Στις 30 Σεπτεμβρίου ο Mike έφτανε στο Nanisivik, ένα μικρό χωριό μεταλλορύχων με το ιστιοφόρο Arktos. Εκεί ήταν και το "νεκρό" σημείο, όπου η θάλασσα έχοντας σχηματίσει τους πρώτους πάγους, δεν του επέτρεπε να ξεκινήσει με καγιάκ το 4ο σκέλος της αποστολής του. Υπήρχε πολύς πάγος για να αποτολμήσει κάτι τέτοιο, αλλά και επικίνδυνος πάγος, για να ξεκινήσει με τα πόδια σέρνοντας ένα έλκηθρο με τον απαραίτητο εξοπλισμό του.

Στο Nanisivik, η ομάδα υποστήριξης του Mike, τον βοήθησε να βγάλουν το σκάφος απ τη θάλασσα και να το φροντίσουν ώστε να περάσει με ασφάλεια το σκληρό αρκτικό χειμώνα. Το πλοίο θα ταξιδέψει την προσεχή άνοιξη, όταν λιώσουν πια οι πάγοι, με προορισμό την Ευρώπη και με τη βοήθεια των ανθρώπων της ομάδας υποστήριξης. Ο Mike δεν θα το χρειαστεί ξανά μέχρι να ολοκληρώσει την αποστολή του, καθώς θα κινείται πλέον συνεχώς πάνω στην ξηρά (Σιβηρία).

Ο Mike επιχείρησε στις 10 Νοεμβρίου για πρώτη φορά να ξεκινήσει την πορεία του πεζός, όμως οι πολύ κακές συνθήκες του πάγου στη θάλασσα Admiralty τον ανάγκασαν να επιστρέψει στο Nanisivik σχεδόν την ίδια μέρα, αφού συνάντησε μπροστά του ανοιχτή έκταση με νερό. Η θερμοκρασία ήταν μόλις -15οC και αυτό δεν είχε βοηθήσει να σφίξει ο πάγος και να δημιουργήσει αρκετά παχύ στρώμα. Με την επιστροφή του στο χωριό ξέσπασαν σφοδροί άνεμοι που κράτησαν για αρκετές ημέρες.

Οι ντόπιοι στο μεταξύ, τον προειδοποίησαν για τον κίνδυνο των πολικών αρκούδων που διατρέχουν την περιοχή της Αρκτικής, στην πορεία τους σε νοτιότερα μέρη για αναζήτηση τροφής. Κι αυτές, όπως κι ο Mike, κινούνται με κατεύθυνση τον Κόλπο του Πρίγκιπα Regent κι έτσι αυτός θα πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση. "Όταν έχεις να κάνεις με τις πολικές αρκούδες είναι σαν να έχεις να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες και τους κινδύνους του παγοκαλύμματος στην ανοιχτή θάλασσα" είπε ο Mike και συνέχισε: "Οι αρκούδες κινούνται κατά μήκος των ακτών, βρίσκοντας την τροφή τους στο νερό. Θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός σε αυτά τα μέρη. Τη νύχτα θα πρέπει να κατασκηνώνω στη στεριά μακριά απ το νερό. Και το ίδιο προσεκτικός, όταν μαγειρεύω το φαγητό μου".

Ο Mike συχνά νιώθει ότι έχει ένα μεγάλο προνόμιο που καταφέρνει να ζει με αυτό που κάνει: "…δεν έχω τίποτα, αλλά όλα αυτά που απόκτησα με την εμπειρία δεν μπορεί κανένας να μου τα αφαιρέσει". Νιώθει ευγνωμοσύνη για εκείνους που τον βοήθησαν να κάνει μέχρι σήμερα το όνειρό του πραγματικότητα.

Οι επόμενες ημέρες πέρασαν στο Nanisivik με την προσμονή του πραγματικού χειμώνα, που δεν έλεγε να φτάσει. Οι θερμοκρασίες των -20 που επικρατούσαν, δεν ήταν ικανές να δημιουργήσουν το στρώμα πάγου που θα παρείχε την ασφάλεια που χρειαζόταν. Ο ασυνήθιστα "μαλακός" καιρός είχε παραξενέψει τους ντόπιους, που για πρώτη φορά έβλεπαν τόσο ήπιες συνθήκες γι αυτή την εποχή στον τόπο τους. Κάποιοι κυνηγοί καριμπού που εκείνες τις μέρες κινήθηκαν με τα skidoo τους στον πάγο, αντιμετώπισαν πολύ επικίνδυνες συνθήκες κι αναγκάστηκαν κι αυτοί να επιστρέψουν στην ακτή.

Τελικά στις 26 Νοεμβρίου ο Mike ξεκίνησε την πορεία του, αναχωρώντας απ το φιλόξενο Nanisivik, όπου γνώρισε τη ζεστή φιλοξενία των Εσκιμώων για σχεδόν δύο μήνες, όσο και η καθυστέρηση της αποστολής Arktos. Οι θερμοκρασίες έπεσαν τελικά σε σταθερά επίπεδα στους -30 κι ο πάγος απόκτησε πια το πάχος που τον έκανε ασφαλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι μια μόλις μέρα πριν την αναχώρηση του Mike, μια πολική αρκούδα αναστάτωσε το χωριό περνώντας ανάμεσα από τα σπίτια του οικισμού στην προσπάθειά της να βρει τροφή στα σκουπίδια.

Ο Mike κινήθηκε κατευθείαν προς το νότο, στα Στενά Hecla, όπου αναμένεται να φτάσει μετά από ένα περίπου μήνα. Από εκεί θα μπορεί με ασφάλεια να περάσει στην στεριά του Καναδά και να κινηθεί πλέον με δυτική κατεύθυνση προς την Αλάσκα.

Στις 1 Δεκεμβρίου είχε και την πρώτη τηλεφωνική επαφή του με την ομάδα υποστήριξης: "μου πήρε λίγες μέρες μέχρι να προσαρμοστώ σε θερμοκρασίες -35οC ξανά. Όταν η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους -30 δεν μπορώ πια να διαβάζω τις ενδείξεις. Αποφάσισα να μην πιέσω τον εαυτό μου πολύ. Το σώμα μου χρειάζεται να προσαρμοστεί σ αυτές τις ακραίες συνθήκες".

"Συνεχίζω νότια, ακολουθώντας την ακτή από ένα φιόρδ, το οποίο τώρα έχει παγώσει κανονικά. Είναι καλά που είμαι υποχρεωμένος να μένω κοντά στη στεριά. Υποθέτω ότι έχω διανύσει μόλις 60 χιλιόμετρα από το Arctic Bay του Nanisivik. Χθες χρησιμοποίησα τον "αετό" (kite) καθώς φυσούσε λίγο (Σημ. a-z : ο Mike χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο για να βοηθηθεί απ τη δύναμη του αέρα για πιο γρήγορη προώθηση. Ένας συνηθισμένος τρόπος προώθησης αυτών που κινούνται διασχίζοντας παγωμένες εκτάσεις). Τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά αρκούδα. Θα πρέπει να την τρόμαξα με τον θόρυβο που έκανα, γιατί όταν την είδα αυτή έτρεχε προς την αντίθετη κατεύθυνση".

"Ξεκινώ περίπου στις 9 το πρωί κάθε μέρα και περπατώ 8-9 ώρες καθημερινά. Νυχτώνει στις 2 το μεσημέρι αλλά μπορώ να βλέπω λίγο και κινούμαι χάρη στην αντανάκλαση του λευκού απ το χιόνι. Όταν σταματώ για να στήσω το αντίσκηνό μου χρησιμοποιώ φακό κεφαλής για να μπορώ να βλέπω τι κάνω. Επίσης χρειάζεται να βάζω παγόβιδες για να κρατήσω όρθια τη σκηνή".

Πρέπει να μένω κοντά στην ακτή, γιατί εκεί μπορώ να μαζέψω χιόνι για να το λιώνω και να έχω πόσιμο νερό. Είναι πάντως δύσκολο να βρεις χιόνι στη στεριά γιατί φυσάει τόσο και ο αέρας παρασέρνει το χιόνι που υπάρχει. Δεν μπορώ να πιω νερό από τον πάγο του φιόρδ γιατί είναι αλμυρό".

"Ευτυχώς είχα και δυο ευχάριστες συναντήσεις. Σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, Εσκιμώοι άνοιξαν το αντίσκηνό μου κι έχωσαν τα κεφάλια τους μέσα. Είχε πλάκα να βλέπεις έναν μεγάλο όγκο από γούνα και στη μέση να ξεπροβάλει ένα χαμόγελο. Είναι πολύ φιλικοί, δεν μιλούν αγγλικά και στις δύο περιπτώσεις δε, μου πρόσφεραν κατεψυγμένο ψάρι, ένα απ τα πολλά που είχαν ψαρέψει εκείνη τη μέρα σε μια κοντινή λίμνη. Μετά έφυγαν με τα skidoo τους προς άλλη κατεύθυνση. Πιστεύω ότι όσο κινούμαι νοτιότερα θα βρω αρκούδες και 'ασημένια' αλεπού, που ζει σ αυτά τα μέρη".