Πριν από καιρό δέχτηκα μια πρόσκληση από τον φίλο και διοργανωτή του αγώνα Fernando Ordoñez, να πάω και να συμμετάσχω σε κάποια από της τέσσερις διαδρομές της διοργάνωσης. Μπαίνοντας και ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα ότι πρόκειται για μια διοργάνωση η οποία είναι πρόκληση . Επικοινωνώντας με τον Γιάννη δε χρειάστηκε να πούμε και πολλά, απλά κλείσαμε άμεσα στο ότι θα πάμε. Προσωπικά, έχοντας στο μυαλό μου ότι ετοιμάζομαι για άλλο αγώνα με τελείως διαφορετικό προφίλ αλλά και τερέν ήμουν λίγο επιφυλακτικός στο ποιά από της τέσσερις διαδρομές να επιλέξω.

Η διοργάνωση περιλαμβάνει ένα ultra trail 101χιλιομέτρων ( 6400+, 6400-), ένα ακόμη ultra trail 63 χιλιομέτρων (3200+, 4600-), έναν marathon 43 χιλιομέτρων (2.341+, 3.522-), και έναν ημιμαραθώνιο 23χιλιομέτρων (1.227+, 1.478-), καθώς φυσικά και παιδικούς αγώνες.

Να κάνεις όμως 5.000 χιλιόμετρα και να συμμετάσχεις σε κάτι άλλο πέραν της κορωνίδας της διοργάνωσης που ήταν ο ultra trail και μάλιστα ο μοναδικός αγώνας εξ όσων γνωρίζω στο κόσμο που ξεκινάει κυριολεκτικά από το επίπεδο της θάλασσας καθώς έχει εκκίνηση στη παραλία και να ανεβαίνει (μέσα σε 58 χιλιόμετρα) στη κορυφή του τρίτου μεγαλύτερου ηφαίστειου στον κόσμο στα 3.717, θα ήταν κάτι το οποίο σίγουρα θα μετάνιωνα. Οπότε κλείσαμε τη συμμετοχή μας στην ultra trail έκδοση.

Πέμπτη 6 Ιουνίου ξεκινάμε το ταξίδι από την Αθήνα και μέσω Μαδρίτης φτάσαμε στο νότιο τμήμα του νησιού Los Cristianos, στο αεροδρόμιο Reina Sofia.Εκεί υπήρχε  άνθρωπος της διοργάνωσης οπού μας παρέλαβε και μας μετέφερε στην πρωτεύουσα του νησιού Santa Cruz  όπου και καταλύσαμε στο ξενοδοχείο. Το πρωί της 7^ης Ιουνίου (ημέρα της εκκίνησης ) επισκεφτήκαμε την έκθεση της διοργάνωσης στο πολυχώρο εκδηλώσεων της πόλης. Εκεί εταιρείες από όλα τα γνωστά brand αθλητικών προϊόντων πάσης φύσεως (από ένδυση υπόδηση, μηχανήματα, κρέμες αποκατάστασης κτλ.) αλλά και πολλά άλλα ήταν έτοιμα να υποδεχθούν τους 2500 και πλέον αθλητές από 43 χώρες ώστε να τους παρέχουν ότι χρειάζεται. Με το pasta party να γίνετε στον ίδιο χώρο, η διοργάνωση  ξεκίνησε με τα πιο θετικά μηνύματα σχετικά με το τι θα ζούσαμε αλλά και την φιλοξενία που είχαν ετοιμάσει οι διοργανωτές για όλους τους αθλητές και τους συνοδούς τους.

Η ώρα περνάει και πλέον στο ξενοδοχείο ετοιμάζουμε τα πράγματα που έπρεπε να έχουμε μαζί μας καθώς και το drop bag  που μπορούσαμε να αφήσουμε στο 48^ο χιλιόμετρο. Στις 21:30 αναχωρούσε το λεωφορείο που μας πήγε στην άλλη πλευρά του νησιού ώστε να ξεκινήσουμε από την ίσως πιο τουριστική παραλία της Τενερίφης Costa de adeje. Εκεί η γιορτή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς η εκκίνηση γίνεται ανάμεσα στο μπαρ τα οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτα από τουρίστες, με μουσική η οποία έπαιζε στη διαπασών και τον κόσμο να βλέπει 525 τρελούς με φακό στο κεφάλι να περιμένουν με ανυπομονησία να πάει 23:30 ώστε να ξεκινήσει ο αγώνας.

3,2,1….. Φύγαμε… Με εντυπωσιακά πυροτεχνήματα τα οποία κάναν τη νύχτα μέρα ξεχυθήκαμε στη χαραγμένη διαδρομή της διοργάνωσης, με σκοπό τον τερματισμό μας εντός 24 ωρών στο βόρειο λιμάνι του νησιού Puerto de La Cruz.

Τα πρώτα χιλιόμετρα πέρασαν γρήγορα σχετικά, καθώς υπήρχε κόσμος σε όλη την παράλια διαδρομή και σε συνοδεία με τα πυροτεχνήματα που έκαναν τη νύχτα μέρα πέρασαν ακόμα πιο ευκολα και διασκεδαστικά. Η διαδρομή αφού φύγαμε από τη παραλία διασχίζοντας μια παλιά ροή λάβας με μια σχετική βατή ανήφορα μας έστειλε σχετικά γρήγορα στο 15^ο χιλιόμετρο, μέσα στη νύχτα με τον έναστρο ουρανό και καταπληκτική θερμοκρασία, αλλά με υψηλή υγρασία. Οι πληροφορίες λέγανε ότι θα υπάρχει κρύο μετά τα 2000μ+ καθώς θα είναι η ώρα που θα διασχίζουμε το δάσος και θα βγαίνουμε στο αλπικό πλέον σημείο του νησιού. Κάτι το οποίο ποτέ δε συνέβη καθώς ο καιρός έμεινε ανοιχτός και το κρύο δεν επηρέαζε τόσο τον αγώνα.

Η νύχτα πέρασε σχετικά γρήγορα και το ξημέρωμα έβρισκε το πλήθος των αθλητών σε μεγάλο υψόμετρο δίνοντας τους την ευχαρίστηση μιας εκπληκτικής ανατολής, καθώς επίσης και τη δυνατότητα να δουν τη μεγαλύτερη σκιά που υπάρχει σε ωκεανό  σε όλο από την επιβλητικότητα του Teide.

Το τερέν πλέον έχει αλλάξει και από χωμάτινο έχει γίνει πέτρινο, πέτρινο βέβαια από τα ηφαιστειογενή κατάλοιπα που άφησε η τελευταία έκρηξη του Ηφαιστείου. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι οι διοργανωτές έχουν δημιουργήσει καταπληκτική διαδρομή και έχουν κάνει τα μονοπάτια προσβάσιμα για τον οποιοδήποτε περιπατητή επισκέπτη, πόσο μάλλον για κάποιους τρελούς trail runners που κατακλύζουν κάθε χρόνο την εν λόγω διοργάνωση από όλα τα μέρη του κόσμου.

Στόχος η κορυφή, κάτι που όσο εύκολο ακούγεται άλλο τόσο δύσκολο είναι! Δίνοντας σου 1500+ θετικής υψομετρικής σε λιγότερο από 10 χιλιόμετρα σε τελείως τεχνικό τερέν και με τον ήλιο να σε καίει, σε κάνει να σκεφτείς πολλές φορές το λόγο που δήλωσες συμμετοχή σε ένα τέτοιο αγώνα. Σηκώνοντας όμως το κεφάλι σε κάποια στιγμή ξεκούρασης και βλέποντας τη κορυφή του Ηφαιστείου αλλάζει η ψυχολογία σου και παίρνεις το κίνητρο που χρειάζεσαι ώστε να κατακτήσεις την κορυφή των 3700μ. Η δυσκολία βέβαια δεν είναι μόνο η ανήφορα που έχεις! ούτε το ασταθές τεχνικό τερέν που διασχίζεις! Κυρίως είναι η έλλειψη οξυγόνου που υπάρχει και είναι 35% λιγότερη. Αίσθηση ζαλάδας και πονοκέφαλος είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που μπορεί να βιώσει οποιοσδήποτε. 

Το ελικόπτερο της διοργάνωσης λίγο πιο κάτω παραλαμβάνει κάποιον. Φτάνοντας στο υψηλότερο σταθμό στη κορυφή και περιμένοντας μας οι εθελοντές με το χαμόγελο ρωτάω τι γίνετε; Πτώση μου λένε με αδυναμία να συνεχίσει! Εξαιρετικό, σκέπτομαι, λόγω του δύσκολου τερέν έχει σκεφτεί η διοργάνωση να έχει ελικόπτερο για την μεταφορά τραυματιών! Παρότι μπορώ να πω ότι διαπίστωσα μονοπάτια χωματόδρομους και πρόσβαση σε οχήματα από παντού!! Η θέα απίστευτη, δε θέλεις να φύγεις. Είμαστε στο 58^ο χιλιόμετρο.

Ανηφόρα τέλος, από εδώ και μετά μόνο κατηφόρα! 3600 αρνητική υψομετρική και 500+ θετική μέσα στα επόμενα 25 χιλιόμετρα. Αυτό ήταν, ο αγώνα τέλειωσε (σκέφτηκα)! Κατεβαίνοντας από το Teide τη θέση του τερέν παίρνει όμως ηφαιστειακή άμμος σε τερέν και τοπίο που θυμίζει χολιγουντιανή παραγωγή σε ταινία επιστημονική φαντασίας. Μετά από 13 χιλιόμετρα συνεχόμενης κατάβασης έρχεται η επαφή μας με τα σύννεφα, η αίσθηση της δροσιάς από την υγρασία σου δίνει την αίσθηση της ευχαρίστησής ύστερα από τον καυτό ήλιο που σε χτυπούσε ανελέητα όλο το πρωί καθώς τίποτα δεν υπήρχε να χωρίσει τους δρομείς από τις ακτίνες του. Σιγά σιγά η αίσθηση φρεσκάδας μετατρέπεται σε βροχή και το χώμα σε λάσπη, φτάσαμε στη βόρεια πλευρά του νησιού, τα δεδομένα αλλάξαν και η ευχαρίστηση της δροσιάς έχει γίνει χορός με τη βροχή.

Φτάνοντας στο 92^ο χιλιόμετρο και έχοντας μόλις 10 χιλιόμετρα για τον τερματισμό, έρχεται η διοργάνωση και σου δίνει το τελευταίο κερασάκι! Μέσα σε 5 χιλιόμετρα έχεις να κάνεις 700+ και 900-, μέσα σε ένα τροπικό δάσος, η αίσθηση είναι σαν να ανεβαίνεις κάθετο τοίχο! Με σκαλιά μάλιστα, τα οποία ήταν ατελείωτα. Προσωπικά πιστεύω ήταν το πιο δύσκολο σημείο του αγώνα, (ίσως έφταιγε η κούραση δε ξέρω). Τελειώνοντας και αυτό το κομμάτι πλέον ξεκινάει το παραθαλάσσιο τμήμα και η αίσθηση του τερματισμού είναι πλέον ορατή, με θέα το απέραντο γαλάζιο, φυτείες από μπανανιές και εξωτικά ξενοδοχεία καθώς κινούμαστε προς το Puerto de la Cruz. Μία διαδρομή σχεδόν 3 χιλιομέτρων με κόσμο, μέσα στη πόλη, οι οποίοι ένθερμοι σου δίνουν κουράγιο αλλά και υπενθυμίζοντας σου τον άθλο που έκανες. Ο τερματισμός εκπληκτικός, μια πασαρέλα για όλους τους δρομείς, με υποδοχή καταπληκτική από τον πρώτο δρομέα έως τον τελευταίο. Ένα μικρό αθλητικό χωριό στημένο στο λιμάνι, με ντους για όλους, μασάζ και αποδυτήρια, φαγητό για όλους τους τερματίσαντες αλλά και παράλληλες δραστηριότητες για τους θεατές.

Μια διοργάνωση που με άριστα το 10 δε μπορείς να τη βαθμολογήσεις με λιγότερο από 10, καθώς έχει προνοήσει για όλα. Η διαδρομή σε αποζημιώνει με τις εκπληκτικές της μεταμορφώσεις. Μπορώ να πω ότι ήταν 5 αγώνες διαφορετικοί μαζεμένοι σε μια διαδρομή.

Ένα ταξίδι που αξίζει να κάνει ο οποιοσδήποτε trail runner και μη. Μιλώντας και αναλύοντας τη διαδρομή αλλά και τις εμπειρίες μας με τον Γιάννη Κουρκουρίκη, καταλήξαμε στο γεγονός ότι εάν είμαστε γεροί και του χρόνου θα επισκεφτούμε το νησί της Τενερίφης με σκοπό να συμμετάσχουμε ξανά στην ultra trail διαδρομή.

Για την ιστορία τον αγώνα ξεκίνησαν 525 δρομείς. Εγκατέλειψαν 165 και αεροδιακομίσθησαν 5. Νικητής του αγώνα για 2^η συνεχόμενη χρονιά ο Yeray Duran Lopez με χρόνο 11:48:09 στους άνδρες και στις γυναίκες η Leire Martinez Herrera με χρόνο 14:36:42.

Σάκης Δασκαλόπουλος