Όσοι δρομείς ψάχνουν αυτό το κάτι διαφορετικό, δηλαδή μια δρομική εμπειρία που θα τους χαρίσει δυνατές συγκινήσεις και θα δοκιμάσει έντονα τις σωματικές τους αντοχές, μπορούν να κατευθυνθούν στις σχετικά άγνωστες αλλά πανέμορφες ακτές της Βόρειας Ελλάδας, και συγκεκριμένα στην Κεραμωτή του Δήμου Νέστου, για να τρέξουν πάνω στην άμμο τα 28 χιλιόμετρα του αγώνα Waverunning από τα Άβδηρα ως την Κεραμωτή! Πρόκειται για την επιτομή του καλοκαιρινού αγώνα, καθώς συνδυάζει την παραλία και τη θάλασσα με την «περιπέτεια» στις εκβολές του Νέστου και τον τερματισμό με beach party και κρύες μπύρες! Η διαδρομή του αγώνα κινείται μέσα σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον που ανήκει στο Εθνικό Πάρκο Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στο δίκτυο Natura 2000 και στην προστατευόμενη περιοχή του παραποτάμιου δάσους του Νέστου.

Η αναζήτηση αυτής της πρόκλησης μας οδήγησε στις 19 Αυγούστου, στην καρδιά του μήνα των καλοκαιρινών διακοπών, στο παραθαλάσσιο χωριό της Κεραμωτής, όπου η δραστήρια και ενθουσιώδης οργανωτική ομάδα του Waverunning, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και με την υποστήριξη τοπικών επιχειρήσεων, συνεχίζει να πρωτοτυπεί για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, προσφέροντας ένα μοναδικό στο είδος του αγώνα τρεξίματος που πραγματοποιείται εξολοκλήρου πάνω στην άμμο. Φέτος, η ώρα διεξαγωγής άλλαξε από πρωινή σε απογευματινή, επιτρέποντας στους συμμετέχοντες να αποφύγουν την αποπνικτική ζέστη και τον έντονο ήλιο και να απολαύσουν τα ατελείωτα χιλιόμετρα παραλίας λίγο πριν τη δύση του ηλίου.

Οι ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου αγώνα είναι πολλές και τα ερωτήματα για την κατάλληλη προετοιμασία και τον απαιτούμενο εξοπλισμό «βασανίζουν» τη σκέψη. Να τρέξω barefoot ή με παπούτσια; Ποιο τύπο παπουτσιού να επιλέξω; Με κάλτσα ή χωρίς; Να έχω μαζί μου ζώνη υδροδοσίας και φακό κεφαλής ή μήπως δεν θα τα χρειαστώ; Η barefoot επιλογή απορρίπτεται γρήγορα, κυρίως για το λόγο ότι χωρίς προηγούμενη εμπειρία, θα είναι μια πρωτόγνωρη δοκιμασία για τα πέλματα που είναι άγνωστο πώς θα ανταποκριθούν σε τόσα πολλά χιλιόμετρα. Το πιο κατάλληλο ίσως κομμάτι εξοπλισμού για το συγκεκριμένο τερέν θα ήταν το ειδικά διαμορφωμένο παπούτσι-κάλτσα Vibram FiveFingers αλλά καθώς δεν ήταν διαθέσιμο, κατέληξα σε ένα ζευγάρι δοκιμασμένα τριαθλητικά παπούτσια τα οποία φόρεσα χωρίς κάλτσες. Γνωρίζοντας ότι στη διαδρομή θα υπάρχουν έξι σταθμοί υποστήριξης που θα καλύψουν πλήρως τις ανάγκες για ενυδάτωση και στιγμιαία τόνωση με κάποιο σνακ, και προκειμένου να μεταφέρω όσο το δυνατόν λιγότερο βάρος, προτίμησα να μην φορέσω ζώνη. Υπολογίζοντας δε ότι ο τερματισμός θα ήταν γύρω στο σούρουπο, με αρκετό ακόμα φυσικό φως, ο φακός κεφαλής δεν κρίθηκε απαραίτητος. Όμως, αλίμονο, στη θεωρία φαίνονταν όλα απλά και εύκολα, αλλά η πράξη θα αποδείκνυε κάτι αρκετά διαφορετικό!

Περίπου 2 ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα, μια ομάδα θαρραλέων multi-terrain δρομέων μπαίνουμε γεμάτοι ενθουσιασμό στο πούλμαν που θα μας οδηγήσει στο σημείο εκκίνησης του αγώνα, ακριβώς δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Αβδήρων, την πατρίδα του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα. Η ανυπομονησία για το πρωτότυπο και περιπετειώδες εγχείρημα είναι διάχυτη, ακόμα και όταν μαθαίνουμε στη διάρκεια της σύντομης ενημέρωσης ότι εκτός από τα σημεία όπου θα μπούμε στο νερό τουλάχιστον μέχρι τη μέση, ενδέχεται να συναντήσουμε και… τσακάλια, κοντά στην περιοχή του Νέστου!

Ακριβώς στις έξι το απόγευμα δίνεται η εκκίνηση από το λιμάνι των Αβδήρων, σε μια υπέροχη αμμουδιά γεμάτη με μικρά κοχύλια. Η θερμοκρασία είναι γύρω στους 30 βαθμούς, ενώ φυσάει ένα ελαφρύ θαλασσινό αεράκι που ελπίζουμε να κάνει το δύσκολο έργο μας λίγο πιο ευχάριστο. Στα πρώτα 10 περίπου χιλιόμετρα κινούμαστε πάνω σε αρκετά ομαλή παραλία με σκληρή, βρεγμένη άμμο και με αρκετό χώρο ώστε να μην χρειάζεται να πατάμε μέσα στο νερό. Περνάμε μπροστά από κάποια beach bars και δίπλα από τους λουόμενους που στην αρχή μας κοιτούν έκπληκτοι να τρέχουμε αντί να κάνουμε βουτιές στη θάλασσα, αλλά πολύ γρήγορα αρχίζουν να χειροκροτούν και να παροτρύνουν «αυτά τα περίεργα πλάσματα που τρέχουν στην παραλία», ενώ τα παιδάκια παίρνουν θέση καθώς περνάμε από μπροστά τους για να μας κάνουν high-five.

Έχοντας πλέον καλύψει περίπου το 1/3 του αγώνα με αρκετά ευνοϊκές συνθήκες, οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές και η όρεξη για τη συνέχεια είναι μεγάλη! Σε λίγο η οργανωμένη παραλία τελειώνει και φτάνουμε στο πρώτο κανάλι που πρέπει να διασχίσουμε, με το νερό να φτάνει περίπου στο γόνατο. Η πορεία από εκεί και μετά θα είναι αρκετά πιο μοναχική, καθώς το τοπίο γίνεται κάπως πιο «άγριο». Οι μόνοι που συναντούμε (εκτός από τους εθελοντές στους σταθμούς τροφοδοσίας και κάποιους μεμονωμένους λουόμενους) είναι οι ψαράδες που έχουν στήσει τα καλάμια τους μπροστά στην ακροθαλασσιά κι εμείς πρέπει να περάσουμε από κάτω μη γνωρίζοντας αν θα τα πάρουμε μαζί μας ή αν θα μας αρπάξει κάποιο αγκίστρι!

Ταυτόχρονα αλλάζει και η μορφολογία της παραλίας: το κομμάτι της σκληρής, βρεγμένης άμμου πάνω στο οποίο τρέχουμε γίνεται πιο στενό και πλέον η επαφή με το νερό είναι αναπόφευκτη. Με κάθε βήμα, η άμμος μπαίνει στα παπούτσια μου, τρίβεται με την κίνηση και κάνει ένα ανεπιθύμητο peeling στο δέρμα που πολύ γρήγορα προκαλεί πληγές και φουσκάλες. Προσπαθώ να το αγνοήσω αλλά ο πόνος δεν με αφήνει να επικεντρωθώ στην προσπάθεια. Μετά από 2-3 χιλιόμετρα, η άμμος που παραμένει μέσα στα παπούτσια είναι τόση πολλή που αρχίζει να στριμώχνει το πόδι μου… Καταλαβαίνω ότι θα είναι αδύνατο να συνεχίσω έτσι για άλλα 13χλμ και αποφασίζω να σταματήσω για να βγάλω τα παπούτσια και να συνεχίσω barefoot. Τη στιγμή που μένω ακίνητη, αρχίζω να διαπιστώνω τα αποτελέσματα μετά από περίπου 15χλμ τρεξίματος σε ανώμαλο, αμμώδες τερέν. Το σώμα διαμαρτύρεται έντονα, παρουσιάζοντας δυσκαμψία στα πέλματα, τη μέση, τα ισχία, τα γόνατα… Είναι εμφανές ότι το τρέξιμο στην άμμο δοκιμάζει έντονα την ανθεκτικότητα των αρθρώσεων και την προσαρμοστικότητα του σώματος στο δύσκολο τερέν. Χωρίς κατάλληλη προπόνηση και προηγούμενη εμπειρία, ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα…

Αντιλαμβάνομαι ότι η συνέχεια θα είναι αρκετά δύσκολη και επίπονη καθώς προσπαθώ να τρέξω πλέον ξυπόλητη, με πληγές στα πέλματα, πόνους σε όλο το σώμα και με το σκοτάδι να πέφτει σιγά-σιγά. Μάλλον τώρα ξεκινάει η αληθινή περιπέτεια, σκέφτομαι! Στο 17^ο χλμ φτάνουμε στις εκβολές του Νέστου, ένα σημείο αναφοράς και μια μοναδική καινοτομία του αγώνα Waverunning, καθώς οι συμμετέχοντες καλούνται να διασχίσουν κάθετα το ποτάμι, με τη στάθμη του νερού να φτάνει περίπου στο στέρνο, για να συνεχίσουν την πορεία τους. Καθώς μπαίνω στα ζεστά και λιμνάζοντα νερά του ποταμού, σκέφτομαι ότι παρά τη σωματική ταλαιπωρία, βιώνω αναμφίβολα μία από τις πιο αναπάντεχες, απαιτητικές και συναρπαστικές δρομικές εμπειρίες!

Στο 18^ο χλμ κάνω μία στάση στο σταθμό υποστήριξης για άλλο ένα μπουκάλι κρύο νερό και λίγες μπουκιές από τα απαραίτητα φαγώσιμα που μας προσφέρουν οι πολύτιμοι εθελοντές, όπως μπάρες δημητριακών, σοκολάτα, μπανάνα, ακόμα και φρέσκια αρώνια! Απομένουν άλλα 10 χιλιόμετρα που όμως φαντάζουν ατελείωτα! Στο βάθος, το ηλιοβασίλεμα δημιουργεί μια ειδυλλιακή εικόνα, βάφοντας τον ουρανό με τα θερμά του χρώματα. Τρέχω προς το μέρος του, προσπαθώντας να το προλάβω, να μη με πιάσει το σκοτάδι, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

Έχω μόνη συντροφιά στα αριστερά τη Θασοπούλα, ενώ πιο μακριά διακρίνονται τα φώτα από το Λιμένα της Θάσου. Το τερέν έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο και απρόβλεπτο, καθώς η πορεία διακόπτεται σε αρκετά σημεία από πυκνά κλαδιά, μερικά από τα οποία προεξέχουν σαν καρφιά μέσα από την άμμο, επιβάλλοντας την παράκαμψη προς δεξιά και το πέρασμα πάνω από τη μαλακή άμμο.

Φτάνοντας στο 23^ο χλμ έχει πέσει πλέον για τα καλά το σκοτάδι, αλλά πριν προλάβει να με κυριεύσει η έντονη ανησυχία για το πώς θα κατορθώσω να συνεχίσω ξυπόλητη χωρίς να βλέπω πού πατάω, ευτυχώς έχουν προνοήσει οι εθελοντές στο σταθμό ανεφοδιασμού και με προμηθεύουν με τον απαραίτητο φακό κεφαλής ώστε να μπορέσω να προχωρήσω προς τον τερματισμό με σίγουρα και γρήγορα βήματα, χωρίς το φόβο ότι θα πατήσω κάτι επικίνδυνο.

Προσπαθώ να εστιάσω το βλέμμα στην ευθεία μου, για να διακρίνω τα φώτα της Κεραμωτής και να πάρω κουράγιο ότι φτάνω αισίως προς την ολοκλήρωση της περιπέτειας. Επιτέλους, βλέπω στο βάθος έντονα φώτα που πρέπει να είναι από το beach bar όπου με περιμένει η πολυπόθητη ξύλινη αψίδα του τερματισμού. Παρά την κούραση και το σωματικό πόνο, τον ιδρώτα, τη λάσπη και την άμμο που κουβαλάω πάνω μου, τερματίζω με ένα χαμόγελο χαράς που έζησα αυτή την περιπέτεια, που δοκίμασα τις δυνάμεις και τις αντοχές μου και κατόρθωσα να τερματίσω, παρά τις αρκετές δυσκολίες που συνάντησα. Και τι καλύτερο ως επιβράβευση για αυτή την προσπάθεια, από το απόλυτα ταιριαστό «μετάλλιο», ένα μεγάλο, αληθινό, κατάλευκο κοχύλι! Το πάρτι στην παραλία έχει ήδη στηθεί με ποικιλία εδεσμάτων και παγωμένες μπύρες από τοπική ζυθοποιία, ενώ η πλούσια σε συγκινήσεις μέρα ολοκληρώνεται με την απονομή των επάθλων.

Το 4^ο waverunning έριξε αυλαία, έχοντας ήδη ανανεώσει το επόμενο καλοκαιρινό ραντεβού τρεξίματος δίπλα στο κύμα για τα τέλη Ιουλίου του 2018, με την επιδίωξη να προωθήσει ακόμα περισσότερο την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, να αναδείξει το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της περιοχής και να προσφέρει στους τολμηρούς δρομείς μια ασυνήθιστη και σίγουρα αλησμόνητη δρομική εμπειρία!

Μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα των αγώνων εδώ.

Κατερίνα Κουκάκη

Photos copyright: Drossos Family 2017, Michalis Mparnampa