότι αυτό συνεπάγεται;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Όσο και αν τα αριθμητικά δεδομένα των δύο project, ταιριάζουν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, οι διαφορές είναι σημαντικές. Το ΤOR, είναι ένας αγώνας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Συναθλητές, εθελοντές, οργανωμένοι  σταθμοί, φωνές, χρώματα, πεζοπόροι, σου δίνουν επιπλέον κίνητρο! Νιώθεις ασφαλής, νιώθεις την ενέργεια, σε παρακινεί το στοιχείο του ανταγωνισμού, της ευγενής άμιλλας, αλλά και της συντροφικότητας. Είναι πιθανό, να κινηθείς παρέα με άλλους αθλητές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλα αυτά, συνθέτουν ένα παζλ, που λειτουργεί θετικά. Μην ξεχνάμε και τα πανέμορφα τοπία, τα οποία αντίκρισα για πρώτη φορά! Σου κόβουν την ανάσα, σε ταξιδεύουν και σε σπρώχνουν, να φτάσεις την επόμενη στροφή, την επόμενη κορυφή, να δεις μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, ανυπομονώντας για την συνέχεια.

 To Olympus Pilgrim, ήταν μια μοναχική προσπάθεια, ένας αγώνας με τον ίδιο μου τον εαυτό, μια προσωπική δοκιμασία υπό το βάρος, μόνο μιας πιθανής εξέλιξης..της επιτυχής ολοκλήρωσης του! Δεν μπορείς να κρυφτείς, να δικαιολογηθείς, να εγκαταλείψεις, δεν υπήρχε το στήριγμα της παρέας, της συντροφικότητας, γενικότερα δεν είχα εναλλακτική, παρά μόνο να συνεχίσω μέχρι τέλους. Επιπρόσθετα, γνωρίζοντας καλά το βουνό, δεν υπήρχε η προσμονή για νέα τοπία, νέα μέρη και κορυφές, αλλά μια ατελείωτη προσπάθεια, σε ένα βουνό που αγαπώ με όλη μου την καρδιά!

Η αγωνιστική προσπάθεια, συνεπάγεται με έναν αγωνιστικό στόχο. Αυτό σου δίνει ρυθμό, έχεις κάτι που σε κρατά σε εγρήγορση, προσπαθείς να κινηθείς γρηγορότερα, να φτάσεις τον προπορευόμενο αθλητή, να προσεγγίσεις ταχύτερα τον επόμενο σταθμό. Η άκρη του ματιού σου, έστω και αραιά βλέπει το ρολόι, τον χρόνο να κυλά, κάνεις υπολογισμούς. Όλη αυτή η κατάσταση, σε βοηθά να ισορροπήσεις, από την μονοτονία και την φθορά, μιας πολύωρης-πολυήμερης δοκιμασίας. Μια solo προσπάθεια, σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή, απαιτεί να ψάξεις βαθιά μέσα σου, να βρεις την ψυχική δύναμη, την υπομονή, όταν μάλιστα καλείσαι να περάσεις ξανά και ξανά από τα ίδια μέρη, στα οποία μάλιστα, έχεις προπονηθεί δεκάδες φορές, γνωρίζοντας πως αυτό, θα επαναλαμβάνεται για αρκετές ημέρες! Το χρονόμετρο σε απασχολεί λιγότερο, είναι ένας αγώνας που θα ολοκληρωθεί, ή θα εγκαταλειφθεί κατά την διάρκεια του, αλλά αυτό εξαρτάται, από τις αποφάσεις που θα πάρει ένας και μόνο αθλητής, o αγωνιζόμενος!  Είναι ιδιαίτερο το φορτίο, είναι ψυχοφθόρο και το βάρος μεγαλώνει, όταν φίλοι από την δρομική κοινότητα, παρακολουθούν την προσπάθεια σου και περιμένουν, να τους δικαιώσεις με τον τερματισμό σου!

Πλέον με δεδομένη την ολοκλήρωση και των δυο προσπαθειών, νιώθω ευγνωμοσύνη, που είχα την δυνατότητα να ζήσω στο έπακρο αυτές τις εμπειρίες. Είναι στιγμές, που δεν μπορείς να τις δανειστείς, αλλά πρέπει να τις ζήσεις, να παλέψεις τον “ανήφορο”, να κοπιάσεις, είναι ο μόνος τρόπος για να τις κάνεις για πάντα δικές σου! Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο και ούτε είναι βέβαιο, ότι θα μου δοθεί μια αντίστοιχη ευκαιρία στο μέλλον! Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, να ζήσω την στιγμή και να νιώσω απίστευτα συναισθήματα! Εισέπραξα πολύ αγάπη, υποστήριξη και ενδιαφέρον, από γνωστούς, φίλους και  συναθλητές. Έχω δώσει απειροελάχιστα στο ορεινό τρέξιμο, αλλά πήρα τόσα πολλά!

 Όσο τα χρόνια περνάνε, έχω φροντίσει να γεμίσω στις αποσκευές μου με εικόνες, που θα με συντροφεύουν για πάντα. Αυτή είναι η ανταμοιβή μου και έχει μεγαλύτερη αξία, από οποιαδήποτε διάκριση, επίδοση ή επιτυχία!

To πριν και το ... μετά!

[Advendure]: Ανατρέχοντας στις συμμετοχές σου σε αγώνες βουνού, διαπιστώνουμε μια έφεση στους πιο μεγάλους σε απόσταση και διάρκεια αγώνες ειδικά τα τελευταία χρόνια. Τι είναι αυτό που πλέον καθορίζει τους επόμενους στόχους σου;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Σταδιακά, με την πάροδο του χρόνου, προσπάθησα να χτίσω τις βάσεις για την συμμετοχή μου, σε αγώνες μεγάλης διάρκειας. Δεν είναι κάτι που γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά βήμα-βήμα!

Οι αγωνιστικοί μου στόχοι, καθορίζονται από την δυσκολία ενός αγώνα και αυτό συνήθως προκύπτει, από τα χαρακτηριστικά του, όπως το μήκος μιας διαδρομής, την θετική υψομετρική ανάβαση, και τις γενικότερες πληροφορίες που συλλέγω.

Οι πολύ απαιτητικοί ή μερικοί από τους πιο δύσκολους αγώνες του κόσμου, κατά γενική ομολογία των αθλητών, μου τραβούν την προσοχή! Εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο, μιας πιθανής συμμετοχής μου, σε αγώνες αυτού του είδους!

Παρακολουθώ διοργανώσεις  άνω των 200-300χλμ ή και περισσότερων χιλιομέτρων, ως πιθανούς επόμενους προορισμούς. Αντίστοιχα με ενδιαφέρει πολύ η γεωγραφική θέση, οι κλιματολογικές συνθήκες, μιας και στα επόμενα σχέδια μου, είναι η συμμετοχή μου σε διοργανώσεις, που τους χαρακτηρίζει το πιο ακραίο και αφιλόξενο περιβάλλον.

[Advendure]: Όσοι σε έχουν γνωρίσει έχουν να λένε για έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων με υψηλές κοινωνικές ευαισθησίες. Το μαρτυρούν άλλωστε οι προσπάθειες προηγούμενων ετών οι οποίες είχαν φιλανθρωπικό χαρακτήρα και στόχο. Τόσο το “Wonder Run” project, όσο και το “Olympus Pilgrim” είχαν στόχο και κίνητρο την  οικονομική ενίσχυση της Μονάδας Αυτιστικού Ατόμου ΕΛΠΙΔΑ. Μίλησε μας λίγο για αυτή την πλευρά σου. Είναι κάτι που σκοπεύεις να συνεχίσεις και στο μέλλον;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Είναι μια απόφαση που πήραμε από κοινού με την σύζυγο μου στο παρελθόν και αυτό δεν πρόκειται, να αλλάξει και στο μέλλον. Ως εκ τούτου, οι εταιρίες-χορηγοί που είναι κοντά μου, αποδίδουν εξ ολοκλήρου και απευθείας το χρηματικό ποσό της χορηγίας για φιλανθρωπικό σκοπό και τους ευχαριστώ θερμά για την συμμετοχή τους σε αυτήν την προσπάθεια. Αυτός άλλωστε είναι ο μοναδικός όρος που θέτω από δίκης μου πλευράς και χαίρομαι που γίνεται αποδεκτός με θερμή από τις εταιρίες που με υποστηρίζουν.

Υπάρχουν βαθιά προσωπικοί λόγοι, για τους οποίους πήραμε αυτήν την πρωτοβουλία. Το τρέξιμο, παραμένει απλά το χόμπι μου και κάτω από αυτό το πρίσμα θέλω να το συνεχίσω, χρηματοδοτώντας με δικούς μου πόρους, όλα τα έξοδα για τα ταξίδια, τις συμμετοχές μου στους αγώνες κτλ.

[Advendure]: Η συνεργασία σου με την Vibram Hellas είναι μια μακροχρόνια συνεργασία όπως έχουμε διαπιστώσει. Πόσο σε έχει βοηθήσει να εκπληρώσεις τους στόχους σου;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Βαδίζουμε πλέον στην πέμπτη χρονιά και θα συνεχίσουμε για πολλά χρόνια ακόμα! Μέσα από αυτήν την σχέση, απέκτησα επιπλέον κίνητρο για να προσπαθήσω να βελτιωθώ περισσότερο ως αθλητής, να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε αγώνες, που επι χρόνια ονειρευόμουν και να κάνω μελλοντικά σχέδια! Έχω το προνόμιο να απολαμβάνω την υποστήριξη σε εξοπλισμό, αλλά κυρίως, την απεριόριστη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο μου! Τα τελευταία δύο χρόνια υπάρχει η επικοινωνία, η υποστήριξη και από την διεθνή ομάδα, την Team Vibram, και αυτό μου έδωσε την δυνατότητα να έρθω σε επαφή με σημαντικούς ανθρώπους του trail running, αλλά και να συμμετέχω σε αγωνιστικά event της εταιρίας.

Στην Vibram Hellas by Gruppo Pagouna, έχω την τύχη να γνωρίσω εξαιρετικούς ανθρώπους, με σπάνια ποιότητα χαρακτήρα. Σύντομα η συνεργασία έδωσε την θέση της, στην ανθρώπινη σχέση και την φιλία. Με εμπιστεύτηκαν εξ αρχής, δίνοντας μου μια σπουδαία ευκαιρία να κουβαλήσω ένα τεράστιο brand name στην πλάτη μου, όντας νέος στον χώρο, πολύ πριν τους αγώνες, τις διακρίσεις και τα project, που ακολούθησαν έως σήμερα και δεν απαίτησαν, τίποτα! Όπως επιδόσεις, βάθρα, έπαθλα, παρά μόνο από την πρώτη στιγμή έως και τώρα με παροτρύνουν, να συνεχίζω με αγάπη για το άθλημα, να χαίρομαι αυτό που κάνω και κυρίως να φροντίζω πάνω από όλα να είμαι υγιής. Όλα αυτά για  εμένα είχαν και έχουν, μεγάλη βαρύτητα στην αφοσίωση και την αγάπη μου για την Vibram, η οποία δεν έχει όριο!

Για όλα αυτά και πολλά άλλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, την οικογένεια Παγούνα.

[Advendure]: Είχες υποστηρίξει σε παλαιότερη συνέντευξη στο Advendure ότι «Οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές μου είναι η σύζυγος μου και τα δύο μου παιδιά, άλλωστε η αγωνιστική προσέγγιση που έχω είναι ξεκάθαρη, τρέχω για τα παιδιά μου που με περιμένουν σε κάθε αγώνα στον τερματισμό!». Δεν υπάρχει ίσως πιο γλυκός τερματισμός στην αγκαλιά των δικών σου ανθρώπων. Δεν υπάρχει ίσως πιο γλυκιά σκέψη να σε συνοδεύει στις δύσκολες ώρες στο μονοπάτι. Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν στις προσπάθειές σου για τα πιο … πρακτικά θέματα;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Η αλήθεια είναι πως η οικογένεια μου, με στηρίζει πολύ περισσότερο από το σύνηθες! Πολύωρες προπονήσεις, ταξίδια αποκλειστικά για αγώνες και όχι για αναψυχή, γενικότερα, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι συνυφασμένο, με τα θέλω και τα πρέπει, ενός αθλητή, αλλά και ενός ανθρώπου που αγαπά παθολογικά τον αθλητισμό, που ζει και αναπνέει για την επόμενη προπόνηση! Αυτό μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν οι άνθρωποι σου, θέλουν πραγματικά να στηρίξουν τους δικούς σου στόχους, τα δικά σου όνειρα και είμαι ευλογημένος, που η σύζυγος μου είναι μια σπουδαία προσωπικότητα και η πιο ένθερμη υποστηρικτής μου. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν μέσα σε αυτό το περιβάλλον, βλέπω στα μάτια τους, την περηφάνια που νιώθουν και αυτό μου δίνει κίνητρο, με γεμίζει ικανοποίηση.

Είχα και έχω την τιμή να συνεργαστώ με σπουδαίους προπονητές και χαρακτήρες και από όλους πήρα πολλά, μα πάνω από όλα μου εμφύσησαν την αγάπη για το τρέξιμο.

Τους τελευταίους μήνες εστιάζω και στην διατροφή μου, σε συνεργασία με ένα εξαιρετικό, καταρτισμένο επαγγελματία, αλλά και αθλητή τον Σπύρο Λογοθέτη, με αποτελέσματα που συνεχώς με εκπλήσσουν θετικά! Εξίσου σημαντική η υποστήριξη της Altra Running Greece, και του Nitro2Power, τους ευχαριστώ πολύ!

[Advendure]: Κλείνοντας, θα θέλαμε να κάνεις μια μικρή ενδοσκόπηση στο παρελθόν, το παρόν και κυρίως στο μέλλον. Μετά από ένα τόσο μεγάλο και επιτυχημένο αγωνιστικό εγχείρημα, για πολλούς επέρχεται ένας κορεσμός. Εσένα, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

[Θωμάς Πουρλίδας]: Συμπληρώνω 10 χρόνια ενασχόλησης μου, με το ορεινό τρέξιμο. Είναι μια εμπειρία ζωής, ένα ταξίδι, που εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ! Έπειτα από τον τερματισμό στον πρώτο μου αγώνα, ήξερα ότι θα άλλαζε η ζωή μου. Επέλεξα συνειδητά να αφιερώσω χρόνο, ενέργεια, πόρους, να αλλάξω συνήθειες και κατεύθυνση, για το τρέξιμο. Όντας αθλητής από μικρή ηλικία, ήταν εύκολη η προσαρμογή, η επάνοδος μου έπειτα από 5 χρονιά αθλητικής απραξίας και αποχής. Το βουνό με κέρδισε εξ αρχής, άλλωστε έχω πολλά χρόνια να συμμετάσχω αγωνιστικά σε δρόμο, και μάλλον, θα χρειαστώ πολλά περισσότερα, για να επιστρέψω εκεί!

Σταδιακά έβαλα στόχο αγώνες μεγαλύτερων αποστάσεων, στον Όλυμπο, στην Ροδόπη, στην Δράμα και αντιλήφθηκα, πως έπρεπε να περάσω μέσα από αυτές τις δοκιμασίες, για την συνέχεια.

Είμαι φανατικός αναγνώστης του Advendure και όλα αυτά τα χρονιά, τα υπέροχα άρθρα και αφιερώματα για διοργανώσεις του εξωτερικού, έχτιζαν σταδιακά τους δικούς μου στόχους, να αγωνιστώ σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει. Αυτός ήταν ο φάρος που ήθελα να φτάσω, ο προορισμός μου, το δικό μου λιμάνι! Εμπνεύστηκα από τις περιπέτειες ενός πολύ σημαντικού αθλητή, που δεν είχα έως σήμερα την τιμή να συναντήσω, του Αργύρη Παπαθανασόπουλου. Παράλληλα γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, έχτισα φιλίες, συμμετείχα ως εθελοντής με την ίδια καλή διάθεση, που θα έτρεχα ως αθλητής. Έτρεξα σε τέσσερις διαφορετικές ηπείρους, Ασία, Ωκεανία, Αμερική, Ευρώπη, μόλις μέσα σε 5 χρόνια! Τερμάτισα στην άλλη άκρη του κόσμου στο Ηong Kong, αγωνίστηκα επί 127 ώρες μόνος μου στον Όλυμπο και ανέβηκα στο βάθρο της ηλικιακής, στο “σκληρό” Transylvania100 με 6η θέση γενικής. Έγραψα στο TOR μια επίδοση, που φάνταζε για εμένα όνειρο θερινής νυκτός πριν λίγα χρόνια και προσπάθησα, για το καλύτερο σε κάθε αγώνα που έτρεξα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, είτε στο βάθρο, είτε όχι, συμμετείχα με άπειρο σεβασμό προς την κάθε διοργάνωση, δίχως να εγκαταλείψω αγώνα έως τώρα! Για τα δικά μου και μόνο δεδομένα, έφτασα πολύ πιο μακριά από όσο είχα ονειρευτεί και έχω ακόμα, πολλά περισσότερα όνειρα για το μέλλον. Σίγουρα η γνωριμία και η μετέπειτα δυνατή φιλία που με δένει με τον Λάζαρο Ρήγο, υπήρξε κομβική, με επηρέασε να δω το άθλημα, από άλλη οπτική. Ασχολήθηκα πιο έντονα, αφενός για να κυνηγήσω τα αγωνιστικά μου όρια, αφετέρου για να είμαι πιο ενεργός ως εθελοντής, ως ένας άνθρωπος του αθλήματος.

Με απασχολεί η επόμενη ημέρα, αντιλαμβανόμενος, ότι και η δίκη μου γενιά κρατά δυνατά την σκυτάλη και εύχομαι το άθλημα, με την πάροδο του χρόνου να αναπτύσσεται επιτυχώς σε όλα τα επίπεδα!

Προσωπικά, δεν αισθάνομαι κορεσμό ή κόπωση, νιώθω πως δεν είμαι ούτε καν στην αρχή .. τώρα ξεκινάω! Εύχομαι να είμαι υγιής καθώς έχω μπροστά μου, μια ήπειρο που δεν έχω τρέξει, αντίστοιχα έχω αγωνιστεί μόνο στο ανατολικό άκρο του πλανήτη, Βόρεια, Νότια, Δυτικά, δεν έχω βρεθεί ακόμα! Έξαλλου το ΤΟR δεν ήταν ο τελικός προορισμός, αλλά η αφετηρία!