[Advendure]: Για να χαρακτηρίσουμε κάτι σαν “θεμελιώδες ή μεγάλο γεγονός” αυτό πρέπει να έχει ένα ή περισσότερα από τα εξής τρία χαρακτηριστικά: Πρώτον να μην έχει ξανασυμβεί, δεύτερον να διεγείρει τη φαντασία και να εμπνέει σε μεγάλο βαθμό τόσο τους συμμετέχοντες όσο και γενικότερα τον κόσμο που το παρακολουθεί και τρίτον να αλλάζει σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό και μόνιμα τη ροή της ιστορίας και του τρόπου που σκεφτόμαστε γι’ αυτό. Ποια θεωρείς τέτοιου μεγέθους γεγονότα στην ιστορία του ελληνικού ορεινού τρεξίματος;

[Λάζαρος Ρήγος]: Η έννοια της πρωτοπορίας βαδίζει χέρι-χέρι με τα στοιχεία που αναφέρετε: καινοτομία, φαντασία, έμπνευση. Όλες αυτές οι έννοιες είναι σαν την ατάκα «έρωτας με την πρώτη ματιά», κάτι κεραυνοβόλο με λίγα λόγια. Κεραυνοβόλα ήταν η επίσημη εμφάνιση του αθλήματος στην Ελλάδα το 1986, χωρίς καμία αμφιβολία! Ακόμα και ο υπογράφων κεραυνοβολήθηκε στο άκουσμα της είδησης κι ας έτρεχε ήδη μερικά χρόνια στα βουνά μέχρι τότε. Ξέρεις, είναι σαν να κάνεις κουβέντα για καιρό για τη μυθική Ατλαντίδα και μια μέρα να δέχεσαι πρόσκληση να την επισκεφτείς! Ίσως ο χρόνος να εξομάλυνε τα συναισθήματα εκείνα ακόμα και σε μένα, που έζησα την κύηση – τη σύλληψη όχι είναι η αλήθεια - τον τοκετό και το μεγάλωμα αυτού του παιδιού που σήμερα ωρίμασε, όμως για σκέψου, είσαι μάρτυρας κοσμοϊστορικών εξελίξεων. Κάτι δεν υπήρχε ως οντότητα και την επόμενη μέρα είναι εκεί και είσαι κομμάτι του, είναι κομμάτι σου! Ο Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου λοιπόν, τον Ιούλιο του 1986, ήταν το πρώτο θεμελιώδες γεγονός στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο, τέλος! Και πρωτοπόροι δεν ήταν εκείνοι που απλά έτρεχαν τότε – πίστεψε με δεν ήμασταν πάνω από δέκα, με την έμπνευση του γεννήτορα Δημήτρη Μυστακίδη - όμως ήταν εκείνοι που έκαναν την αποκοτιά να στήσουν τον πρώτο αγώνα. Παράτολμοι αλλά και διαποτισμένοι από την αξία της πρωτοπορίας. Με την άγνοια του πρωτάρη, έβγαλαν μια διαδρομή ξεκάθαρα ορειβατική, ορειβάτες οι ίδιοι εξάλλου τι θα διάλεγαν;  Έβαλαν τον πήχη ψηλά από το πρώτο άλμα και έτσι δημιούργησαν έναν αγώνα που για πολλά χρόνια ήταν χωρίς συνοδοιπόρους, τραβούσε έναν μοναχικό δρόμο εκεί ψηλά στον Όλυμπο, για σχεδόν 20 χρόνια, μέχρι την έλευση εκείνου που λέμε «εχθρό του καλού», που αποφάσισα ο ίδιος να εκπροσωπήσω τότε δημιουργώντας τον Olympus Marathon. Ότι όμως κι αν έρθει να σε αμφισβητήσει, ξέρεις καλά πως ήσουν ο πρωτοπόρος κι αυτό δεν αλλάζει, με τίποτα!

Το δεύτερο γεγονός που θεωρώ ότι άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για το ορεινό τρέξιμο, εμείς εδώ στην Ελλάδα, είναι ο ROUT, των 100 μιλίων όμως! Όταν προσπάθησα και υλοποίησα με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας στο Παρανέστι της Δράμας το πρώτο ελληνικό ultra-trail το 2007 (VFT), ήταν κάτι μεγάλο, ήταν εκείνο που πραγματικά έκανε τη διαφορά τότε, όμως τα εκατό χιλιόμετρα του έμοιαζαν με νάνο μπροστά στην ιδέα μιας διαδρομής εκατό μιλίων. Ομολογώ πως ο ίδιος, έχοντας ζήσει  εκείνον τον καιρό (2005) για αγώνες 100 μιλίων στο εξωτερικό – ήμασταν μαζί με τον Δημήτρη Βενετικίδη οι πρώτοι Έλληνες που έτρεξαν ένα 100 miler σε μονοπάτια - έβλεπα ως ένα θεόρατο πλάσμα αυτό το κατοστάμιλο, κάτι που μπορεί να σε κατασπαράξει, μεταφορικά πάντα. Κι έτσι, παρά την εμπειρία μου τότε στις Άλπεις, δεν τόλμησα να σκεφτώ να στήσω αγώνα 100 μιλίων. Ήδη, περνώντας από τον Olympus Marathon των 44Κ στο Virgin Forest Trail των 100Κ, έβλεπα μια μεγάλη υπέρβαση να συντελείται, χρειαζόμουν μάλλον κάποια χρόνια για να την αφομοιώσω ο ίδιος. Όμως, από τη μία ο χρόνος που καλύπτει τα κενά γρηγορότερα από ότι πιστεύουμε και από την άλλη μια σειρά συγκυριών, μου έδωσαν το πάτημα το 2010 να δοκιμάσω ο ίδιος τις δυνάμεις μου σε μια παρεΐστικη αλλά και μοναχική συνάμα προσπάθεια για μια διαδρομή εκατό μιλίων, που άκουγε στο όνομα ROUT (ROdopi Ultra Trail). Ναι, μπορεί ο ROUT να ξεκίνησε ένα χρόνο πριν σαν αγώνας 120Κ, όμως υπήρχε κάτι που έμοιαζε σαν το κομμάτι που έλειπε από το παζλ, κάποια 40 χιλιόμετρα, που μας περίμεναν να τα βάλουμε στη θέση τους και να βγει ένα σύνολο 160 χιλιομέτρων, 100 μιλίων με λίγα λόγια. Θυμάμαι τότε πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου, όταν ξεκίνησα να το δοκιμάσω, ένιωθα την ευθύνη της αποτυχίας. Ήξερα πως αν δεν τα καταφέρω, η ιδέα για το ελληνικό 100 miler θα καιγόταν, για κάποια χρόνια τουλάχιστον. Όμως όλα πήγαν καλά και σαν ομάδα ROUT τότε αποφασίσαμε – με κάποια πίεση από πλευράς μου είναι η αλήθεια - να κάνουμε το μεγάλο βήμα. Αποτέλεσμα; Από 100 αθλητές το 2009, πήγαμε στους 50 στο παρθενικό κατοστάμιλο το 2010. Αυτή όμως είναι η μοίρα της πρωτοπορίας, να θέλει χρόνο για να δικαιωθεί, για να γίνει κτήμα από έναν μέσο άνθρωπο, στην περίπτωσή μας έναν μέσο αθλητή.

Χρονιές ορόσημα στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο, ήταν το 1986 φυσικά, με τον πρώτο αγώνα βουνού, το 2004 με τον αγώνα που προκάλεσε την έκρηξη δημοφιλίας στο άθλημα, το 2007 με το πρώτο ultra-trail και το 2010, με το πρώτο 100 miler. Όλα τα υπόλοιπα είναι μέρος της ιστορίας του αθλήματος, όμως αυτά είναι τα μεγάλα ορόσημα.

[Advendure]: Η πανδημία αποτελεί ένα τεραστίου μεγέθους συμβάν που επηρέασε και επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας και φυσικά και τον αθλητισμό. Το ορεινό τρέξιμο αν και άθλημα της φύσης, επηρεάστηκε και αυτό πολύ σε παγκόσμιο επίπεδο, και φυσικά και στη χώρα μας. Αν και ακόμα είμαστε πιστεύουμε σε μεταβατικό στάδιο, ποια χαρακτηριστικά του αθλήματος πιστεύεις επηρεάστηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό; Υπάρχει κάτι θετικό που να το “έσπρωξε” όλη αυτή την κατάσταση των τελευταίων δυο χρόνων;

[Λάζαρος Ρήγος]: Η πανδημία του κορονοϊού ήταν ένα τσουνάμι που χτύπησε τον πλανήτη μια μέρα που όλοι μας παίζαμε ανέμελα στην παραλία! Τρέχοντας να σωθούμε στους λόφους, αφήσαμε τα υπάρχοντα μας όπως ήταν, μετράνε οι ζωές σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν σου μένει χρόνος να σκεφτείς την πετσέτα που παράτησες εκεί απλωμένη. Τώρα που τα νερά τραβιούνται και προσπαθούμε να ξαναρθούμε στα συγκαλά μας, κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό, αυτό είναι το λογικό και ως εκ τούτου πρώτα πρέπει να κοιτάξουμε τα βασικά: οικεία πρόσωπα, οικονομία, εργασία. Μέσα σε όλα και τα παράπλευρα, όπως η τέχνη ή ο αθλητισμός και γενικά ο προσωπικός ελεύθερος χρόνος, απλά όλα ετούτα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Φυσικά, ένα βασικό στοιχείο που είναι πλέον πρόδηλο, είναι ένας de facto διαχωρισμός των πολιτών σε ανεμβολίαστους και εμβολιασμένους. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τον Ιανουάριο του 2020, όταν η πανδημία εξαπλωνόταν στην Ευρώπη, τότε στη σκέψη μας κυριαρχούσε ο τρόμος του άγνωστου που θερίζει ζωές. Να όμως που βρεθήκαμε αντιμέτωποι όχι μόνο με διλήμματα αλλά και μεταξύ μας οι πολίτες, ποιος το φανταζόταν αλήθεια αυτό… Άρα, καθώς οι ανθρώπινες σχέσεις μπήκαν μοιραία σε μια αντιπαράθεση, με τους μεν να θεωρούν ότι οι δε θέτουν εν αμφιβόλω την πορεία εξόδου από την πανδημία και με τους δε, να θεωρούν ότι οι συστημικές δυνάμεις της εξουσίας διαχωρίζουν τους πολίτες των χωρών σε αμνούς και ερίφια, προλειαίνοντας το έδαφος για μια δικτατορία της νέας τάξης. Αυτά όλα όμως έθεσαν σε δοκιμασία την κοινωνικότητα των ανθρώπων κατά μείζονα λόγο, το ορεινό τρέξιμο, όπως και όλα τα ατομικά αθλήματα –ή δραστηριότητες αν θέλετε- ως ατομικά εξασκούμενα, ελάχιστα κινδύνεψαν να τρωθούν από τις εξελίξεις της τελευταίας 2ετίας. Θα έλεγα μάλιστα πως σε κάποιο βαθμό ήρθε και περισσότερος κόσμος στα μονοπάτια, ως πιο ασφαλής χώρος απέναντι στη μεταδοτικότητα του ιού. Θεωρώ ότι η υγειονομική κρίση του 2020, προσομοιάζει με την οικονομική του 2010, η οποία έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους για να ξαναβρούν τη χαμένη ψυχική ισορροπία τους. Άρα μόνο θετικό ήταν το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της πανδημίας, αποτέλεσμα που θα δούμε καλύτερα όταν η πανδημία κάποια στιγμή θα αποτελεί παρελθόν.

Στο γενικό κάδρο τώρα, τα γεγονότα στο ορεινό τρέξιμο, επιφανειακά τουλάχιστον δεν μοιάζει να επηρεάζονται ιδιαίτερα. Υπάρχει το στοιχείο των ανοιχτών χώρων, των βουνών, που ελαχιστοποιούν ή και εκμηδενίζουν τον όποιο συνωστισμό και εφόσον οι διοργανώσεις τηρούν έστω και πλημμελώς κάποια πρωτόκολλα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως της κατάστασης όπως διαμορφώνεται, θεωρώ ότι βρισκόμαστε ήδη σε ένα μεταβατικό στάδιο, με παλιούς «παίκτες» (=διοργανώσεις) που φεύγουν από το προσκήνιο και νέους που εισέρχονται τώρα διαβλέποντας ευκαιρίες που δημιουργούν τα κενά που προκύπτουν αφενός και με την δυνητική αύξηση του κοινού, της δεξαμενής των αγώνων αφετέρου.

Επειδή ωστόσο θεωρώ κορεσμένο το χώρο του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα, νομίζω πως ελάχιστα θα αλλάξει το τοπίο που γνωρίζαμε πριν την πανδημία. Εκείνο που αποτελεί αφορμή για μια ηρωική έξοδο διοργανωτών από τη σκηνή, είναι οι αλλεπάλληλες ανατροπές ανοίγματος και κλεισίματος της κοινωνικής ζωής αυτή τη διετία, με περιορισμό στις μετακινήσεις, στο πλήθος των συμμετοχών, στην αδυναμία εν τέλει των διοργανωτών να προσαρμοστούν στις διαρκείς αλλαγές όρων και προϋποθέσεων. Αυτό το ρευστό τοπίο επηρεάζει όχι μόνο τις φυσικές αντοχές των διοργανωτών αλλά και τις ψυχικές, δημιουργώντας κλίμα δυσθυμίας και παραίτησης, καθώς μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ελάχιστοι διοργανωτές έχουν τη διάθεση να διαχειριστούν την πολυπλοκότητα που διαμορφώνεται. Ευτυχώ ς, όλα δείχνουν πως η φετινή χρονιά μάλλον θα διαφέρει καθοριστικά από το 2021 και ακόμα περισσότερο από το 2020, είναι ξεκάθαρο ότι οδεύουμε σε κανονικότητα πλέον και όσοι έχουν τη διάθεση, θα δρέψουν καρπούς από τους κόπους τους, καθώς το κοινό διψά για συμμετοχή σε αγώνες!

Σχετικά με το τοπίο των διοργανωτών, με μια πρώτη ματιά βλέπουμε νέες διοργανώσεις αλλά μικρού διαμετρήματος, περιφερειακές θα έλεγα, που δεν επηρεάζουν την κεντρική σκηνή. Οι μεγάλοι παίκτες παραμένουν όρθιοι, άντεξαν σε ένα χρόνο απουσίας (2020) και επανήλθαν. Έστω κι αν υπάρχουν ανακατατάξεις σε επίπεδο κορυφής με αλλαγή στην κατάταξη μεταξύ τους, δύσκολα θα κλονιστούν στην επόμενη μεταπανδημική φάση που ακολουθεί.

Κλείνοντας την εξέταση του γενικού κάδρου και για να ευλογήσω τα γένια μας, θεωρώ ότι η δημιουργία του πρωταθλήματος της HARTA, έρχεται να δώσει μια ώθηση στις διοργανώσεις που πλαισιώνουν το νέο θεσμό, ειδικά τις μικρότερες, ισχυροποιώντας μεσοπρόθεσμα τη θέση τους στο τοπίο του αθλήματος. Αυτό θα αρχίσει να φαίνεται μετά το τέλος του πρώτου πρωταθλήματος, στις αρχές του 2023, όταν θα έχουμε την εικόνα από το βαθμό απήχησης του νεότευκτου και ιδιαίτερα φιλόδοξου αυτού θεσμού.   

Αν αναφερθώ και σε κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως θετικό αποτύπωμα της πανδημίας, αξιακού χαρακτήρα,  θα έλεγα πως όλη αυτή η συλλογική δοκιμασία της κοινωνίας ενίσχυσε την κοινωνική ενσυναίσθηση, την κατανόηση της σημασίας και της ευθύνης του ατόμου-μονάδας για την κοινωνία-σύνολο. Αυτό ενισχύει έμμεσα και τις αξίες του ορεινού τρεξίματος, όπως η μοναχικότητα, η αλληλεγγύη και η ταπεινοφροσύνη αλλά και η υπευθυνότητα. Κενό ουσίας θα σκεφτόταν κάποιος αυτό το αποτύπωμα, όμως εγώ θα έλεγα πως έτσι καλλιεργούνται οι πραγματικές αξίες του αθλητισμού, τις οποίες φυσικά δεν περιμένουμε να τις αναπτύξουν πρώτα οι υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου, οι οποίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκπροσωπούν συμφέροντα αλλά οι ίδιοι οι αθλητές και αυτό έχει διπλή αξία.

[Advendure]: Αν αφήσουμε την πανδημία στην άκρη και δούμε τις εξελίξεις παγκόσμια, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μια σαφέστατη τάση πιο “επαγγελματικής” στροφής του αθλήματος (π.χ. διοργανώσεις “by UTMB”), συζήτηση για να γίνει Ολυμπιακό άθλημα, πρωταθλήματα με μεγάλους χορηγούς και σημαντικές χρηματικές απολαβές για τους νικητές κτλ. Πως βλέπεις την εξέλιξη του αθλήματος παγκόσμια αλλά και πως επηρεάζει αυτό τη χώρα μας; Tι προβλέπεις – όσο είναι δυνατόν – για το Ελληνικό Ορεινό τρέξιμο; Που πρέπει να εστιάσουμε και τι να αφήσουμε πίσω μας;       

[Λάζαρος Ρήγος]: Αυτή η ερώτηση χρειάζεται σελίδες ολόκληρες για να απαντηθεί! Βλέπω μέσα στις 2-3 προτάσεις της ερώτησης, μια σειρά από λέξεις που η καθεμιά τους χρειάζεται από ένα άρθρο για να περιγράψουμε και να αναλύσουμε όλα αυτά τα σχεδόν κοσμοϊστορικά τεκταινόμενα στο διεθνές ορεινό τρέξιμο. Αν χαρακτηρίσω τις εξελίξεις ως καταιγιστικές, σίγουρα δεν θα είμαι υπερβολικός.

Αν πάρουμε τη θεσμική διάσταση του ζητήματος πρώτα, θα σταθούμε στις εξελίξεις που βλέπουμε από την World Athletics (πρώην IAAF) και τις συντονισμένες προσπάθειες για την εξέλιξη του ορεινού τρεξίματος σε ολυμπιακό άθλημα. Ήδη η ITRA ως τεχνικός σύμβουλος της WA έχει προετοιμάσει το έδαφος σε αυτήν την κατεύθυνση. Υπάρχει πλέον το τεχνικό υπόβαθρο για να στηθεί ένα πλέγμα οργανωτικό από την WA, για να υποστηρίξει τα πρώτα βήματα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κλασικού Αθλητισμού προς τα μονοπάτια. Μεγάλη συζήτηση βέβαια σε θεωρητικό επίπεδο, για το πώς θα «φυλακίσεις» το ατίθασο καθ’ ημάς ορεινό τρέξιμο (trail running ή mountain running) αλλά προφανώς δεν είναι του παρόντος, αν και θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και την επιτυχία του εγχειρήματος της WA. Είναι πάντως γεγονός ότι χωρίς τη συμβολή της ITRA δύσκολα θα μπορούσε η WA να βρει την άκρη του μίτου στο άθλημα. Στην πραγματικότητα η WA έδωσε εργολαβία στην ITRA την εκπόνηση ενός πλαισίου που θα περιγράφει το ορεινό τρέξιμο. Και φυσικά η ITRA έδωσε copy-paste το δικό της (;) σύστημα στη WA, το οποίο παρεμπιπτόντως τυχαίνει να είναι και σύστημα του UTMB μετά το βελούδινο διαζύγιο UTMB & ITRA, ένα ακόμα μείζον γεγονός του 2021 αυτό. Αλλά επειδή η σχέση UTMB-ITRA είναι μια άλλη υπόθεση, το σταματώ εδώ, για να ολοκληρώσω στο θέμα της WA, λέγοντας ότι για την ώρα μοιάζει αρκετά μακρινό το τοπίο για αυτήν, απέχει πολύ ακόμα στο να προσεγγίσει στην πράξη το άθλημα. Και μέσα στο κλίμα των αρνητικών συγκυριών της covid εποχής, ακόμα και η πρώτη παγκόσμια διοργάνωση της WA στην Ταϋλάνδη, πήρε ένα χρόνο αναβολή για το 2023.

Αν γυρίσουμε το βλέμμα μας τώρα στις παλιές καραβάνες της παγκόσμιας σκηνής, βλέπουμε την ανάδυση του UTMB με το World Series της, ένα κολοσσιαίο project της εκ Σαμονί ορμώμενης διοργάνωσης-επιχείρησης, που χάρη στην τεχνογνωσία της –όλοι γνωρίζουν ότι η βάση των συστημάτων της ITRA οφείλεται στο UTMB- άπλωσε φτερά στις πέντε ηπείρους! Και εδώ βρίσκεται τελικά η διαφορά με την WA, αυτό θα πρέπει σαφώς να βάλει σε σκέψεις και τον ΣΕΓΑΣ:  οι αιμοδότες των αθλητισμού, η αγορά δηλαδή, συμμαχεί με εκείνους που θα της γυρίσουν το χρήμα που θα επενδύσει! Μέχρι να φτάσει η WA να κάνει το ορεινό τρέξιμο μια «παιδική χαρά» στο πλαίσιο της τάδε Ολυμπιάδας και να δημιουργήσει τα δικά της δίκτυα προβολής, οι μεγάλοι παίκτες της διεθνούς σκηνής θα έχουν κάνει πολλά βήματα μπροστά και θα ανοίξουν κι άλλο την ψαλίδα που ήδη τους χωρίζει.

Το σημαντικότερο όμως μήνυμα από αυτές τις εξελίξεις είναι άλλο: η θέσπιση «ιδιωτικών» πρωταθλημάτων σε παγκόσμια κλίμακα δείχνει το δρόμο για όλους μας νομικά! Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως το ορεινό τρέξιμο ΔΕΝ μπορεί να μονοπωληθεί από κανέναν επίσημο δημόσιο φορέα. Είναι πλέον τέτοια η διάχυση του συγκεκριμένου αθλήματος, που διατρέχει κάθετα την κοινωνία ξεφεύγοντας από το στερεότυπο του αθλήματος! Το αύριο στον μαζικό αθλητισμό συνυφαίνεται με την έννοια της όσμωσης, διαπερνά την ίδια την κοινωνία μέσα από το αίτημα του σύγχρονου ανθρώπου για προσωπικό χρόνο, για εναλλακτική καθημερινότητα, ψυχική ισορροπία και άλλες περίπλοκες και σύνθετες αναζητήσεις. Αυτό ακριβώς έφτιαξαν στο UTMB και προωθούν ένα «προϊόν» που ζητά με λαχτάρα ο σημερινός αθλητής της διπλανής πόρτας στις αναπτυγμένες οικονομίες. Γι αυτό και είναι καταδικασμένο το UTMB World Series να πετύχει!   

Από τα μείζονα γεγονότα της παγκόσμιας σκηνής το 2021 ήταν και το «διαζύγιο» UTMB με ITRA. To UTMB μάζεψε τα στελέχη του, την τεχνογνωσία και τη φήμη του, όπως και μερικούς ακόμα –τους περισσότερους- μεγάλους παίκτες του χώρου και έφτιαξε το δικό του μαγαζί, το UTMB World Series, ένα εξαιρετικά δομημένο project, που δείχνει και το επίπεδο τεχνογνωσίας και οργάνωσης στο οποίο έχει φτάσει η επιχείρηση (πλέον). Όλα φτιαγμένα στην εντέλεια …by UTMB! Ζήτω οι νόμοι της αγοράς! Αν θα πρέπει να πιστωθεί κάτι στο UTMB που να ξεπερνά τα στενά αθλητικά όρια, αυτό θα ήταν σίγουρα το γεγονός ότι κατάφερε να κάνει μαζικό προϊόν και με παγκόσμιες διαστάσεις το trail running. Πέρασε σαν λαίλαπα στο τοπίο πέρυσι και με καταλυτικές ενέργειες και με τη σύμπραξη του κολοσσού Ironman, πήρε το μεγάλο κομμάτι της πίτας, αυτό που του αναλογούσε χρόνια τώρα, καθώς δούλεψε με μεθοδικότητα και διορατικότητα από το 2003 που πρωτοεμφανίστηκε ως το μεγαλύτερο ultra γεγονός εκτός Αμερικής.

Τώρα πια η παγκόσμια πίτα μοιράστηκε σε περισσότερα κομμάτια, καθώς όλοι σπεύδουν να φτιάξουν συμμαχίες και να ισχυροποιήσουν τη θέση τους. Προφανώς υπάρχει χώρος για όλους - τα βουνά είναι απέραντα - όμως το σενάριο θέλει πάντα μια κεντρική σκηνή και ατέλειωτους μοναχικούς παίκτες, που όσο ο πλανήτης θα ασφυκτιά, τόσο οι ένοικοί του, εμείς, θα ψάχνουμε για βαλβίδες εκτόνωσης. Άρα το ορεινό τρέξιμο έχει τεράστιες προοπτικές μακροζωΐας και για λόγους που συνδέονται με την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου. Επιστρέφοντας όμως στην «πίτα», όσο απλώνεσαι τόσο μεγαλύτερες δεσμεύσεις παίρνεις αλλά και (επιχειρηματικά) ρίσκα! Έτσι, έχουμε ήδη Series της SkyRunning, του UTMB με την Ironman, της WA (με τη σύμπραξη WMRA & ITRA) και φυσικά άλλων όπως η Salomon Golden Trail Series και άλλων μικρότερων που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Οι εποχές κρίσης, είναι περίοδοι της ιστορίας όπου κάποιοι ανασυντάσσονται για να βρεθούν στη γραμμή της (επαν)εκκίνησης στο τέλος της κρίσης. Νομίζω πως αυτό ζούμε τώρα, μένει να δούμε πως θα εκδηλωθεί στο επόμενο διάστημα αυτή η δυναμική που συσσωρεύεται στο παγκόσμιο ορεινό τρέξιμο την τελευταία διετία.

Άφησα για το τέλος το ελληνικό σκέλος του αθλήματος, μια και αυτό μας αφορά άμεσα. Πιστεύω ότι στην περίοδο της πανδημίας, η οποία φτάνει στο τέλος της, έγιναν αρκετές ζυμώσεις στην Ελλάδα, οι οποίες είχαν κυρίως να κάνουν με την HARTA και την προσπάθεια συνεργασίας – ας μην τη χαρακτηρίσω συνασπισμό, θα ήταν υπερβολικό - των Ελλήνων διοργανωτών. Έχοντας έναν κεντρικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια, θα έλεγα ότι η ανταπόκριση για συνεργασία που είδα με κάνει αισιόδοξο. Αν κρίνουμε από τη γενικότερη αρνητική στάση των Ελλήνων για συνεργασίες καθώς είμαστε μονόχνοτοι και καχύποπτοι γενικώς, μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο. Στη HARTA κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια να δώσουμε ένα αξιόπιστο πλαίσιο οργάνωσης για τους αγώνες, κάτι που δεν έχει περάσει απαρατήρητο για την ώρα, εκτιμήθηκε δεόντως και είναι ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα αυτό.

Θεωρώ πως το επόμενο βήμα για τους διοργανωτές – κυρίως αυτούς - είναι να βρουν όλοι τους ένα επίπεδο αξιοπιστίας των γεγονότων τους, ώστε να χαίρουν σύντομα και του σεβασμού των αθλητών τους. Οι αγώνες που άρχισαν να αναφύονται στο τοπίο μας, έχουν το πλεονέκτημα ότι μπορούν πιο εύκολα να βρουν απαντήσεις στα οργανωτικά ερωτήματά τους. Οφείλουν όμως να προσπαθήσουν περισσότερο, γιατί ο ποιοτικός πήχης χρόνο με το χρόνο ανεβαίνει ψηλότερα, οι αθλητές ζητούν καλύτερο αποτέλεσμα από όσους διοργανώνουν αγώνες και αυτό δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Σε έναν κόσμο πλουραλιστικό, η κρίση είναι αυστηρή και όσοι θέλουν να επιβιώσουν και την επόμενη μέρα, θα πρέπει να το έχουν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους!

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι όχι μόνο τώρα αλλά πάντα, εκείνο που πρέπει να αφήνουμε πίσω μας είναι τα λάθη και ο κακός μας εαυτός. Οφείλουμε να κρατάμε ανοιχτά μάτια και αυτιά στις εξελίξεις και στην κριτική, για να βελτιωνόμαστε αλλά και για να βελτιώνουμε το έργο μας. Η πανδημία μας αφύπνισε περισσότερο με τις διαρκείς μεταπτώσεις της, μένεις σε εμάς να αποφασίσουμε αν θα κρατήσουμε την αφύπνιση ως τρόπο σκέψης ή σύντομα η νύστα θα μας οδηγήσει και πάλι στην αγκαλιά του εφησυχασμού.

Δείτε τις απαντήσεις του Νίκου Καλοφύρη στο προηγούμενο άρθρο της σειράς εδώ.