Εκείνη την ταμπέλα τη θυμάμαι από παλιά, κάθε φορά που περνούσα με το αυτοκίνητο. Η στροφή πάντα οδηγούσε δεξιά, προς μέρη που φιλοξενούσαν άλλους αγώνες ή που γεμίζαμε τις αναμνήσεις μας με στιγμές από αγαπημένες διακοπές. Αυτή τη φορά, όμως, είπαμε να πάμε “πρώτη φορά αριστερά” και ακολουθήσαμε μια διαφορετική διαδρομή – την ταμπέλα που έγραφε "Μέθανα".

Ήταν η πρώτη μας επίσκεψη σε αυτόν τον ηφαιστειακό τόπο. Μας υποδέχθηκε ένα άγριο σκηνικό: αντάρα, δυνατός αέρας και κρύο ασυνήθιστο για την εποχή, έτσι όπως έχει εξελιχτεί το κλίμα τα τελευταία 2-3 χρόνια. Ωστόσο, αυτό το ψυχρό καλωσόρισμα ζεστάθηκε γρήγορα από τη ζωντάνια στον χώρο των εγγραφών. Η μουσική, το κρασί, τα τοπικά εδέσματα και οι καλοστημένες εκδηλώσεις των διοργανωτών μετέτρεψαν το σκηνικό σε μια γιορτή. Πλούσια και η τσάντα που παραλάμβαναν με την εγγραφή τους οι αθλητές (ανάλογα με τον αγώνα που θα συμμετείχαν), με ένα ωραίο buff της Polo, κούπα με το σήμα του αγώνα, μπλούζα, μπάρες πρωτείνης και άλλα καλούδια .. μέχρι και ζύμες για πίτσα και λουκουμάδες περιείχε!

Όμορφη στιγμή, ο αγώνας των μικρών. Ξεχύθηκαν με ενθουσιασμό, έτρεξαν, αγωνίστηκαν και τερμάτισαν, χτυπώντας τις χαρακτηριστικές γιδίσιες κουδούνες – το σήμα κατατεθέν της διοργάνωσης. Μερικά από αυτά τα παιδιά ίσως συνεχίσουν το τρέξιμο, άλλα ίσως όχι. Όμως, όλοι τους θα θυμούνται αυτές τις στιγμές, γεμάτες χαρά, ένταση και τη λαχτάρα που μόνο η παιδική καρδιά μπορεί να νιώσει. Και πιστέψτε με, ξέρω τι σας λέω…

Το ξημέρωμα του αγώνα είχε μια μαγική ηρεμία. Ο τόπος “ημέρεψε”, σαν να ήθελε να μας επιτρέψει να ανακαλύψουμε και να χαρούμε τις ομορφιές του. Μια ελαφριά ψιχάλα πριν την εκκίνηση έδωσε γρήγορα τη θέση της σε απλή συννεφιά και λίγο αργότερα σε μια καταπληκτική λιακάδα, χωρίς ίχνος αέρα, που μας συνόδευσε στο μεγαλύτερο μέρος της αγωνιστικής δράσης.

Η προβλήτα των Μεθάνων, εξαιρετική επιλογή για την εκκίνηση, "πήρε φωτιά" από τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό. Ξεχυθήκαμε δυναμικά στη πρόκληση του “Παυσανία”, των 28 πολύ απαιτητικών – όπως αποδείχτηκε - χιλιομέτρων (+1.750m), τη μεγαλύτερη διαδρομή της διοργάνωσης. Μισή ώρα αργότερα, τη σκυτάλη πήραν οι συμμετέχοντες της “Αρσινόης”, της μικρότερης αλλά εξίσου συναρπαστικής διαδρομής των 12 χιλιομέτρων (+680m).

Η ηφαιστειακή φύση, ο καιρός και η ενέργεια των αθλητών συνδυάστηκαν ιδανικά θα λέγαμε, κάνοντας τις επόμενες ώρες αξέχαστες όσο αφορά τόσο αυτά που είδαμε, όσο και αυτά που “νιώσαμε” αγωνιστικά.

Ο “Παυσανίας” μας χάρισε μια εξαιρετική περιήγηση στην ιστορία και τη φυσική ομορφιά των Μεθάνων. Τα παλιά καλντερίμια από ηφαιστειακές πέτρες και τα γραφικά χωριουδάκια μας “μιλούσαν” για το παρελθόν, ενώ η θέα που απλωνόταν απλόχερα μας ταξίδευε από τον Σαρωνικό και το Αιγαίο μέχρι τα μακρινά βουνά της Εύβοιας, ανάλογα με το σημείο όπου τρέχαμε.

Το πιο συγκλονιστικό σημείο της διαδρομής, όμως, μας περίμενε μετά το οροπέδιο του Μακρύλογγου και την Ντέριζα. Στα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα, η θέα που ξεδιπλωνόταν ξαφνικά μπροστά μας βγαίνοντας μέσα από τα πεύκα ήταν απλά μαγική: χαμηλά, το λιμανάκι στο Βαθύ και η γαλήνια θάλασσα μας υποδέχονταν, ενώ κατηφορίζαμε το παλιό φιδωτό μονοπάτι. Η αίσθηση μοναδική, σαν να βουτούσες σε ένα κάδρο!

Αλλά και στη μέση περίπου της διαδρομής, η θέα της ξεραμένης λάβας και των εντυπωσιακών πέτρινων σχηματισμών – σμιλεμένων για χιλιάδες χρόνια – έκοβε την ανάσα, απαλύνοντας κάπως τη δυσκολία της ανάβασης του συγκεκριμένου σημείου, καθώς το μονοπάτι ακολουθούσε ανηφορικά το ηφαίστειο. Τα τοπία εναλλάσσονταν συνεχώς, από πυκνά πευκοδάση και εκτάσεις με αμπέλια και ελαιώνες, μέχρι δάση δρυός και κουμαριές, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο θέαμα. Τέλος, ο τερματισμός στο γραφικό λιμανάκι στο “Βαθύ” πανέμορφος, όπως και η γιδο-μακαρονάδα που προσφέρθηκε στους αθλητές που τερμάτιζαν.

Αναμφίβολα, ο “Παυσανίας” σου παρέχει μια εμπειρία που σε αφήνει να ανακαλύψεις τη δύναμη και την ομορφιά του τοπίου. Μια διαδρομή που πιστεύουμε συγκαταλέγεται στις ομορφότερες και πιο συναρπαστικές της Ελλάδας, για την απόσταση και την ποικιλομορφία της.

Τα 12 χιλιόμετρα της “Αρσινόης” μπορεί να μην περνούν από το ηφαίστειο, αλλά σίγουρα δεν στερούνται ομορφιάς. Με τρέξιμο στα ιστορικά καλντερίμια, δασικές εναλλαγές που κρατούν το ενδιαφέρον ζωντανό και την εντυπωσιακή θέα της τελευταίας κατάβασης – εκεί όπου το λιμανάκι στο Βαθύ και η θάλασσα σε καθηλώνουν – η “Αρσινόη” αποτελεί μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Μια εξαιρετική επιλογή για τους αθλητές που αναζητούν μια πιο γρήγορη, αλλά εξίσου συναρπαστική εμπειρία.

Ηφαιστειακός και άγριος ο τόπος, και αυτό φάνηκε από τις πρώτες κιόλας στιγμές στον αγώνα. Οι πέτρες στα καλντερίμια, λαξευμένες από λάβα, δεν έχουν την ομοιομορφία και την επίπεδη επιφάνεια που συναντάμε σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Το τρέξιμο πάνω τους ήταν δύσκολο και απαιτητικό, ένα συνεχές παιχνίδι ισορροπίας. Στα μονοπάτια, ο βαθμός τεχνικής δυσκολίας ήταν επίσης μεγάλος, κυρίως στις καταβάσεις, όπου κάθε βήμα ήθελε απόλυτη συγκέντρωση.

Η διαδρομή δεν σου επέτρεπε να βρεις έναν σταθερό ρυθμό. Οι εναλλαγές στο τερέν ήταν αδιάκοπες, κουράζοντας όχι μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό. Ευτυχώς, 2-3 τμήματα ασφαλτόδρομων και στρωτών χωματόδρομων έδιναν μικρές ανάσες, μια ανακούφιση στο έντονο roller-coaster της διαδρομής.

Ο “Παυσανίας” τεχνικά ήταν γεμάτος δυνατές στιγμές. Από τις συνεχείς υψομετρικές εναλλαγές μέχρι τις δύο μεγάλες αναβάσεις, η μία στα πρώτα χιλιόμετρα και η άλλη στο ηφαίστειο, η δυσκολία ήταν πανταχού παρούσα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η απότομη ανηφόρα πρός το τέλος, μετά το χωριό του Μακρύλογγου – μια “έκπληξη” που εξουθένωσε πολλούς, ακριβώς επειδή δεν την περίμενες.

Ο αγώνας, αν και 29 χιλιόμετρα (όπως το μετρήσαμε), είχε στιγμές που έμοιαζε με μαραθώνιο, τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική καταπόνηση. Χωρίς αμφιβολία, είναι μια από τις 2-3 πιο απαιτητικές διαδρομές αυτής της απόστασης στην Ελλάδα.

Μια διαδρομή σαν του “Παυσανία” είναι δύσκολη στη σηματοδότηση της. Οι συνεχείς στροφές, τα δυσδιάκριτα ίχνη σε κάποια μονοπάτια, οι απότομες εκτός πεδίου ανηφόρες σε δάση και οι καταβάσεις σε απαιτητικές πλαγιές καθιστούν το έργο της σήμανσης δύσκολο. Παρά ταύτα, και λαμβάνοντας υπόψη την απειρία της σε αγώνες ορεινού τρεξίματος, η οργανωτική ομάδα ανταποκρίθηκε πολύ καλά, βελτιώνοντας σημεία που είχαν επισημανθεί πέρσι, αλλά και φέτος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα αβεβαιότητα κατά τη διάρκεια της διαδρομής – κάτι που αποδεικνύει την καλή δουλειά της ομάδας. Το ίδιο άκουσα και σε συζητήσεις μετά τον αγώνα από άλλους αθλητές που συμμετείχαν. Χαριτολογώντας, θα έλεγα ότι περισσότερο με μπέρδεψε η λεπτομερής και σύνθετη περιγραφή της σήμανσης από τον Ηλία Ρίζο κατά την τεχνική ενημέρωση, παρά τελικά η ίδια η διαδρομή!

Η τοποθέτηση ανθρώπων-δεικτών σε κρίσιμα σημεία ήταν ιδιαίτερα σημαντική, ενώ σε κάποια σημεία ίσως θα βοηθούσε η τοποθέτηση των ταμπελών σε πιο εμφανές ύψος ή η διαγραφή παλιών βελών σε ασφαλτόδρομους. Αυτά είναι όμως σημεία που η εμπειρία των επόμενων ετών θα διορθώσει πλήρως. Από τη στιγμή που δεν έγιναν πάνω στον αγώνα χασίματα, όλα πήγαν καλά.

Στο θέμα της ασφάλειας, η διοργάνωση πήρε άριστα και δικαιώθηκε ώς προς την έμφαση που έδωσε φέτος σε αυτό το κομμάτι. Οι διασώστες τοποθετήθηκαν στα κατάλληλα σημεία, εξασφαλίζοντας ότι ακόμα και τα πιο επικίνδυνα τμήματα της διαδρομής ήταν ασφαλή. Οι σταθμοί ανεφοδιασμού, επίσης, ήταν επαρκείς, καλά τοποθετημένοι και όσο πρέπει σε τρόφιμα και υγρά, με εθελοντές γεμάτους ενέργεια και διάθεση να υποστηρίξουν τη δύσκολη προσπάθεια μας.

Ένα ακόμη θετικό στοιχείο ήταν ο πολύ καλός καθαρισμός της διαδρομής, με τμήματα που είχαν χρόνια να χρησιμοποιηθούν να είναι πολύ καθαρά. Θα πρότεινα μόνο την επόμενη χρονιά σε κατηφορικά μονοπάτια που έχουν κουρευτεί από το μηδέν να δοθεί ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στη χρήση χρώματος σε ρίζες που προεξέχουν από το έδαφος και οι οποίες δεν είναι ευδιάκριτες και μπορεί να προκαλέσουν σημαντικές πτώσεις. Μετά από 2-3 ακόμα διοργανώσεις, τα μονοπάτια των Μεθάνων θα γίνουν ακόμα πιο εύχρηστα, όχι μόνο για τους δρομείς, αλλά και για τους πεζοπόρους που αναζητούν την ομορφιά αυτού του μοναδικού τοπίου.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, μεγάλος νικητής του “Παυσανία” ήταν ο Ανδρέας Ανδριόπουλος με χρόνο 3.13.36, δεύτερος ο Δημήτρης Κακούδης Μανταράκης με επίδοση 3.25.43 και τρίτος ο Ιωάννης Γκανασούλης με επίδοση 3.27.48. Πρώτη γυναίκα (8η γενικής) τερμάτισε η Λεμονιά Παναγιώτου με χρόνο 3.53.54, δεύτερη πέρασε τη γραμμή του τερματισμού η περσινή νικήτρια Χρονούλα Ρέππα με χρόνο 4.56.53 και τρίτη η Kayoko Tabata με χρόνο 5.09.57.

Στη διαδρομή της “Αρσινόης” νικητής ήταν ο Ιωάννης Μουστακαριάς με χρόνο 1.11.41, δεύτερος ο ‘Αρσι Βέλικα με χρόνο 1.11.47 και τρίτος ο Olivier Thienard με χρόνο 1.20.03. Πρώτη γυναίκα (9η γενικής) τερμάτισε η Κατερίνα Σμέρνου με επίδοση 1.23.07, στο δεύτερο σκαλί του βάθρου βρέθηκε η Βασιλική Τζίμα με χρόνο 1.30.38, ενώ τρίτη ήταν η Ελένη Σολδάτου με επίδοση 1.34.12.

Πήραν εκκίνηση 73 αθλητές στον “Παυσανία” και 232 αθλητές στην “Αρσινόη”. Τα συνολικά αποτελέσματα των αγώνων μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Η χαρά μας είναι μεγάλη κάθε φορά που ανακαλύπτουμε νέες γωνιές της Ελλάδας μέσα από το ορεινό τρέξιμο. Είναι μαγικό το πώς αυτή η δραστηριότητα φυτεύει τον σπόρο για την ανάπτυξη αγώνων αλλά και την αναβίωση πεζοπορικών διαδρομών, συντηρώντας και αναδεικνύοντας μονοπάτια που αλλιώς θα χάνονταν στον χρόνο. Τα Μέθανα έχουν όλα τα στοιχεία για να εδραιωθούν στο καλεντάρι του ορεινού τρεξίματος. Το ηφαίστειο έχει διαμορφώσει ένα μοναδικό σκηνικό με εναλλαγές τοπίων, το ίδιο και οι άνθρωποι του τόπου, με το πάθος και την αγάπη τους που φαίνεται στα καλντερίμια, τη φύση και τα χωριά. Η οργανωτική ομάδα, αν και άπειρη διοργανωτικά, έβαλε τα δυνατά της για να παρουσιάσει κάτι ξεχωριστό.

Είτε λοιπόν κάποιος αναζητά μια νέα αγωνιστική πρόκληση, είτε θέλει να ζήσει ένα Σαββατοκύριακο που συνδυάζει αγώνα, φυσική ομορφιά και τουρισμό, το “Γίδι των Μεθάνων” είναι ένας πολύ καλός προορισμός. Αξίζει να τον ακολουθήσετε την επόμενη χρονιά.

ΥΓ ... Ευχαριστούμε την ομάδα του FotoTrexoume για τις πολύ όμορφες φωτογραφίες που συνοδεύουν οπτικά με τον καλύτερο τρόπο το άρθρο μας! Και μην ξεχνάτε... τρέχουν και αυτοί δίπλα μας για να μας χαρίσουν αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα!

Δημήτρης Τρουπής