Όντως, ενώ ο αθλητής έρχεται στα Μετέωρα έχοντας στο μυαλό του τους πέτρινους όγκους που δεσπόζουν πάνω από την Καλαμπάκα και τα επιβλητικά μοναστήρια που στέκονται στις κορυφές μερικών από αυτούς, τελικά βρίσκεται να τρέχει για πολύ μεγάλο μέρος της διαδρομής μέσα σε πυκνά δάση και πανέμορφα χωμάτινα μονοπάτια. Ίσως είναι από τις πιο δασωμένες διαδρομές που έχω συναντήσει στην Ελλάδα και είναι κάτι που αν δεν έχεις ξανατρέξει ή πεζοπορήσει στα Μετέωρα, σε αφήνει έκπληκτο. Θα λέγαμε ότι ο αθλητής δεν τρέχει μόνο κάτω από τη “σκιά” των βράχων αλλά και των δέντρων.

Φυσικά, κομμάτι της διαδρομής – τόσο στην αρχή, όσο και στα τελευταία χιλιόμετρα – διέρχεται ακριβώς κάτω και δίπλα από τους τεράστιους πέτρινους όγκους των Μετεώρων, προκαλώντας δέος στον αθλητή. Δεν λείπει και το τρέξιμο σε πέτρινα καλντερίμια και πάνω σε βράχια, κάποια τεχνικά περάσματα, ενώ οι φετινές προσθήκες στη διαδρομή, ιδιαίτερα η ανηφόρα μεταξύ του 12ου και 14ου χιλιόμετρου μέσα σε όμορφο δάσος της δίνει ακόμη πιο ελκυστικό τόνο. Υπήρχαν και 2-3 σημεία στα ψηλότερα σημεία της διαδρομής που η πανοραμική θέα προς τα σκαρφαλωμένα στα βράχια μοναστήρια, την Καλαμπάκα στο βάθος και τον κάμπο με τον Πηνειό να τον διασχίζει έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα. Όλη η αύρα που έχει ο ευλογημένος αυτός τόπος, σε συνδυασμό με την ομορφιά των δασών και το έντονο ανάγλυφο της διαδρομής, συνιστούν τελικά μια βαθιά εμπειρία που αποτυπώνεται στην καρδιά του αθλητή.

Η διαδρομή των 26 χιλιομέτρων έχει +1.300 μέτρα θετική υψομετρική. Το βασικό της όμως χαρακτηριστικό έχει να κάνει με τα συνεχή ανεβοκατεβάσματα, ιδίως στα τελευταία 4-5 χιλιόμετρα. Ενώ φαντάζει αρχικά εύκολη με βάση το υψομετρικό της προφίλ, τελικά δεν είναι καθόλου, ιδιαίτερα για τους αθλητές που δεν έχουν βάλει προπόνηση σε συνεχείς ανηφοροκατηφόρες. Κερασάκι στην τούρτα είναι η μικρή – αλλά πιστέψτε με – οδυνηρή ανηφόρα ενώ είχαμε μπει στην Καλαμπάκα και περιμέναμε να δούμε την γραμμή τερματισμού. Το τερέν είναι κυρίως χωμάτινο μέσα σε δάσος, με μια πολύ τεχνική κατάβαση δίπλα στον τελευταίο πέτρινο όγκο που συναντήσαμε και αμέσως μετά με μια μακρά κατάβαση σε παραδοσιακό καλντερίμι που ήθελε λίγο προσοχή.

Η δουλειά που είχε γίνει στα μονοπάτια ήταν εξαιρετική. Πολύ δουλεμένα, καθαρισμένα και με σκοινιά σε σημεία που ήθελαν προσοχή. Θα σταθούμε στην σήμανση γιατί ήταν από τις καλύτερες που έχουμε δει σε αγώνα ορεινού τρεξίματος στην χώρα μας. Πραγματικά δεν γινόταν να χαθεί κάποιος. Ιδιαίτερα να επισημάνουμε τις κόκκινες ταμπέλες αλλαγής κατεύθυνσης. Είναι κάτι που πρέπει να υιοθετήσουν όλες οι διοργανώσεις και βοηθάει πολύ τον αθλητή να μην φτάνει σε σημεία που να αναρωτιέται προς τα που θα πάει. Επίσης, η διοργάνωση χρησιμοποίησε εθελοντές – δείκτες σε κρίσιμα και μερικές φορές απομονωμένα σημεία, αποφεύγοντας έτσι λάθη και ασάφειες.

Οι τέσσερεις σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν αρκετοί, σωστά κατανεμημένοι και είχαν πολλά καλούδια, ηλεκτρολύτη, νερό, μπάρες, μπανάνες κτλ. Επίσης στον τερματισμό περίμεναν τον αθλητή μπανάνες, διάφοροι χυμοί, τσάι, μπάρες και νερό. Κεφάτοι και καταρτισμένοι εθελοντές στους σταθμούς βοηθούσαν την προσπάθεια μας, ενώ ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στις ομάδες διάσωσης που βρίσκονταν σε πολλά σημεία, σε έκαναν να νιώθεις ασφάλεια, ενώ έδρασαν έγκαιρα σε 2-3 περιπτώσεις μικροτραυματισμών από πτώσεις. Πολύ όμορφα επίσης ήταν τα έπαθλα των νικητών, αλλά και τα μετάλλια για τους τερματίσαντες αθλητές.

Σε αυτά που χρειάζεται βελτίωση στις επόμενες χρονιές η διοργάνωση ώστε να αγγίξει το τέλειο, είναι ότι θα θέλαμε να είναι πιο πλούσια η "τσάντα" που παραλάμβανε ο αθλητής με την εγγραφή του, το πρόγραμμα των τεχνικών ενημερώσεων, εγγραφών, απονομών κτλ να έχει λίγο μεγαλύτερη ακρίβεια στην ώρα και να υπάρχει στο μέλλον καλύτερη διαχείριση των υλικών ώστε να φτάνουν και για τους τελευταίους τερματίσαντες αθλητές, μιας και αφθονία υπήρξε και με το παραπάνω όπως διαπιστώσαμε μέχρι κάποια ώρα τερματισμών. 

Όλη η οργανωτική ομάδα κάλυψε κάθε ανάγκη, αλλά ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στον αεικίνητο Γιώργο Σιούτα, ο οποίος βρισκόταν κυριολεκτικά παντού στο διήμερο του αγώνα, ενώ με το όμορφο σπικάζ του στην εκκίνηση και σε ολόκληρη τη διάρκεια των τερματισμών και των απονομών, έδωσε ιδιαίτερο χρώμα και κάλυψε κάθε πτυχή του αγώνα. Σημαντική επίσης η συμμετοχή στα οργανωτικά του ντόπιου elite αθλητή Συμεών Μαντζαβέλα, ο οποίος προσέθεσε μια διαφορετική “πνοή” στη διοργάνωση.

Στο αγωνιστικό κομμάτι και στον αγώνα των 26Κ, νικητής ήταν ο Φώτης Ζησιμόπουλος με επίδοση 2.03.32, δεύτερος ο Γεώργιος Λουφέκης με χρόνο 2.13.18 και τρίτος ο Άγγελος Ζιάκας με χρόνο 2.13.24. Στις γυναίκες στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ανέβηκε η Μαρία Παπαποστόλου με επίδοση 2.48.53 (33η γενικής κατάταξης), δεύτερη τερμάτισε η Νίκη Ζιώγα με χρόνο 2.53.04 και τρίτη η Άννα Κόνκινα με χρόνο 3.04.35. Στα 5Κ νικητές ήταν ο Κώστας Παπαθανασίου στους άντρες με χρόνο 20.05 και η Ελευθερία Λάβαρη στις γυναίκες με χρόνο 24.56. Στον αγώνα των 26Κ έτρεξαν 294 και στον αγώνα των 5Κ 185 αθλητές και αθλήτριες. Τα συνολικά αποτελέσματα μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Ένας αγώνας όμως είναι και αθλητικός τουρισμός, ιδιαίτερα σε μια περιοχή τέτοιας ομορφιάς και αξίας, η οποία σε συνδυασμό με τους ανθρώπους της και το μεράκι τους έχει πολύ μεγάλη δυναμική. Εκτός του Κέντρου Ψηφιακής Προβολής Μετεώρων που αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος για να εμβαθύνει στο πως δημιουργήθηκε και εξελίχτηκε αυτό το εκπληκτικό γεωλογικό και πολιτιστικό φαινόμενο των Μετεώρων, κάποιος μπορεί να συνδυάσει το τρέξιμο και την πεζοπορία στα πανέμορφα μονοπάτια της περιοχής με εξαιρετικές πολιτιστικές προτάσεις, όπως η επίσκεψη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Μουσείο Μανιταριών), τον Βυζαντινό ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην «παλιά πόλη», φυσικά την επίσκεψη στις Μονές των βράχων και τα πολύ σημαντικά κειμήλια τους, καθώς και το Μουσείο Ελληνικής Παιδείας. Σε γαστριμαργικό επίπεδο, η ποιότητα του φαγητού είναι εξαιρετική και επιλογές τόσο στην Καλαμπάκα (valia calda για βλάχικη κουζίνα), όσο και σε παραδίπλα χωριά (αξέχαστα ψητά στην ταβέρνα του μπλάκ στο χωριό Διάβα) θα ικανοποιήσουν τον επισκέπτη, αθλητή ή πεζοπόρο). Φυσικά η οινοποιία είναι επίσης σε υψηλό επίπεδο με εξαιρετικά κρασιά από ντόπιους παραγωγούς, όπως και οι προτάσεις διαμονής (ευχαριστούμε για την φιλοξενία και την υψηλή ποιότητα υπηρεσιών τον κ. Σπύρο Νικολογιάννη του ξενώνα Epavlis – Σπύρο καλό ξεκίνημα για το κελάρι σου!).

Στις συζητήσεις μας αυτές τις μέρες με τον Γιώργο Σιούτα – αλλά και άλλους παράγοντες της διοργάνωσης και της Καλαμπάκας - είδαμε το πόσο πολύ αγαπάνε οι άνθρωποι τον τόπο τους και τι όραμα έχουν για το μέλλον, ίσως και με την προσθήκη μεγαλύτερων αγώνων. Η επιτυχία της φετινής διοργάνωσης και η “πνοή” που παίρνει από αυτό είναι ένα σκαλί που θα βοηθήσει το όραμα τους. Εμείς, νομίζουμε ότι ο τόπος αυτός είναι ένα καλά “κρυμμένο μυστικό” όσο αφορά την δυναμική των μονοπατιών του, η οποία σε συνδυασμό με την ομορφιά και τον πολιτισμό του, δίνουν το έναυσμα σε κάθε αθλητή και πεζοπόρο να το βάλουν στο καλεντάρι τους, τόσο αγωνιστικά όσο αφορά τη συμμετοχή στο Meteora Trail Run, όσο και σαν αθλητικό τουρισμό σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, ιδιαίτερα όμως την Άνοιξη και το Φθινόπωρο που τα δάση έχουν καταπληκτικά χρώματα.

Δημήτρης Τρουπής

Photo copyright: Kostas Tseko, Evi Nastogianni, MTR