[Advendure]: Διάβασα πριν λίγο καιρό την απάντηση του χαρισματικού - και πάντα ενδιαφέροντα σε αυτά που λέει  - πρωταθλητή μας Μίλτου Τεντόγλου σε ερώτηση του Παύλου Κόντου στο lifo για το πόσο ηδονή και πόνο κρύβει μέσα του ο αθλητισμός, στην οποία είπε: “Η προπόνηση δεν εμπεριέχει καμιά ευχαρίστηση, μόνο ταλαιπωρία και πόνο. Είναι ένα αναγκαίο κακό που έχει αξία μόνο και μόνο επειδή είναι αδύνατον να γίνει ή να παραμείνει κανείς σπουδαίος αθλητής χωρίς προπόνηση”. Προφανώς σε επίπεδο υψηλού πρωταθλητισμού ισχύει, αλλά για τον λαϊκό μαζικό αθλητισμό είναι έτσι; Δεν πρέπει να δίνουν και χαρά οι προπονήσεις; Δεν πρέπει να υπάρχει ισορροπία;

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Για οποιονδήποτε αθλούμενο σημασία έχει το “ταξίδι” μέχρι να φτάσει στον αγώνα, που μπορεί να είναι προπόνηση, προετοιμασία, πρόγραμμα κτλ. Αν του αφαιρέσουμε το σύνολο αυτό ουσιαστικά αυτός χάνει την πεμπτουσία όλου αυτού που ονομάζουμε τρέξιμο. Δεν μπορούμε βέβαια να μιλάμε για προετοιμασία και προπόνηση για έναν αθλούμενο στα επίπεδα ενός αθλητή υψηλού επιπέδου γιατί και οι αντικειμενικές δυσκολίες είναι πολλές (επαγγελματικές, οικογενειακές υποχρεώσεις κτλ..), αλλά και επειδή οι σωματικές ικανότητες είναι περιορισμένες (ταλέντο, ηλικία κτλ..). Εν κατακλείδι, ο αθλητής υψηλού επιπέδου κάνει προπόνηση γιατί ΠΡΕΠΕΙ, ενώ ο αθλούμενος προπονείται κυρίως και πάνω απ’όλα γιατί το ΘΕΛΕΙ. Αν πάψει να το θέλει, εκείνη την ίδια στιγμή έχει τελειώσει….

[Advendure]: Τέσσερα χρυσά και ένα αργυρό στο Πανευρωπαϊκό του στίβου και βροχή από μετάλλια και εξαιρετικά πλασαρίσματα τόσο στο αντίστοιχο της κωπηλασίας, όσο και της κολύμβησης. Παλιότερα οι Έλληνες αθλητές μπορεί να κατέγραφαν υψηλές επιδόσεις κατά τη διάρκεια της χρονιάς αλλά να τα “θαλάσσωναν” στους μεγάλους αγώνες κάτι που δεν το βλέπουμε πλέον. Πιστεύεις ότι οφείλεται στους ίδιους τους αθλητές που συγκροτούν τις εθνικές μας ομάδες αυτή την περίοδο και φυσικά τους προπονητές τους ή γίνεται καλύτερος προγραμματισμός και στόχευση στα πλαίσια συνολικού μακροπρόθεσμου σχεδιασμού;

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Το πρόβλημα δεν ήταν και δεν είναι στους αθλητές και τους προπονητές. Το πρόβλημα στον ελληνικό αθλητισμό που αποτελεί ένα ενεργό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι καθαρά δομικό και οφείλεται στην έλλειψη σωστού προγραμματισμού και οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα. Ταλέντα υπήρχαν πάντα, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως και καταξιωμένοι και έγκριτοι προπονητές. Δυστυχώς, το περιβάλλον δεν επιτρέπει πάντα την επίτευξη των στόχων, δηλαδή δεν υπάρχει συνέχεια στις επιτυχίες.

[Advendure]: Άθλημα αντοχής και σκληρό ο μαραθώνιος, το ίδιο όμως και το βάδην. Γιατί όμως περνάμε παρατεταμένη “ξηρασία” στο κλασσικότερο των αθλημάτων στίβου, ενώ στο βάδην οι κορυφαίες παγκόσμιες επιτυχίες έρχονται βροχή εδώ και μερικά χρόνια;

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Η διαφορά είναι καθαρά στη φύση του αγωνίσματος. Στο βάδην, αν και τεχνικό αγώνισμα, το 99,9% της προσπάθειας είναι αερόβια, που σημαίνει ότι χρήζει τεράστιας βελτίωσης στην απόδοση μέσα από την στοχευμένη προπόνηση. Αντίθετα ο μαραθώνιος είναι ένα αγώνισμα που απαιτεί πολύπλευρη και μακροχρόνια προετοιμασία στην οποία η βασική ταχύτητα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Άρα, έχει και ποιο περιορισμένη βελτίωση και με μικρότερες μακροχρόνιες προσαρμογές, στις παραμέτρους που καθορίζουν την επίδοση. Πιο απλά, ο αθλητής μαραθωνίου πρέπει από μικρός να τρέχει σε καλούς χρόνους τις αποστάσεις των 5 & 10Km, για να γίνει ένας καλός μαραθωνοδρόμος αργότερα.

[Advendure]: Πριν λίγο καιρό, στο διάσημο Sierre – Zinal στην Ελβετία, είδαμε αθλητές και αθλήτριες από την Κένυα να παίρνουν τις 4 από τις 6 θέσεις του βάθρου. Σιγά σιγά το βλέπουμε να γίνεται και σε άλλους αγώνες, μικρότερης εμβέλειας ακόμη. Οι αθλητές αυτοί είναι χαμηλών επιδόσεων στους μαραθώνιους και ημιμαραθώνιους ασφάλτου σε σχέση με τους Αφρικανούς που πρωταγωνιστούν εκεί, αλλά σίγουρα υπεραρκετοί αθλητικά να κερδίσουν αγώνα βουνού. Πιστεύεις ότι θα δούμε στο μέλλον να γενικεύεται η τάση αυτή και όσο το ορεινό τρέξιμο πάει προς το επαγγελματικό με μεγάλα πριμ και σπόνσορες, δίνοντας διέξοδο σε τέτοιου επιπέδου αθλητές; Ήταν δηλαδή αποκλειστικά θέμα χρημάτων η μη συμμετοχή και οι επακόλουθες πρωτιές αξιόλογων Αφρικανών αθλητών σε αγώνες ορεινού τρεξίματος;

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Όποιος γνωρίζει έστω και λίγο την πραγματικότητα που αφορά τις συνθήκες διαβίωσης των αθλητών που προέρχονται από τις χώρες αυτές (Κένυα, Αιθιοπία, Ουγκάντα κτλ..) θα συμφωνήσει ότι ήταν καθαρά θέμα χρόνου να ασχοληθούν Αφρικανοί αθλητές σε αγώνες βουνού που αναφέρεις. Η διέξοδος του βουνού γι’ αυτούς αποτελεί όχι επιλογή αλλά μονόδρομο, αφού οι επιδόσεις τους στην άσφαλτο δεν τους επιτρέπουν να είναι ανταγωνιστικοί. Άρα όσο αυξάνεται το οικονομικό κίνητρο, τόσο θα βλέπουμε όλο και περισσότερους Αφρικανούς να συμμετέχουν και να πρωταγωνιστούν. Να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε δει Αφρικανούς αθλητές να συμμετέχουν με αξιώσεις σε αγώνες ultra, ίσως και από έλλειψη support! Για παράδειγμα, ένας κυνηγός Μασάι μπορεί να διανύσει τεράστιες αποστάσεις σε μια μέρα στο κυνήγι, αλλά στο βουνό π.χ. στην Ευρώπη δεν θα βρει  αυτά που θέλει για να συντηρηθεί. Μην σας φαίνεται παράξενο όλο αυτό. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι βιωματικός για αυτούς τους λαούς και καθορίζει από μικρές ηλικίες το τι είναι ικανοί να κάνουν.

[Advendure]: Τελικά μετά από τα χρόνια που έχουν περάσει, την έκρηξη του ορεινού τρεξίματος στη χώρα μας, τα πολλά καλά του και βέβαια τις παθογένειες του, πιστεύεις ότι πρέπει να το βλέπουμε / αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν ένα χόμπι ή σαν άθλημα όπως είναι τα αγωνίσματα του στίβου κσι ο Μαραθώνιος;

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Καταρχάς να ξεχωρίσουμε ποιοι τρέχουν. Σε έναν αγώνα βουνού υπάρχουν αθλητές που γυμνάζονται συστηματικά σε υψηλό επίπεδο για ορεινό τρέξιμο ή που έρχονται από άλλα δρομικά αγωνίσματα (άσφαλτο, στίβο) και οι αθλούμενοι που το κάνουν για τη χαρά της συμμετοχής. Πιστεύω ότι για να μιλήσουμε για αγωνιστικό κομμάτι σε αγώνα ορεινού τρεξίματος θα πρέπει να τηρούνται τα πρωτόκολλα όπως καθορίζονται από τον κανονισμό αγώνων. Που σημαίνει αθλητές σωματείων με αθλητικό δελτίο και κάρτα υγείας αθλητή της ομοσπονδίας (όπως στην Ιταλία και άλλες πολλές χώρες), ελέγχους αντιντόπινγκ κτλ. Για παράδειγμα όπως ξέρεις και εσύ καλά, στην Ιταλία αν δεν έχεις δελτίο αθλητή δεν μπορείς να συμμετέχεις ανταγωνιστικά σε οποιοδήποτε αγώνα, ασφάλτου ή βουνού. Οι αθλούμενοι που συμμετέχουν με δική τους ευθύνη σκοπό και στόχο έχουν τον τερματισμό και την χαρά της συμμετοχής, οπότε είναι χόμπι. Οι πρώτοι αποσκοπούν στη νίκη και στα όποια έπαθλα υπάρχουν και οι δεύτεροι στον να ζήσουν μια όμορφη και οργανωμένη εμπειρία στο βουνό.

[Advendure]: Ουσιαστικά διανύουμε την πρώτη “κανονική” χρονιά μετά την πανδημία και ένα πρώτο συμπέρασμα μέχρι στιγμής για το ελληνικό ορεινό τρέξιμο είναι ότι έχουμε σαφέστατη μείωση συμμετοχών στους αγώνες και μικρότερη εμπλοκή μεγάλων χορηγών σε αυτούς. Είναι σαν να ξαναγυρίσαμε μερικά χρόνια πίσω σε μια κατάσταση εύθραυστη και ρευστή, μετά από μια εκρηκτική δεκαετία αύξησης σε όλα τα επίπεδα. Πως τα βλέπεις τα πράγματα να εξελίσσονται στην Ελλάδα μιας και στο εξωτερικό πιάσανε το νήμα από εκεί που το άφησαν και συνεχίζουν ακάθεκτοι όπως έχουμε διαπιστώσει!

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Είναι κυρίως οικονομικό το θέμα. Η αλματώδης αύξηση του ορεινού  τρεξίματος, όπως βλέπαμε και στις έρευνες σας για το άθλημα κάθε χρονιά, ήταν δυσανάλογη σε σχέση με την ίδια τη χώρα και τον πληθυσμό της και κυρίώς αυτών που αθλούνται συστηματικά. Η κρίση που έφερε η πανδημία απλά επιτάχυνε τη διαδικασία αναδιάρθρωσης σε αριθμό αγώνων και συμμετοχών, που είχε αρχίσει να διαφαίνεται όπως πολύ καλά ξέρεις τα τελευταία δυο χρόνια πριν την πανδημία. Τα οικονομικά μεγέθη του παρελθόντος ήταν δυσανάλογα με το οικονομικό επίπεδο της χώρας, σε κάθε επίπεδο (τζίροι, συμμετοχές, αριθμός αγώνων, σπόνσορινγκ κτλ..). Φαίνεται ότι το μοντέλο πάει μετά την αναδιάρθρωση των μεγεθών σε πιο πραγματικά και αντικειμενικά νούμερα. Αυτό από την άλλη μεριά μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών.

                                                                                         Φάνης Τσιμιγκάτος

[Advendure]: Κλείνουμε με μια ερώτηση γα την Πάτρα που μένεις (και μένω). Σε αγώνες του παρελθόντος (city-trail, αγώνας γέφυρας, μαραθώνιος και ημιμαραθώνιος Πάτρας, ορεινός αγώνας Παναχαϊκού) βλέπαμε πολύ μεγάλη συμμετοχή χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση, αλλά σχεδόν όλα σταμάτησαν εκτός μιας νέας προσπάθειας με τον αγώνα στον Ομπλό (koumaria trail race).  Στις 15 Οκτώβρη, διοργανώνεται ο πρώτος νυχτερινός ημιμαραθώνιος της Πάτρας σε μια νέα διαδρομή στο παραλιακό μέτωπο της πόλης προς τιμήν του θρυλικού αείμνηστου μαραθωνοδρόμου Φάνη Τσιμιγκάτου. Πες μας δυο λόγια σαν τεχνικός διευθυντής του αγώνα.

[Ιωάννης Δαγκόγλου]: Η Πάτρα έχει μεγάλη παράδοση στους δρόμους αντοχής και σαν πόλη που αποτελεί μέρος ιδανικό για προπόνηση, αλλά και σε σχέση με τους αθλητές που ξεπήδησαν από εδώ τις προηγούμενες δεκαετίες. Ένας θεσμικός φορέας όπως ο Δήμος της Πάτρας είναι αυτός ο οποίος αναλαμβάνει τη διοργάνωση ενός τόσο σημαντικού αγώνα και που εξασφαλίζει τη συνέχεια της διεξαγωγής του, που όπως ανέφερες είναι αυτό που είναι πολύ σημαντικό τελικά. Ευελπιστούμε ο αγώνας να εξελιχτεί στα επόμενα χρόνια σε έναν από τους σημαντικότερους στο είδος του για τη χώρα μας. Σκοπός μας είναι να αποτελέσει τον γρηγορότερο επίσημο ημιμαραθώνιο που διεξάγεται στην Ελλάδα. Για το λόγο αυτό, έχουμε εξασφαλίσει τους δυο σημαντικότερους παράγοντες: εντελώς επίπεδη διαδρομή και συμμετοχή αθλητών από το εξωτερικό αλλά και τους καλύτερους έλληνες πρωταθλητές.

 Δημήτρης Τρουπής