Ασφαλώς και είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν θα έπρεπε να λάβω μέρος σε αποστολή με στόχο την  τρίτη ψηλότερη κορυφή  του κόσμου σε αυτό  το τόσο δύσκολο και απομακρυσμένο  βουνό , έτσι έγιναν πολλές  σκέψεις  αλλά και συζητήσεις με κάποιους φίλους μου - κάποιος μου είπε καλά είσαι στις δάφνες του Έβερεστ τι τα θες αυτά, θέλεις να χρεωθείς μια αποτυχία -  όμως όσο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο έβλεπα και  καταλάβαινα ότι ήταν πραγματικά μια ευκαιρία  που δεν έπρεπε να χάσω. Εκείνο το διάστημα (Φεβρουάριος 2017) είχα προγραμματίσει με τους καλούς φίλους Γιάννη Γιαννάτο και Γιώργο Γιαννάτο (συνωνυμία) να πάμε στην Gogna Ιταλίας για παγοαναρρίχηση. Σχεδόν ταυτόχρονα είχα γνωρίσει και τον Φώτη Θεοχάρη, έτσι πήγαμε όλοι μαζί. Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα έψαξα για σχοινοσύντροφο από αυτούς  που είχα στο μυαλό μου αλλά  δεν ήταν κάποιος διαθέσιμος έτσι κατέληξα και πρότεινα στον Φώτη Θεοχάρη αφού είδα  στην Gogna ότι σκαρφάλωνε καλά, αλλά κυρίως γιατί διψούσε για δράση.

Το βουνό και η διαδρομή  με τις κατασκηνώσεις μας

Έτσι η αποστολή μας ξεκίνησε…

Αθήνα - Κωνσταντινούπολη - Κατμαντού

5 Απρίλιου, 2^η ημέρα

Βρισκόμασταν στην Κατμαντού για δεύτερη ημέρα γιατί θέλαμε να ολοκληρώσουμε κάποιες  αγορές  ,αλλά  και για να τακτοποιήσουμε  τις τελευταίες εκκρεμότητες πριν την  αναχώρηση μας για το trekking προς το βουνό, όμως μια εικόνα όπως αυτή της άνοιξης και των ημέρων του  ελληνικού Πάσχα πλανιόταν αυτές τις δυο μέρες στο μυαλό μου αναρωτιόμουν ποια είναι αυτή η ακαταμάχητη έλξη που με κρατά και φέτος το Πάσχα μακριά από την  Ελλάδα , αλλά και για τις επόμενες 60 ολόκληρες μέρες ; Πόσο ισχυρή  είναι αυτή η δύναμη των βουνών που με κρατά  τέτοιες μέρες μακριά από την οικογένεια μου; Που δεν κρύβω να πω ότι μου λείπουν πολύ…

Ποσό γοητευτικό είναι το τραγούδι  των σειρήνων των κορυφών;

Τι είναι αυτό που με κάνει να προτιμώ τους παγετώνες, τα βράχια και την σκληρή ζωή των αποστολών, αντί της αναμφισβήτητης  ομορφιάς της ελληνικής άνοιξης;  Όμως για κάποιους γνωστούς η άγνωστους λόγους βρίσκομαι εδώ μαζί με τον νέο μου σχοινοσύντροφο Φώτη Θεοχάρη θέλοντας να  μοιραστούμε μαζί  αυτήν την σαγηνευτική επιθυμία να φθάσουμε  στην κορυφή του τρίτου ψηλότερου βουνού της γης.

8 Απρίλιου, 4^η ημέρα

Πετάξαμε για Bhandrapur  και μετά με λεωφορείο στο Phidim και Khadim που ήταν στα 1500m από εδώ ξεκίνησε το trekking περνώντας στην αρχή από την ορεινή  τοποθεσία  Khebang στα 1915m. H διαδρομή μας περνούσε ανάμεσα από τροπικά δάση και οργιώδης βλάστηση. Το trekking συνεχίστηκε στο Yapoutin 2080m, Tortonk 3.300m, Cheram 3.870m, Ramse 4.450m. Οι διανυκτερεύσεις μας γίνονταν σε ξύλινες η πέτρινες καλύβες  ή σκηνές , αφού χωριά η οικισμοί στην διαδρομή  δεν υπήρχαν. Τέλος, αφού διασχίσαμε σε δυο ολόκληρες  ημέρες τον απαιτητικό παγετώνα  Yalung  φθάσαμε  στο Base Camp 5500m.

27 Απριλίου, 23η ημέρα της αποστολής

Η αετοφωλιά μας το Bacecamp του Kanchenjunga στα 5.500m

Για να φθάσεις εδώ με επαρκή εγκλιματισμό χρειάζεσαι 10-12 μέρες καθημερινού περπατήματος  σε μεγάλο υψόμετρο εκ των οποίων οι δυο τελευταίες μέρες να αποτελούν πρόκληση για τις  αντοχές του κάθε επίδοξου ορειβάτη αφού κινείται μέσα στο τεράστιο  λαβύρινθο του παγετώνα  Υaloung  που μόνο αν διαθέτεις τον μίτο της κορυφής θα τα καταφέρεις και θα νιώσεις περήφανος αετός όπως εμείς εδώ και τόσες ημέρες. Η αετοφωλιά μας στα 5.500μ στέκεται πάνω σε καφέ η μαύρο χωμάτινο ύψωμα στους πρόποδες του Kangchenjunga που συνήθως δεν έχει χιόνι και  την αγκαλιάζουν οι πέντε  κορυφές του πάνω από τα 8.000μ ενώ στο κέντρο της δεσπόζει η ψηλότερη με τα 8.586m. Όπως όλες οι αετοφωλιές είναι ασφαλής  και δεν προσβάλλεται από χιονοστιβάδες η πτώση seracs. Ίσως οι θεοί του Νεπάλ ήθελαν να προσφέρουν ένα ασφαλές καταφύγιο για τους επίδοξους κατακτητές του Kangchenjunga…

Bace camp 5.500m

Για μας αυτό το Πέταλο των κορυφών που βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας αποτελεί καθημερινή στόχευση και μελέτη της διαδρομής προς την κορυφή. Στο ψηλότερο σημείο της αετό φωλιάς μας βρίσκεται ο Ναός των προσευχών  των Sherpa. Είναι γνωστό ότι οι Sherpa είναι βουδιστές ενώ οι Νεπαλέζοι ινδουιστές. Κάθε φορά που ξεκινάμε προς τα camps στεκόμαστε με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στο Ναό, κάποια χλωρά χόρτα καίγονται, και ο πυκνός καπνός τους τυλίγει με μυστηριώδη τρόπο σχεδόν όλο το Basecamp.

Οι κίτρινες σκηνές μας είναι τοποθετημένες αναμεσά στις πεζούλες που έχει δημιουργήσει η κλίση του χωμάτινου λόφου. Ανάμεσα στις πεζούλες οι μεγάλοι όγκοι καφέ η μαύρων βράχων κάτι σαν τα μενίρ του Οβελίξ, αποτελούν μια νοητή προστασία για τις σκηνές μας. Η θέα από εδώ πάνω απλά μαγευτική, σαγηνευτική. Από τα αριστερά μας η κορυφή Talung 7.349m που στους πρόποδές της κυλά ένα παρακλάδι του πάντοτε τρικυμιώδη από Crevasses παγετώνα Yalung. Στο Κέντρο του Talung η νότια απαιτητική μικτή κόψη 1.500 μέτρων που αρχίζει από τα σπλάχνα του παγετώνα  και φθάνει μέχρι την κορυφή του. Kάθε πρωί όταν ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής μου την βλέπω μπροστά μου και συνεχίζω να την σκαρφαλώνω από εκεί που την άφησα την προηγούμενη μέρα. Πιο νότια οι σειρά των κορυφών  του Kabru 1.2.3.4 από 7.318μ έως 7.412μ .

Από εδώ μπορεί να δει κανείς τι είναι τα βουνά στο λυκαυγές του κόσμου. Μοιάζουν σαν να πρωτοπλάστηκαν και κανείς δεν τα έχει αγγίξει

Από την άλλη πλευρά οι κορυφές θρύλος Januu με τα 7.711μ στο αντίκρισμα τους- αν και αυτό γίνεται καθημερινά -καμιά έκπτωση στο σοκ και δέος δεν μας περιβάλει- ίσως το ομορφότερο βουνό στο κόσμο.

Εκκρεμείς παγετώνες με ετοιμόρροπα seracs διακόπτουν την απόλυτη ησυχία στην αετοφωλιά μας πρώτα ακούς έναν εκκωφαντικό ήχο σαν έκρηξη και αμέσως μετά αρχίζει o ήχος της κατολίσθησης. Αν είσαι τυχερός και την κοιτάξεις, θα αντικρίσεις ένα σύννεφο πυκνό λευκού καπνού κάτι σαν το μανιτάρι μιας πυρηνικής βόμβας, μόνο που αυτό ακολουθεί τον νομό της βαρύτητας, τα seracs καθώς έχουν καταρρεύσει έχουν στα σωθικά του αμφιθεατρικού παγετώνα αφήσει κενά κάτι σαν τις τεράστιες οβάλ τρύπες των λατομείων που εξορίζουν μεταλλεύματα.

Mount Kangchenjunga 8.586m

Η κορυφή της εδώ και πάνω από 60 χρόνια παραμένει όνειρο απατηλό για τους περισσότερους ορειβάτες αφού από το 1955 που πρώτοκατακτήθηκε μέχρι το 2014 μόλις 314 ορειβάτες κατάφεραν να φθάσουν στην κορυφή της, μάλιστα τα τρία τελευταία χρόνια κανείς δεν τα έχει καταφέρει. Φέτος 41 βαριά ονόματα της παγκόσμιας ορειβατικής σκηνής από 28 διαφορετικές χώρες έχουν καταφθάσει εδώ και θέλουν να αποδείξουν στους εαυτούς τους ότι μπορούν. Μαζί με αυτούς και εμείς οι δυο φιλόδοξοι αλλά και συγκρατημένοι Έλληνες. Οι επόμενες 20-25 μέρες θα δείξουν τι μας επιφυλάσσει η θέλησή μας οι δυνάμεις μας το βουνό, αλλά και η τύχη μας .

To Διάστημα από 20 έως 28 Απρίλιου παραμείναμε στο Base camp και πραγματοποιήσαμε αναβάσεις μέχρι το camp I

29 - 30 Απρίλιου,  1 Μαΐου – Ημέρες αποστολής 25 - 27

Ουφφ ουφφ ουφφ

Ανατολή ηλίου γύρω στις 5.30 το πρωί 

Ξεκινάμε για το δεύτερο rotation (διαδικασία εγκλιματισμού) προς τα camp I, II, III

Είκοσι λεπτά μακριά από τις σκηνές του bacecamp, περπατώντας και ισορροπώντας ανάμεσά σε τεράστιους μαύρο - καθετί βράχους που από τις αρνητικές σκιερές πλευρές τους κρέμονται πάγοκρύσταλλοι κάτι σαν μαντζούνια,  βρίσκεται το Crampon point, δηλαδή το σημείο οπού φοράμε τα crampons. Εκεί, σε ένα πλαστικό βαρέλι, αφήνουμε τα crampons τα μποντριέ και τα πιολέ μας, ώστε κάθε φορά που επιστρέφουμε από τα ψηλότερα να μην τα πηγαινοφέρνουμε μέχρι το basecamp.

Πριν την είσοδο στο καναλετο στην διαδρομη προς το camp Ι

Από εδώ και πάνω η διαδρομή μας εξελίσσεται σε τρεις διαδοχικές πλαγιές χιονιού με κλίση μέχρι 40^o ώσπου να φθάσουμε σε φαρδιά σέλα πάγου στα 6.000m.

Από εδώ βλέποντας κάτω το Bacecamp νομίζεις ότι κάποια παιδιά άφησαν τις χρωματιστές γκαζές τους πάνω στο χωμάτινο λιβάδι και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το παιχνίδι τους,

Το δικό μας παιχνίδι όμως συνεχίζεται τραβερσάροντας μια εκτεθειμένη πλαγιά συνήθως επισφαλούς χιονιού που αμέσως μετά φεύγει πάνω σε κόψη, στην αρχή σκληρού χιονιού μετά πάγου, στην συνέχεια όσο ανεβαίνεις τόσο ανεβαίνει και κλίση της. Στα τελευταία είκοσι μέτρα η διαδρομή μπαίνει σε όρθιο παγωμένο Serac 60^o - 70^o και είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής μέχρι το camp Ι. Τελειώνοντας, μια σκάλα συνδέει τις δυο όχθες μιας σχεδόν απύθμενης crevasse. Κάθε φορά που την παίρνω κοιτάζοντας κάτω δεν διακρίνω τον πάτο της αλλά λέω … Ουφφ! Μετά από μια τραβέρσα πενήντα μέτρων μιας εκτεθειμένης πλαγιάς  πάνω σε ένα τεράστιο serac βρίσκεται το camp I στα 6.150 m.

Αντώνης Συκάρης ,Φώτης Θεοχάρης  πάνω απο το camp I

Η αντανάκλαση του ηλίου από το χιόνι κάνει τόσο αποπνικτική την ατμόσφαιρα κάτι σαν κουφόβραση που με αναγκάζει να σταματήσω και να αφαιρέσω την Goretex σαλοπέτα μου και να μείνω με το θερμοεσώρουχο μου. Αμέσως ανακουφίζομαι.

Η διαδρομή για το camp II συνεχίζεται με το γεφύρωμα μιας άλλης crevasse, αυτήν την φορά οκτώ μέτρα οριζόντιας απόστασης, που καθώς ισορροπείς όρθιος πάνω στα αλουμινένια σκαλιά της  νιώθεις κάτι σαν ακροβάτης

Και όχι σαν ορειβάτης βλέποντας δε κάτω λες «Oυαουαα χάος αμέτρητο» 

Ανάσες βαθιές όχι τόσο γιατί βρισκόμαστε στα 6.200 m αλλά γιατί μόλις άφησα το πόδι μου από τελευταίο σκαλί της τετραπλής σκάλας πίσω μου… «Ουφφ»

Στην επικίνδυνη τραβέρσα πριν το Camp II

Συνεχίζουμε σε ανηφορικές πλαγιές γύρω στις 45^o κλίση και φθάνουμε σε διάσελο που από εδώ πάνω μόνο έκθαμβος μπορείς να μείνεις μπροστά στο μεγαλείο του πέταλου των κορυφών του Kangchenjunga που στο πρόποδες του ξεκινά ο κατακερματισμένος παγετώνας Yalou. Μπροστά σε αυτόν τον τεράστιο φυσικό πίνακα ζωγραφικής σχεδιάζουμε και υπολογίζουμε που μπορεί να είναι τα camp III, IIII. Aναλογιζόμαστε τις τεράστιες αποστάσεις που μας χωρίζουν και πόσo μεγάλη, ίσως πάνω από τα όρια μας, προσπάθεια θα χρειαστούμε για να φθάσουμε εκεί ψηλά...

Όσο για την κορυφή ο τίτλος «όνειρο απατηλό» απλά επιβεβαιώνεται.

Συνεχίζουμε τραβερσάροντας ψηλά από την αριστερά πλευρά του παγετώνα κάτω από βράχινη γρανιτένια αλλά και χιονισμένη κορυφογραμμή οι όψεις τους σαν παγωμένος χαλβάς σαπουνέ ενώ στα δεξιά μας και κάτω ο παγετώνας μοιάζει απροσπέλαστος καθώς καμιά γραμμή χιονιού δεν συνεχίζεται, όλες διακόπτονται από τεράστιες crevasses. 

Camp II 6350m

Τώρα περνάμε κάτω από βράχια ένας ένας και με έντονη βιασύνη στα βήματα μας γιατί πέφτουν συνεχώς πέτρες. Ταυτόχρονα χιονίζει συνεχώς. Κατηφορίζουμε προς τον παγετώνα Υalou πηδώντας πότε ανηφορικές πότε κατηφορικές crevasses φθάνουμε στο επίπεδο του παγετώνα που όσο πλησιάζεις προς την βάση του πετάλου των κορυφών του Kangchenjunga γίνεται επίπεδος χωρίς ορατές crevasses. Να και οι σκηνές μας, βρισκόμαστε στο camp II 6.280m.

Κοιτάζοντας γύρω γύρω τι να πεις … αναρωτιόμαστε που βρισκόμαστε; Ο χαρακτηρισμός του Μάικ Ευμορφιδη «Υπερκόσμιο» όταν έφθασε στο Bacecamp του Εβερεστ, δεν φθάνει για να αποδώσει τι βλέπουμε γύρω μας! Ο Φώτης μου λέει…

«...στους ελάχιστους ανθρώπους της γης που έχουν φθάσει εδώ υπάρχουν μόνο δύο Έλληνες και αυτοί είμαστε εμείς!»

Ζεστή σούπα και ασφαλώς έξω από την σκηνή ελάχιστα μπορείς να μείνεις. 

Θερμοκρασία -13 c

Μπαίνουμε στις σκηνές μας. Ρωτώ τον Φώτη πως είναι ο υπνόσακος -που του έχω δώσει -μου λέει «πολύ ζεστός, πολύ καλός θα είναι 15 χρονών ε;» Του απαντώ «Είναι με επένδυση Goretex Mountain Equipment Everest, τους είχα αγοράσει τέσσερα τεμάχια το 1991 από την Αγγλία μετά από πρόταση του ίδιου του Chris Bonigton!». «Το 1991», μου απαντά… «τότε γεννήθηκα .. χαχαχα» 

Παρόλο το νέο μας υψόμετρο ο ύπνος έρχεται γλυκής και ανάλαφρος, απόρροια της κούρασής μας αλλά και του καλού εγκλιματισμού που μέχρι τώρα έχουμε κάνει.

Κατά την διάρκεια της νύκτας ο θόρυβος μια χιονοστιβάδας που στα δευτερόλεπτα που διαρκούσε ένιωθες ότι όλο και προς τα πάνω μας ερχόταν σκεφτόσουν ότι ερχόταν η στιγμή που θα μας συνέτριβε. Και εδώ το γνωστό … «ουφφ» ανακούφισης το είπαμε και οι δυο μαζί..

Την επομένη με μεγάλη χαρά όπως κάθε μέρα ακούω από τον Φώτη ότι κοιμήθηκε πολύ καλά είναι ορεξάτος νιώθει δυνατός και έτοιμος για νέες διαδρομές όπως αυτήν για το  camp ΙΙΙ.

Έτσι λοιπόν μετά από μια καυτή κούπα γάλα με τσάι ξεκινάμε και πάλι ενώ Φώτης πάντα με ακολουθεί και παραμένει αισιόδοξος. Και όπως ψηλός και σωματώδης είναι παραμένει και η μόνη απάντησή μας στους πανύψηλους Ολλανδούς της ομάδας μας!

Η διαδρομή μας στην αρχή ανεβαίνει γλυκά γλυκά και κερδίζει ύψος αργά αλλά σταθερά. Γρήγορα αρχίζουμε να πηδάμε κάποιες μικρές crevasses, τώρα στρίβουμε στα δεξιά μας και μπροστά μας βλέπουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Μια τεράστια ανηφορική πλαγιά που από πάνω της κρέμονται πολυκατοικίες από serac που όπως έχουν και αρνητική κλίση μας απειλούν σαν δαμόκλειος σπάθη. Κοιτάζοντας γύρω μας συντρίμμια από τα serac επιβεβαιώνουν ότι ενίοτε οι απειλές γίνονται πραγματικότητα. 

«Που είσαι φίλε μου Σπύρο Θεοδωρίδη, τα είχες πει εσύ αυτά!»

Ο Φώτης με ρωτά με δικαιολογημένη απορία 

«Αντώνη τι κάνουμε;;»

«Το κορόιδο του απαντώ» όπως λέει και η Πόπη

Συνεχίζουμε σε έντονες κλίσεις και πάντα κάτω από την απειλή των serac, και πάλι αρχίζει η χιονόπτωση που μετατρέπεται σε χιονοθύελλα. Έτσι σταματάμε στα 6.600μ. Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε και αρχίζουμε την κατάβαση μας για το camp ΙΙ. O Φώτης, όντας νέος και ταχύτατος, φεύγει σχεδόν τρέχοντας για το camp ΙΙ. Τον ακολουθώ αργά και σταθερά, ενώ άλλο ένα ουφφ ακούω από μέσα μου αφού αφήσαμε πίσω μας την απειλή των serac.

Φθάνοντας στο camp ΙΙ οι σκηνές είναι καλυμμένες με πολύ χιόνι. Ξεχιόνισμα λοιπόν και ένα μικρό μπολ ρύζι για φαγητό και μέσα στους υπνόσακους μας.

Η νύκτα κρύα, μακριά, οι ώρες αργές, κάποιες φορές βασανιστικές μέχρι την άλλη μέρα το πρωί...

Πρωτομαγιά 2018, 27η ημέρα της αποστολής 

Σχεδόν με το χάραμα η θερμοκρασία είχε πέσει στους -18 c. Μέσα στις σκηνές μας, δεν ήταν πολύ καλύτερα αφού το θερμόμετρο έδειχνε -15c. Αρχίζει  η επιστροφή μας προς το Bacecamp, ίσως η πιο όμορφη μέρα δράσης μας μέχρι σήμερα. Καθαρή, λαμπρή, μέρα, αυτές οι μέρες που έπονται μιας κακοκαιρίας πάντα είναι τέτοιες. Επαναλαμβάνουμε κατά την επιστροφή μας όλα όσα περάσαμε ανεβαίνοντας  αυτή την φορά κατεβαίνοντας με αρκετά ραπελ και φθάνουμε γύρω στις 10.00 το πρωί στο Bacecamp.

Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια και καθώς βρίσκομαι στο bacecamp θυμάμαι…

Ημέρα μνήμης η σημερινή για τον Νίκο που έφυγε σαν σήμερα το 1998…

Ο Νίκος Παπανδρέου έχασε τη μάχη με το DHAULAGIRI 8,167m, την 7^η ψηλότερη κορυφή των Ιμαλάιων, μόλις πεντακόσια μετρά μακριά από τον θρίαμβο προσθέτοντας το όνομα του στην λίστα των γενναίων που έπεσαν στην προσπάθεια τους να φέρουν την ανθρώπινη ψυχή στα όρια τους. Η ψυχή του Νίκου Παπανδρέου μπορεί να χάθηκε εκείνο το πρωινό της Πρωτομαγιάς αλλά για όσους αιώνες τα Ιμαλάια θα εξακολουθήσουν να καλύπτονται από τα χιόνια, το σώμα του θα παραμένει άθικτο όπως ήταν στην πιο γενναία του στιγμή. Είναι η τιμή που κάνουν τα ψηλά βουνά σ’ εκείνους που πέφτουν προσπαθώντας να τα «κατακτήσουν».

3 Μαΐου 2018 – 29^η ημέρα

Η ημέρα ξεκίνησε καλή και ηλιόλουστη. Συνήθως έτσι ξεκινάει,  μετά ξεπατώνεται στο χιόνι, μια τυπική μέρα Ιμαλαΐων και εμείς σαν τα σαλιγκάρια αλλά πάντα με βέστες ντυμένοι, έχουμε βγάλει καρέκλες στις αντικριστές σκηνές μας που έπαιζαν τον ρόλο της τραπεζαρίας. Ειδικά σήμερα έχουμε επίσκεψη από κάποιον Ιταλό ονόματi Marco οδηγό βουνού UAIGM γύρω στα 40-45 ετών που είναι μέλος της Seven Summits.

Ο Marco ένας τυπικός γραφικός Ιταλός μιλά λίγα αγγλικά είναι εύθυμος, χαμογελαστός, πρόσχαρος και πολυλογάς, έχει ξυρισμένο κεφάλι και φορά ένα σκούφο χωρίς κάλυμμα στην κορυφή του κεφαλιού του.

Έχει μέσα του την μεσογειακή φιλοξενία και καλοσύνη και έχει φέρει προσούτο, γραβιέρα, ιταλικό λάδι και παξιμάδια -τα τοποθετούμε πάνω σε ένα σιδερένιο τενεκέ και καθόμαστε γύρω γύρω. Τα δοκιμάζω από τους πρώτους, «τι νόστιμα θεέ μου να Βουτάς το παξιμάδι  στο λαδάκι». Μιλώντας ελληνικά με τον Φώτη -για να μην μας καταλάβουν -συμφωνούμε ότι αν δεν ντρεπόμασταν θα τα τρώγαμε όλα, βγάζουμε και εμείς κάτι crackers Ινδίας (δεν τρώγονται παιδιά, χαχαχα). Βγάζουμε και ένα μικρό γυάλινο μπουκάλι ελιές που αγοράσαμε από την Katmandu, και αυτό σαν να τρως εκείνα τα γλυκά που τρώνε στα σινεμά τα παιδιά, ξέρετε, εκείνα τα λαστιχένια ζαχαρωτά! Γύρω από το τενεκέ με τα ιταλικά καλούδια  Η παρέα μας: η ομάδας μας Ο Φώτης, εγώ, ο Arjun και ο Harshad από Ινδία, ο Alex από Ιταλία και  οι Wilko van Rooijen και Caspar από Ολλανδία. Μόνο ο David από το Μεξικό λείπει για να συμπληρωθεί όλη η ομάδα μας.

Η κουβέντα μας που αλλού; Στα ψηλά βουνά του κόσμου και στις εμπειρίες του καθενός μας, γρήγορα όμως η συζήτηση μας έρχεται σε κάτι που ούτε εμείς τόσο καιρό που είμαστε εδώ γνωρίζαμε.

Αναμνήσεις από το παρελθόν λοιπόν, αλλά με χειροπιαστές αποδείξεις για τους Ολλανδούς αλλά και τον Marco από την Ιταλία.

Ήταν Ιούλιος του 2008 όταν και οι τρεις μαζί σε αποστολή τους στο K2 8.611m στο Πακιστάν, το δεύτερο αλλά και δυσκολότερο βουνό του κόσμου, μετά την επιτυχημένη ιστορική ανάβαση τους στην κορυφή, κατά την διάρκεια της κατάβασης μαζί με άλλους ορειβάτες στο bottle neck -ένα δύσκολο τεχνικά σημείο -πάνω από τα 8.000μ. Μια χιονοστιβάδα έκοψε τα σχοινιά που ασφάλιζαν το δύσκολο αυτό πέρασμα και φυσικά ήταν αδύνατον να κατέβουν, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν εκεί για τρία ολόκληρα μερόνυχτα χωρίς σκηνή, χωρίς υπνόσακο, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν! Κάποιοι προσπάθησαν να το περάσουν χωρίς τα σχοινιά, κάποιοι άλλοι κινήθηκαν προς άλλες κατευθύνσεις.

Το αποτέλεσμα τραγικό…

Έντεκα ορειβάτες έχασαν την ζωή τους ενώ οι ίδιοι, ο Ιταλός και ο Ολλανδός δηλαδή κατάφεραν να διασωθούν ως εκ θαύματος με κόστος την απώλεια όλων των δακτύλων των ποδιών τους, κάτι που είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Όταν έβγαλαν τα παπούτσια τους και τις κάλτσες τους η εικόνα ήταν πραγματικά σοκαριστική. Τα πέλματα τους κατέληγαν σε μια άμορφη ξερή λευκή μάζα που όταν τα ξύνουν βγάζουν ένα άσπρο κακάδι κάτι σαν λέπια. Εννοείται ότι κάποτε εκεί υπήρχαν τα δάκτυλά των ποδιών τους... Όσο μας περιέγραφε ο Wilco παραστατικά την συγκλονιστική εμπειρία της ζωής του, τα μάτια μου πότε κοίταγαν το πρόσωπο του, πότε κατηφόριζαν προς τα ξυπόλητα πόδια του, έμενα σιωπηλός και συγκλονισμένος. Ταυτόχρονα η προσοχή μου αποσπόταν, πήγαινε σε εκείνες τις τρεις τραγικές ημέρες για αυτούς,  προσπαθούσα να φανταστώ τι πέρασαν και πώς κατάφεραν και επιβίωσαν.

Ταυτόχρονα όμως αυτό δεν το σκέφτομαι, τους βλέπω τώρα μπροστά μου, είναι και πάλι εδώ, στις αποστολές των Ιμαλαΐων όπως ήταν και όλα τα προηγούμενα δέκα χρόνια μετά από αυτό το μαρτυρικό ατύχημα, και θέλουν να ανέβουν στην τρίτη και από τις πιο επικίνδυνες κορυφές του κόσμου. Το πιο απλό, το πιο φυσιολογικό ερώτημα άμεσα γεννάται. Γιατί; Ποιος δεν θα αναρωτηθεί γιατί;; Είναι οι σειρήνες των κορυφών που τους καλούν και κανένα βουλοκέρι στα αυτιά τους δεν είναι αρκετό για να σταματήσει να ακούν αυτό την ελκυστικά γλυκό ήχο; Γιατί κανένα ανθρώπινο κόστος δεν μπορεί να τους σταματήσει να είναι εδώ;

Ο Ιταλός μου δείχνει από το κινητό του φωτογραφίες πως ήταν τα πόδια του όταν το ελικόπτερο τον πήρε από το βουνό και τον μετέφερε στο νοσοκομείο του Islamabad. Μαύρα γυαλιστερά κατάμαυρα όπως η καυτερή πίσσα που χύνεται στην άσφαλτο. Μόνο τα νύχια τους ξεχώριζαν και αυτά ξερά με κόκκινο κίτρινο χρώμα, και μάλιστα η μαυρίλα είχε φθάσει πολύ ψηλότερα από τα δάκτυλά του πέλματος του, σχεδόν σε όλη την πατούσα λίγο πριν την φτέρνα, ολοκληρωτικά κρυοπαγήματα. Ο Μάρκο μου δείχνει με την κάθετη πλευρά της παλάμης του, «ήθελαν να μου κόψουν μέχρι εδώ δηλαδή την μισή πατούσα μου και να με άφηναν για πάντα ανάπηρο και να μην ξαναπήγαινα στα βουνά μου !!αλλά τους είπα ..εσείς οι Πακιστανοί είστε άσχετοι δεν ξέρετε από κρυοπαγήματα. θα γυρίσω στην πατρίδα μου στην Ιταλία αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ετσι γλύτωσα τις πατούσες μου και έχασα μόνο τα δάκτυλά μου !!»

Η φωνή μου είχε χαθεί μόνο σιωπή, θαυμασμός, απορία…

Σκέψεις αυτονόητες και πιθανές συγκρίσεις με μας που βρισκόμαστε εδώ. Ειλικρινά  δεν ξέρω τι να πω θέλω να μόνο να κλείσω με ένα ποίημα,

Ένα ποίημα που διάβασα εδώ στο BC και το διαβάζω 5-6 φορές την ημέρα και κάθε φορά που το διαβάζω συγκινούμαι το ίδιο όπως την πρώτη φορά, το ποίημα της Annabel Lee αναφέρεται στις σελίδες του όμορφου ταξιδιάρικου βιβλίου του φίλου μου Τζώρτζη Μηλιά 

Το ταξίδι του Οδυσσέα για την Σύμη

Το ποίημα μιλά για την Αγάπη τον Έρωτα και τον Θάνατο και είναι από το βιβλίο του Edgar Allan Poe, ποιήματα των εκδόσεων Ηροδότου. Και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του για το τι σημαίνει κάνεις να Αγαπά. Ότι και αν Αγαπά..

Θα μπορούσαν πότε να χωρίσουν την ψυχή μου από την ψυχή της όμορφης Annabel Lee. Γιατί πότε δεν λάμπει το φεγγάρι χωρίς να μου φέρει όνειρα με την Annabel Lee. Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα.

Πολλά -πολλά χρόνια πριν,
Σε ένα βασίλειο πλάι στην θάλασσα,
Ένα κορίτσι ζούσε που ίσως ξέρετε.
Με το όνομα Ανναμπελ Λη.
Και το κορίτσι αυτό ζούσε με μονή σκέψη.
Να με αγαπά και να την αγαπώ.
Ήμουν παιδί και ήταν παιδί
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στην θάλασσα.
Αγαπιόμασταν όμως με μια αγάπη πέραν της αγάπης -
Εγώ και η Ανναμπελ Λη μου.
Με μια αγάπη που τα γοργόφτερά Σεραφείμ του ουρανού 
Ζήλευαν εκείνη και εμένα.
Και αυτός είναι ο λόγος που, καιρό πριν, σε τούτο το βασίλειο πλάι στη θάλασσα,
Φύσηξε αγέρι μέσα από σύννεφο, παγώνοντας την όμορφη μου Ανναμπελ Λη.
Και έτσι ήρθαν οι συγγενείς της οι ευγενείς 
Και μακριά την πήραν από μένα 
Να την ασφαλίσουν μέσα σε ένα τάφο
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στην θάλασσα
Οι άγγελοι στον ουρανό δεν είχαν την μισή μας ευτυχία
Φθονούσαν εκείνη και εμένα -
Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (όπως όλοι τον ξέρουν)
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στην θάλασσα.
Που το αγέρι ξεχύθηκε από το σύννεφο τη νύκτα,
Πάγωσε και σκότωσε την Ανναμπελ Λη μου.
Όμως η Αγάπη μας ήταν πολύ πιο δυνατή απ’ την αγάπη εκείνων που ήταν πιο μεγάλοι από εμάς-
Εκείνων που ήταν πιο σοφοί από εμάς -
Και ούτε στον ουρανό ψηλά οι άγγελοι 
Ούτε κάτω από τη θάλασσα οι δαίμονες,
Θα μπορέσουν πότε να χωρίσουν την ψυχή μου από την ψυχή 
Της όμορφης Ανναμπελ Λη,
Γιατί ποτέ δεν λάμπει το φεγγάρι χωρίς να μου φέρει όνειρα
Με την Ανναμπελ Λη.
Και τα αστέρια ποτέ δεν ξεπροβάλλουν, χωρίς να νοιώθω τα λαμπερά Ματιά της όμορφης Ανναμπελ Λη.
Και έτσι κάθε νύκτα ξαπλώνω στο πλευρό 
Της λατρευτής μου -της ζωής μου- της γυναίκας μου,
Στο τάφο εκεί πλάι στην θάλασσα,
Στο μνήμα της πλάι στη θορυβώδη θάλασσα.

Το διάστημα από τις 4 Μαΐου μέχρι τις 16 Μαΐου συνεχίσαμε τις αναβάσεις εγκλιματισμού μέχρι τα 6.600μ και λίγο πριν το camp 3. Τις ίδιες ημέρες τα επτά μέλη της ομάδας φιξαρίσματος σχοινιών προσπαθούσε να τοποθετήσει σταθερά σχοινιά αλλά οι προσπάθειές του σταματούσαν στο camp IV. Στο μεταξύ ο καιρός δεν είχε σταθεροποιηθεί έτσι κάποιοι πίστεψαν ότι δεν θα γίνει ούτε και φέτος το βουνό, έτσι αρκετά μέλη από τις 4 αποστολές εγκατέλειψαν  την προσπάθεια τους και έφυγαν από το basecamp.

Εμείς είχαμε υπομονή και περιμέναμε όμως βλέποντας ότι η σεζόν θα κλείσει σύντομα και πριν τις 25 Μαΐου λόγω ότι το βουνό βρίσκεται στο ανατολικότερο σημείο του Νεπάλ- από εκεί έρχονται οι μουσώνες- αποφασίσαμε να μην περιμένουμε άλλο. Έτσι στις 17 Μαΐου, 43^η ημέρα της αποστολής μας, ξεκινήσαμε για την τελική μας προσπάθεια . Περάσαμε για πολλαπλή φορά το δύσκολο καναλέτο και  φθάσαμε στο Camp Ι,  από εκεί συνεχίσαμε περνώντας για άλλη μια φορά κάτω από την επικίνδυνη τραβέρσα που έπεφταν πέτρες και εισήλθαμε στο ξεκίνημα του παγετώνα Υalug και στο  Camp ΙΙ όπου και διανυκτερεύσαμε.

18 Μαΐου – 44^η ημέρα

Πριν καλά καλά χαράξει και ενώ η μέρα φαινόταν να είναι λαμπρή και χωρίς αέρα  ξεκινήσαμε για το camp III και μετά από δυο ώρες φθάσαμε στα κάθετα seracs. Εκεί πραγματικά υπήρξαν κομμάτια που μας ταλαιπώρησαν αρκετά παρόλο ότι υπήρξαν και τμήματα από παλαιά σχοινιά αλλά και το λεπτό σταθερό σχοινί που τοποθέτησε το fixing team.

Σκαρφαλώνοντας τα κάθετα κομμάτια πάγου μετα το camp II

Συναντήσαμε τοπικά μεγάλες κλίσεις σε νερόπαγο, μετά από κάποια μικρά αλλά αρκετά ζόρικα πηδήματα πάνω από δυο τρεις crevasses, υπήρξε μια πλαγιά 45 μοιρών που στο τέλος της ξεκινούσε μια άλλη ράμπα που κινούταν -- δεξιά και αυτή στο τελείωμα της σε οδηγούσε σε ένα πλατό στο Camp III στα 6800μ.

Φθάσαμε αρκετά κουρασμένοι και αφυδατωμένοι, η ζέστη και η αντανάκλαση του ηλίου  από το χιόνι ήταν και πάλι ο μεγάλος μας αντίπαλος. Φτιάξαμε πολλά υγρά και αρχίσαμε να συνερχόμαστε. Το αντίσκηνό μας δεν ήταν σε επίπεδο πάτωμα και ο ύπνος μας κακός, ρηχός. Μια ακόμα τυπική νύκτα σε μεγάλο υψόμετρο πέρασε δύσκολα, μόνο που τώρα ξέραμε ότι αυτή θα είναι η τελευταία νύκτα που θα κοιμηθούμε ανεβαίνοντας ψηλά, αύριο το βράδυ θα προσπαθούμε για την κορυφή.

19 Μαΐου – 45^η ημέρα

Ξημερώνει

Μια ακόμα προσπάθεια να βγεις από τον υπνόσακο ενώ μέσα στην σκηνή τα πάντα είναι παγωμένα. Όπου και να ακουμπήσεις, τρίματα πάγου πέφτουν πάνω σου το σκέφτεσαι το ξανασκέφτεσαι πρέπει να βγεις όμως, κάποια στιγμή το αποφασίζεις. Αρχίζει η μακρά διαδικασία του ντυσίματος. Από εδώ φοράμε πια το πουπουλένιο κοστούμι μας και τις μπότες των 8000μ, τα κραμπόν, τα πιολέ, τα υλικά και πάμε, πάμε ψηλότερα πάμε προς τον μεγάλο στόχο. Ο καιρός υπέροχος και πάλι, «Κώστα πόσο ωραία τα έχεις πρόβλεψη τι θα κάναμε χωρίς εσένα;». Από το μπαλκόνι του camp III όπου και να κοιτάξεις καταλαβαίνεις την ήρεμη απεραντοσύνη του αγνώστου, βλέπεις και νιώθεις ότι όλες αυτές οι ορθοπλαγιές, οι παγετώνες και τα serac, είναι τεράστια μεγέθη που ούτε στην σπιθαμή τους η ανθρώπινη παρουσία δεν τα έχει αγγίξει, όμως βλέποντας όλο αυτό το μεγαλείο αισθάνεσαι ξεχωριστός και ευλογημένος που βρίσκεσαι εδώ, και εισπράττεις την μαγευτική εμπειρία των εικόνων μέσα στην ψυχή σου.

Camp III, 6800μ

Από εδώ και πάνω και πάλι η διαδρομή μας υπενθυμίζει τι σημαίνει Kangchenjunga. Κάθετοι τοίχοι από serac πρέπει να σκαρφαλωθούν. Με υπομονή και συγκέντρωση τώρα ένα στενό κάθετο goulot μας οδηγεί σε ένα μεγάλο οροπέδιο πάγου και από εκεί παγετωνικά κομμάτια σκόρπια πότε από εδώ πότε από εκεί, κάτι σαν φιόρδ με διάφορες νησίδες χιονιού και πάγου. Μετά από ένα ήρεμο σε κλίση πλατό φτάνουμε στα 7.320μ και στο camp IV, αφού έχουν περάσει 4,5 ωρες.

Camp IV, 7320μ

Τώρα από πάνω μας το γιγαντιαίο αμφιθέατρο πάγων και βράχων,  το βράχινο πέταλο των κορυφών του Kangchenjunga. Aναρωτιέμαι τι μας περιμένει και πόσο δύσκολο θα είναι να προσεγγίσουμε την κορυφή. Ο χρόνος που απομένει μέχρι την αναχώρησή μας είναι λιγοστός, μιλάμε και πάλι με τον Κώστα στο δορυφορικό τηλέφωνο, μας επιβεβαιώνει ότι αύριο ο καιρός θα είναι πολύ καλός με θερμοκρασίες στην περιοχή της κορυφής περίπου –25C. Αποσυρόμαστε στην σκηνή μας, σενάρια δίνουν και παίρνουν στις συζητήσεις μας σκέψεις μας βασανίζουν. Που πάμε; Τι θα συναντήσουμε? Πόσο δύσκολα θα είναι;

Όμως είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε ότι και αν προκύψει, και θέλουμε πολύ να φθάσουμε στην κορυφή.

Το απόγευμα γρήγορα φθάνει και η προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης 18.00 πλησιάζει. Ένα μικρό μπολ ρύζι και άφθονο τσάι είναι αρκετό και για το μεσημεριανό και το βραδινό μας φαγητό. Είναι γνωστό ότι όσο και να πιέσεις τον εαυτό σου σε αυτά τα υψόμετρα το σώμα αρνείται την τροφή. Ετοιμάζουμε τα σακίδια μας με τα άκρως απαραίτητα υπολογίζοντας πάντα το βάρος πολύ προσεκτικά. Το σκοτάδι έχει καλύψει τα πάντα και καθώς φεγγάρι δεν έχει, το χιόνι και ο πάγος καλύπτονται από ένα βαθύ και τρομακτικό μαύρο. Μόνο το αχνό φως τον αστεριών σκορπά κάποια αισιοδοξία και αντιμετωπίζει το άγριο της νύκτας.

Μόνο το αχνό φως των αστεριών...

Μιλάω στο δορυφορικό τηλέφωνο με την οικογένεια μου και παίρνω τις πιο φωτεινές ευχές. Μεγάλη τόνωση για μένα. Ξεκινάμε αφού φορέσουμε την μάσκα και φορτώσουμε την 6κιλη φιάλη με το συμπληρωματικό οξυγόνο στο σακίδιο μας. Η κλίση της διαδρομής μας δείχνει από νωρίς τα δόντια της. Αφού περνάμε μια μεγάλη ριμέ, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε συνεχώς με κλίσεις χιονιού ή πάγου 40 – 45^ο . Κινούμαστε ταυτόχρονα σε παράλληλη κίνηση και η κλίση μας φαίνεται αρκετή. Από πάνω μας έχουμε μια τεράστια ράμπα η οποία ξεκινά από το camp IV, 7320μ και τελειώνει στα 8.200μ εκεί που αρχίζουν το μικτά. Η διαδρομή καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της ανάβασης δεν είναι ευθεία επάνω.  Στην αρχή κινείται δεξιά της πλάγιας ή ράμπας και μετά την τραβερσάρεις στην αριστερή της πλευρά και τούτο για να αποφύγεις διάφορα μεγάλα βράχινα ζωνάρια που σου διακόπτουν την κάθετη ανάβαση. Μετά πάλι τραβερσάρεις στα δεξιά προκειμένου να βρεις την είσοδο. Εκεί που αρχίζουν τα μικτά, ανεβαίνουμε διαρκώς. Η πρώτη τραβέρσα πολύ, πολύ επικίνδυνη. Τα μαλακά φρέσκια χιονιά μας φοβίζουν, σκέψεις ότι μπορούν τα βήματα μας να αποκόψουν κάποια πλάκα χιονιού και να ξεκινήσει από τα πόδια μας κάποια χιονοστιβάδα και μαζί της να φύγουμε και εμείς με κάνει να κάνω σε κάθε βήμα και μια προσευχή. Το χιόνι είναι χάλια μαλακό πάνω, παγωμένο από κάτω, κοιτάζω κάτω όσο μπορώ να δω μέσα στα βαθιά μεσάνυκτα και υπολογίζω που θα φτάσουμε αν ξεκινήσει μια χιονοστιβάδα.

«Θεέ μου που πάμε;»

δεν έχουμε άλλη επιλογή, προσευχή και βήματα, βήματα και προσευχή, φθάνουμε στα αριστερά της πλαγιάς το χιόνι γίνεται καλύτερο. Ανακούφιση, «την γλυτώσαμε, ουφ και πάλι». Από εδώ ένα βράχινο μικρό ζωνάρι μας αναγκάζει να διαπραγματευτούμε για λίγο με τα σχοινιά όμως το προσπερνάμε. Είμαστε σε καλή κατάσταση και ο Φώτης και εγώ νιώθουμε δυνατοί το υψόμετρο μας δείχνει πλεον7.700m  και τώρα συνεχίζουμε ίσια πάνω. Ένα μικρό αεράκι έχει ξεκινήσει και παρασύρει την επιδερμίδα του χιονιού που μας κτυπά στο πρόσωπο. Ανεβαίνουμε διαρκώς, το ισχυρό φως του φακού μου δεν δείχνει το τέλος σε αυτή την τεράστια πλαγιά. Περνάμε δυο ακόμα αντίστοιχα βράχινα ζωνάρια και αμέσως ξεκινάμε την κίνηση μας και πάλι στα δεξιά της ράμπας.  

Είμαστε πια πάνω από τα 8.000μ. Τηλεφωνώ στην οικογένεια μου που είναι μαζεμένοι με καλούς φίλους στο σπίτι μας και θα ξενυχτήσουν για να μας συμπαρασταθούν στην προσπάθεια μας. Τους ενημερώνω για το ύψος που βρισκόμαστε, όμορφα λόγια εμψυχωτικά με ντοπάρουν για την συνέχεια. Συνεχίζουμε. Οι κλίσεις μεγαλώνουν, κατά τόπους 50^ο, μπροστά μας πάντα τα 3 άτομα sherpa από την ομάδα φιξαρίσματος σχοινιών. Όταν άρχισε η αποστολή ήταν επτά, οι τέσσερεις εγκατέλειψαν λόγω εξάντλησης. Η ομάδα των τριών Sherpa διαθέτει ισχυρούς φακούς πάνω στα κράνη τους και κάθε λίγο ρίχνουν προς τα πάνω φως. Πράγματι δεν ξέρεις σε ποια κατεύθυνση να κινηθείς μόνο κάποια παλιά σχοινιά ποτέ εδώ ποτέ από εκεί σου δίνουν έναν μπούσουλα της διαδρομής. Μαζί μας και οι 2 Ινδοί και ο Ιταλός φωτογράφος του Ινδού Alessandro Demilia αλλά και ο φωτογράφος σε όλες τις αποστολές του διάσημου Simone Moro. Ήταν και πέρυσι εδώ με τον Simone και την Tamara Llunger και δεν κατάφεραν ούτε την ξεχωριστή διαδρομή που ήθελαν να σκαρφαλώσουν ούτε την κλασική που τώρα ακολουθούμε.

Οι Sherpa της ομάδας φιξαρίσματος κάθε λίγο σταματούν, ρίχνουν φως με τους πανίσχυρους φακούς τους, συζητάμε προς τα πού να σκαρφαλώσουμε και επιτέλους καταλαβαίνουμε από τα παλαιά σχοινιά ότι πρέπει να αφήσουμε την πλαγιά και να στρίψουμε δεξιά σε παγωμένο λούκι.

Τμήμα της διαδρομής μεταξυ 8.250μ εως την κορυφή 8.586μ

Είμαστε στα 8,250μ. Συνεχίζουμε. Κάθε λίγα μέτρα μεγάλοι βράχοι διακόπτουν το λούκι. Οι καταπληκτικοί Sherpa προσπαθούν να φιξάρουν λίγο από αυτό το λεπτό κίτρινο σχοινί που κουβαλούν μαζί τους σε μεγάλα καρούλια και εμείς τραβώντας και ζουμάροντας πότε το κίτρινο νέο σχοινί, πότε παλαιά σχοινιά που οι άκρες τους καταλήγουν μέσα στο πάγο - στα παγωμένα όρθια περάσματα - πότε σκαρφαλώνοντας ελεύθερα. Είμαστε μαζί πάντα με τον Φώτη και προσπαθούμε, πράγματι προσπαθούμε πολύ, χαράζει και από πάνω μας βλέπουμε ατέλειωτα μεγάλα blocks βράχων που ανάμεσά τους αφήνουν όρθια παγωμένα μικρά λούκια.  8,420μ, είμαστε κοντά, αλλά το σκαρφάλωμα δεν σταματά. Αντίθετα οι κλίσεις μέσα στα λούκια φθάνουν και τις 55 -60^ο.

Ξεπερνάμε και αυτές τις δυσκολίες και βγαίνουμε εκεί που νομίζουμε ότι άλλο ψηλότερα δεν έχει, και εκεί κάπου νομίζουμε ότι θα είναι η κορυφή μάταια όμως, γιατί τώρα μπροστά μας απλώνεται άλλη μια ορθοπλαγιά πιο ζόρικη πιο απαιτητική. Οι τρεις Sherpa σταματούν, αρνούνται να προχωρήσουν. Έρχονται και οι Ινδοί και μια μίνι σύσκεψη εδώ στα 8.460μ πραγματοποιείται. «Φώτη θα πάμε οι δυο μας άσε τους sherpa του fixing team γιατί οι δικοί μας Sherpa δεν τους είδαμε πότε μέχρι εδώ,  δεν πειράζει λίγο ακόμα έχουμε». ο Φώτης με κοιτά απορημένος αλλά συμφωνεί. Ξεκινάω, όμως ένας από τους τρεις sherpa αποφασίζει τελικά να συνεχίσει. Μικτά περάσματα III βαθμού αλλά και γενικά μια αλπική διαδρομή AD είναι το μενού της διαδρομής, όμως εδώ είμαστε στα 8.500μ και βρισκόμαστε εδώ σχεδόν δυο μήνες. Πόσα ψυχικά αποθέματα χρειάζεσαι να έχεις για να συνεχίσεις,  όμως αν πραγματικά θέλεις να φτάσεις στην κορυφή όλα ενεργοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Τα λόγια του προπονητή μου (φυσικής κατάστασης) Μike Βowman ηχούν στα αυτιά μου «μόνο εσείς μπορείτε κ Αντώνη», και με σπρώχνουν ψηλότερα.

100 μέτρα από την κορφή!

 Όμως λίγο ψηλότερα σε ένα πατάρι το οξυγόνο μου τελειώνει και αναγκάζομαι να σταματήσω. Ο Φώτης δεν μπορεί να περιμένει, αγωνιά να φθάσει στην κορυφή, έτσι συνεχίζει και προχωρά,  σε λίγο με φθάνει ένας Ινδός από την πεντάδα των Ινδών και βλέποντας με χωρίς μάσκα να προσπαθώ να αναπνεύσω με αυταπάρνηση βγάζει την μάσκα του και μου την τοποθετεί στο πρόσωπο μου. Ήταν αυτός που μου είπε νωρίτερα σήμερα βλέποντας μας να σκαρφαλώνουμε τα βράχινα περάσματα, «πόσων ετών μου είπες ότι είσαι 56; Εγώ 31, θέλω μια φωτογραφία στην κορυφή μαζί σου»…

Στην τελική κοψη 10 μετρα πριν την κορυφή!

Ένας σέρπα από την πεντάδα τον Ινδών μου δίνει μια φιάλη και συνεχίζω. Τώρα μια απειλητική εκτεθειμένη δεξιά τραβέρσα ενίοτε και κατηφορική μας επιφυλάσσει η συνέχεια, όμως είμαστε κοντά τα καταφέρνουμε και εδώ και επιτέλους βλέπω αυτόν τον χαρακτηριστικό λοξό βράχο κάτι σαν μενιρ που βρίσκεται κάτω και δεξιά από την κορυφή. Οι δυο Sherpa φθάνοντας εκεί σηκώνουν τις γροθιές τους. «Ναι βλέπω την κορυφή» φαίνεται να λένε.

Άλλο ένα βράχινο πέρασμα, αυτήν την φορά αρνητικό, και σε λίγο βγαίνω στην κόψη. Από πίσω τα Ινδικά εδάφη. Παίρνω την λεπτή χιονισμένη κόψη και σε δέκα μέτρα φθάνω στην κορυφή. Ο Φώτης έχει φθάσει τρία λεπτά πριν. Αγκαλιαζόμαστε! Τηλεφωνώ στην Ελλάδα, δεν φορώ την μάσκα που μου τροφοδοτεί συμπληρωματικό οξυγόνο. Είμαστε στην κορυφή 8586μ! Είναι απίστευτο όμως είναι αληθινό! Βρισκόμαστε στην 3^η ψηλότερη κορυφή της γης, στην 2^η δυσκολότερη 8άρα, στην δεύτερη λιγότερη σκαρφαλωμένη κορυφή των 8,000μ.

Ναι… 20 Μαΐου 2018, είμαστε οι πρώτοι Έλληνες που φθάνουμε εδώ πάνω

Δάκρυα, πολλά δάκρυα χαράς,  συγκίνηση, αυτοπεποίθηση, ατέλειωτη εκτίμηση για τον σχοινοσύντροφο μου είναι συναισθήματα που νιώθω. Παρόλη την κούρασή, μας παρόλο το έντονο ψύχος που αισθανόμαστε, κοιτάζω περιμετρικά, θέλω να μιλήσω στον Φώτη όμως τα ματιά μου τρέχουν πιο γρήγορα από το μυαλό μου και ο λόγος μου δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα από αυτό το ύψος διακρίνω την καμπυλότητα της γης, σημαίες και φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν και οι Sherpa μας που τους βλέπουμε επιτέλους φθάνουν και αυτοί στην κορυφή.

Στην κορυφή 8.586m. Αριστερά Φώτης Θεοχάρης, δεξιά Αντώνης Συκάρης

Μας πιέζουν να αρχίσουμε την κατάβαση καθώς ο κίνδυνος για κρυοπαγήματα είναι ορατός. Όπως και στο EVEREST πριν από ένα χρόνο, στις 22 Μαΐου 2017, θέλω να μείνω περισσότερο στην κορυφή όμως αρχίζουμε αμέσως την δύσκολη κατάβαση με ατέλειωτα ραπελ αλλά και πολλά ανάποδα κατεβάσματα η με καταρρίχηση ή κρατώντας τα όποια σχοινιά βρίσκαμε μπροστά μας. Η επιστροφή ατελείωτη μέχρι το camp IV και από τα 7900μ και κάτω, χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο αφού η φιάλη τέλειωσε και άλλη δεν υπήρχε. Mια ώρα ξεκούραση στο camp IV και συνεχίσαμε για το camp ΙΙΙ. Εγώ διανυκτέρευσα εκεί, ενώ ο Φώτης συνέχισε για το basecamp. Την επόμενη έφθασα και εγώ στο basecamp όπου και παραμείναμε πέντε ημέρες περιμένοντας να έρθει να μας πάρει ελικόπτερο. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ και αναγκαστήκαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής διασχίζοντας και πάλι τον ατέλειωτο παγετώνα yalung.

Την ίδια μέρα και μετά από 14 ώρες πολύ σκληρής προσπάθειας μέσα στο παγετώνα φθάσαμε κατευθείαν στο Cheram και στα 3,800μ.

Την επόμενη, 27 Μαΐου, πετάξαμε με ελικόπτερο από το Cheram στο Teplecton και από εκεί στην Kατμαντού.  Ήταν δώρο του Ινδού Argou προς σε μας αφού διέθετε χώρο στο ελικόπτερο και μετά από τόσες ημέρες που ήμασταν μαζί, μας είχε συμπαθήσει. Ήταν πολύ καλό για μας γιατί θα χρειαζόμαστε αρκετές ημέρες περπατήματος και οδήγησης μέχρι την Kατμαντού αν δεν μας έπαιρνε μαζί του.

Στις 30 Μαΐου επιστρέψαμε στην Ελλάδα και στο αεροδρόμιο μας περίμεναν συγγενείς και φίλοι όπου μας επιφύλαξαν μια όμορφη και ξεχωριστή υποδοχή.

Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με το παρακάτω.

Ξεκινήσαμε με ένα μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο στόχο, να σκαρφαλώσουμε στην τρίτη ψηλότερη, αλλά και μια από τις δυσκολότερες κορυφές του κόσμου. Το θρυλικό Mount Kangchenjunga με τα 8.586m του που ανήκει στην ομορφότερη και μεγαλοπρεπέστερη οροσειρά του κόσμου τα Ιμαλάια.

Και… ναι ..τα καταφέραμε !!!!

Γιατί το πιστέψαμε, το θελήσαμε, και γιατί ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας.

Γιατί εσείς με τις ευχές σας και την υποστήριξη σας μας ανεβάσατε τόσο ψηλά... σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας για την αγάπη σας, για την πιστή σας σε μας.

Είμαστε αληθινά τόσο χαρούμενοι, τόσο περήφανοι.

Ευχαριστούμε και τους χορηγούς μας που μας εμπιστεύτηκαν: BMW Βαγιανέλης, CROS TRAIN CENTER και τον προπονητή μας Mike Bowman, ΕΥΖΗΝ Travel Experience Designers, Active point, Bakery ta Kithira, Vita Plus, ALPINE THERMAL, Δακιδης AE, Motor action, The loft, Moby, Floropoulos AE.

Ευχαριστούμε και τον φίλο μας Μετεωρολόγο Κώστα Γαβριηλ.

Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρα σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν...