Το Amin Brakk βρίσκεται στην περιοχή Hushe στην κοιλάδα Nangma και για να φτάσει κανείς εκεί θα πρέπει να περάσει πρώτα από το Skardu μια κωμόπολη που αποτελεί κομβικό σημείο για πολλές αποστολές που επιχειρούν κορυφές στο Καρακορούμ. Στην ίδια κοιλάδα (Nangma) βρίσκεται και μια ακόμα κορυφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, η Nawaz Brakk. Και οι δύο αυτές κορυφές ήταν ανώνυμες μέχρι το 1999, όταν δύο διαφορετικές αποστολές, οι πρώτες που κατόρθωσαν να τις ανέβουν, αποφάσισαν -χωρίς να γνωρίζουν η μία για την άλλη- να τους δώσουν τα ονόματα των μαγείρων τους, του Amin και του Nawaz!

Η Κατασκήνωση Βάσης της αποστολής με φρέσκο χιόνι να καλύπτει την περιοχή. Το Amin Brakk είναι ο προφανής μονόλιθος στην αριστερή πλευρά της φωτογραφίας και η διαδρομή που ακολούθησαν οι Ρώσοι βρίσκεται περίπου στο κέντρο του κωνικού βουνού.

Η ιστορία της ανάβασης του Amin Brakk που θεωρείται ότι έχει υψόμετρο 5.850 αλλά από πολλούς πιστεύεται ότι είναι ψηλότερη, ξεκινά πίσω στο 1996. Τότε μια Βασκική ομάδα (J.Lazkano, A.Madinabeita & J.C.Tamayo) βρέθηκε στη σχεδόν παρθένα κοιλάδα Nangma για να επιχειρήσει την ανάβαση της Α ορθοπλαγιάς. Η αποστολή έγινε στα πλαίσια της μέχρι και σήμερα γνωστής Ισπανικής τηλεοπτικής παραγωγής (Al Filo Impossibile). Η ομάδα προωθήθηκε περίπου 1.100 μέτρα στο βράχο πριν εγκαταλείψει μέσα σε φρικτές καιρικές συνθήκες, έχοντας ξεμείνει από τρόφιμα και έχοντας πάθει ελαφρά κρυοπαγήματα. Οι Ισπανοί είχαν φτάσει περίπου 300 μέτρα πριν από την κορυφή και είχαν ξοδέψει 15 ημέρες κρεμασμένοι στην ορθοπλαγιά.

Οι Ισπανοί πραγματοποίησαν αρκετές προσπάθειες στα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1999 που ο Pep Masip, o Miguel Puigdomenech και ο Silvia Vidal τα κατάφεραν τελικά φτάνοντας στην κορυφή. Ονόμασαν τη διαδρομή τους Sol Solet (VII 6C+, A5). Η ανάβαση τους πήρε συνολικά 34 μέρες. Η διαδρομή περιλαμβάνει ένα σύμπλεγμα τεχνικών δυσκολιών με ανάπτυγμα 1650 μέτρα και 22 σχοινιές Α5 και 6C+ (δηλαδή κάθετο!) και θεωρείται ένα από τα πιο πολύπλοκα πεδία βράχου στις μέρες μας. Εκτεταμένα τμήματα της διαδρομής είναι βαθμολογημένα με Α5 (η μεγαλύτερη δυνατή βαθμολόγηση πολυπλοκότητας) και αυτό συμβαίνει στο ψηλότερο τμήμα, ανεβάζοντας τη δυσκολία και μάλιστα για 150 μέτρα σε υψόμετρο σχεδόν 6.000 μέτρων. Η έλλειψη χιονιού σ αυτό τον πολύ απότομο τοίχο, ανεβάζει τις δυσκολίες αφού οι αναρριχητές πρέπει να κουβαλούν μαζί τους νερό από τη βάση του βουνού. Το BC του Amin Brakk βρίσκεται σε υψόμετρο 4.250μ.

Το Russian Extreme Project (REP) είναι έμπνευση και δημιουργία του 40χρονου Ρώσου ηλεκτρονικού Valery Rozov, ο οποίος έφτιαξε το REP για να αναπτύξει ένα νέο extreme sport, το B.A.S.E. Climbing (Σημ.Α-Ζ: δυστυχώς δεν καταφέραμε να ερμηνεύσουμε τα αρχικά BASE), την αναρρίχηση δηλαδή που καταλήγει σε ελεύθερη πτώση από το ψηλότερο σημείο του σκαρφαλώματος. Ο Valery ασχολείται με την ορειβασία από την ηλικία των 18 και στη δεκαετία του 90 ανέπτυξε το ταλέντο του στο parachuting και παράλληλα διακρίθηκε σε διεθνές επίπεδο, με πρωτιές σε αγώνες skysurfing και parachuting. Ανακηρύχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στο αλεξίπτωτο το 2003 και πρωταθλητής Ρωσίας το 2002 στην αναρρίχηση. Στα πλαίσια του REP έχουν οργανωθεί πετυχημένες αποστολές BASE Climbing σε: Άλπεις (Eiger-2001), Νορβηγία (Troll Wall-2001), Μεξικό (Σπήλαιο Sonata des las Golondrinas-2002), Baffin Island (Great Sail Peak-2002), Ιταλία (Arko-2003), Γροιλανδία (Nalumasortoq-2003), Μαλαισία, Βενεζουέλα και Καμτσάτκα.

Στην αποστολή του Amin Brakk πήραν μέρος έξι ορειβάτες, οι δύο από τους οποίους είχαν σαν κύριο ρόλο τη φωτογράφηση (Dmitry Lifanov) και κινηματογράφηση (Lev Dorfman), ενώ οι υπόλοιποι τρεις (Arcady Seregin, Alexander Lastochkin και Sergey Kovalev) με τον Rozov για αρχηγό, αποτελούσαν την κύρια ομάδα. Διαβάζοντας τα σύντομα βιογραφικά των μελών της αποστολής, όχι μόνο των «επίσημα» ορειβατών αλλά και των υπόλοιπων δύο, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για εμπειρότατους αναρριχητές big walls και ορειβάτες μεγάλου υψομέτρου.

Η REP ξεκίνησε την αποστολή της στα μέσα του περασμένου Ιουνίου με πρώτο προορισμό το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν, έχοντας την υποστήριξη του Ρωσικού καναλιού NTV, μέσω του οποίου και θα μετέδιδαν ζωντανά με «βιντεόφωνο» την εξέλιξη της πορείας τους. Αφού προμηθεύτηκαν τον απαραίτητο βοηθητικό εξοπλισμό (καύσιμα, γεννήτριες, τρόφιμα κλπ) ξεκίνησαν ένα ταξίδι με τζιπ, με τελικό προορισμό το χωριό Kande, κοντά στο Skardu, όπου έφτασαν τελικά με περιπετειώδη τρόπο, εξαιτίας των πλημμύρων που προκάλεσαν οι καταρρακτώδεις βροχές παρασέρνοντας τους δρόμους στα ορεινά. Χρειάστηκαν στη συνέχεια δύο μέρες περπάτημα μέχρι να φτάσουν στο χώρο όπου θα έστηναν την Κατασκήνωση Βάσης (BC), στην άκρη της μορένας ενός παγετώνα. Ο καιρός ήταν συνέχεια βροχερός και οι ντόπιοι επέμεναν ότι το πραγματικό καλοκαίρι δεν είχε φτάσει ακόμα (Σημ.Α-Ζ: στο Καρακορούμ ο καιρός δεν ακολουθεί την εξέλιξη των μουσώνων που επηρεάζουν τα Ιμαλάια του Νεπάλ, αφού βρίσκεται έξω από τη ζώνη επίδρασής τους). Μέχρι τις 28 Ιουνίου, ο καιρός ήταν ιδιαίτερα κακός με σχεδόν συνεχείς χιονοπτώσεις και το μόνο που κατάφεραν τα μέλη της αποστολής, ήταν να μεταφέρουν εφόδια στη βάση της ορθοπλαγιάς, σε απόσταση δύο ωρών από το BC. Μέσα στην ατυχία τους χάλασε και η γεννήτρια, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να μεταδώσουν τα νέα τους στη Μόσχα.

Κρεμασμένοι στο κενό για αρκετές συνεχόμενες μέρες, στα ειδικά αντίσκηνα (portaledges). Μια αίσθηση του ύψους δίνεται από την θέα του παγετώνα, που κυλά κάτω στο βάθος (αριστερή πλευρά της φωτογραφίας)

Τα ευχάριστα ήρθαν στο τέλος του μήνα, όταν ο καιρός άνοιξε κάπως και ξεκίνησαν τη δουλειά στο βράχο. Με την αναγνώριση που έκαναν, αποφάσισαν να ανέβουν από τη δυτική πλευρά (αυτή που ανέβηκαν τόσο οι Ισπανοί όσο και οι Τσέχοι), αφού η βόρεια είναι υπερβολικά δύσκολη στο πρώτο τρίτο της και απαιτεί πολλή δουλειά για να ανοιχτεί κάποια διαδρομή. Στις 29/6 –πρώτη μέρα δουλειάς- οι αναρριχητές είχαν κάνει ήδη 3 σχοινιές και μετέφεραν εφόδια στην ορθοπλαγιά φιξάροντας σχοινιά. Η εξέλιξη στη συνέχεια ήταν δύσκολη με ελάχιστη πρόοδο τις επόμενες μέρες, πάνω σε βράχο 70 μοιρών. Η κύρια δυσκολία προερχόταν από τον πάγο που επικάλυπτε τον βράχο αλλά και από τους απογευματινούς «βομβαρδισμούς» πάγου και βράχων που έρχονταν πετώντας (λόγω κάθετης κλίσης) κατευθείαν πάνω στους αναρριχητές, τρομοκρατώντας τους. Οι βομβαρδισμοί συνέβαιναν τις απογευματινές ώρες, όταν η ζέστη του ήλιου αποκολλούσε κομμάτια από βράχο και πάγο στο τελείωμα του μονόλιθου, 1000 μέτρα πάνω από τα κεφάλια των ορειβατών.

Σύντομα οι Ρώσοι κατάφεραν να ξεπεράσουν το επικίνδυνο τμήμα και στις 2/7 βρέθηκαν σε εντελώς κάθετο βράχο και απαλλάχτηκαν έτσι –προσωρινά έστω- από τις πτώσεις υλικών που ταξίδευαν προς το έδαφος σε απόσταση ασφάλειας απ αυτούς. Το σχέδιό τους για άλμα BASE προέβλεπε σ εκείνη τη φάση τη χρήση φορητής ελαφριάς εξέδρας (portaledge), που χρησιμοποιείται για τη διανυκτέρευση των αναρριχητών στην ορθοπλαγιά, κρεμασμένη στο κενό. Η επιλογή αυτή προτιμήθηκε καθώς δεν υπήρχε πουθενά στο βράχο κάποια προεξοχή που θα χρησίμευε σαν βάση απογείωσης.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν με σκληρή προσπάθεια σε λείο βράχο αλλά και καλή πρόοδο (αρκετές σχοινιές). Ξαναβρήκαν μπροστά τους το πρόβλημα των βομβαρδισμών (οι ίδιοι βάφτισαν τις πτώσεις πάγου και βράχου «άσπρο δράκο»). Όσο για τα τρόφιμα που έπρεπε να μεταφερθούν ψηλότερα, προτιμήθηκε η μεταφορά τους στις πλάτες παρά η ανέλκυσή τους με σχοινιά, αφού η απόσταση των 150-200 μέτρων πολλαπλασίαζε το βάρος των φορτίων. Στις 5/7 ο καιρός άρχισε πάλι να επιδεινώνεται και οι προβλέψεις έδιναν κακό καιρό για 3-4 τουλάχιστον μέρες.

Στις 8/7 ο Rozov αρρώστησε με άσχημα συμπτώματα και πυρετό ενώ ο καιρός ήταν βροχερός και οι σχετικά ψηλές θερμοκρασίες δημιούργησαν και πάλι πτώσεις υλικών από πάνω. Μετά από 10 μέρες προσπάθειας, η ομάδα βρισκόταν πιο κάτω από τη μέση της διαδρομής και το έργο που ανέλαβαν μπροστά οι Lastochkin – Kovalev) ήταν εξαιρετικά δύσκολο κάτω από τέτοιες συνθήκες και σε βράχο λείο. Την επόμενη μέρα μια δυνατή πτώση βράχων κατέστρεψε το φιξαρισμένο σχοινί και ανάγκασε τους ορειβάτες να δουλέψουν για πολλές ώρες για να το αντικαταστήσουν στις 10 του μήνα. Αφού τα κατάφεραν, αποφάσισαν να υποχωρήσουν στο BC, ταλαιπωρημένοι και μουσκεμένοι για να μαζέψουν δυνάμεις και να ξεκινήσουν την επομένη.

Ξαναγυρίζοντας στο βράχο –όλοι πλην του φωτογράφου Lifanov- έκαναν γρήγορη πρόοδο παρά τις κακές καιρικές συνθήκες που συνέχιζαν να επικρατούν. Στις 15/7 ξεπερνούσαν μια δύσκολη «στέγη» και το τεραίν πιο πάνω φαινόταν ευκολότερο. Οι συνεχείς χιονοπτώσεις κάλυψαν τα κρεμαστά αντίσκηνα και δημιούργησαν πάγο στα σχοινιά ενώ δυνατός αέρας εμπόδιζε για μια ακόμα φορά τους Ρώσους να συνεχίσουν. Όμως μια βελτίωση του καιρού στις 19/7 έδωσε την ευκαιρία στους ορειβάτες να εφορμήσουν και να καταφέρουν την ίδια μέρα να φτάσουν στην κορυφή. Εξαιτίας των καιρικών συνθηκών αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν την παραλλαγή της Τσέχικης διαδρομής προς το τέλος. Απέμενε τώρα πια η BASE πτήση του Rozov, κάτι που επιτεύχθηκε στις 22 του μήνα.

Ο Valery Rozov μόλις ξεκίνησε την πτώση του στο κενό. Το άλμα του Rozov θα διαρκέσει 30 δευτερόλεπτα, στα οποία θα καλύψει περίπου 1.000 μέτρα. Μετά θα ανοίξει το αλεξίπτωτο και θα προσγειωθεί με ασφάλεια στη βάση του βράχου.

Ο Rozov επέλεξε ένα σημείο περίπου 300 μέτρα χαμηλότερα από την κορυφή, η οποία δημιουργούσε σχήμα τρούλου στο τέλος της και δεν επέτρεπε ελεύθερη πτώση από πιο ψηλά. Το σημείο απογείωσης βρισκόταν περίπου στα 5.550 μέτρα. Το άλμα έγινε με ειδική στολή με «μεμβράνες» που βοηθούν στην σωστή πτώση. Η υψομετρική διαφορά που είχε να καλύψει ο Rozov μέχρι να φτάσει στο έδαφος ήταν 1.000 μέτρα. Ο χρόνος της ελεύθερης πτώσης (μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο έφτανε τα 30 δευτερόλεπτα). Μέχρι να αποφασίσει την απογείωσή του, ο Rozov και οι υπόλοιποι πετούσαν πέτρες στο κενό επί δύο ώρες! Ο λόγος ήταν ότι ήθελαν να διαπιστώσουν κατά πόσο ο τολμηρός Valery διέτρεχε κίνδυνο να τσακιστεί σε μια έξαρση του βράχου σε απόσταση 5 δευτερολέπτων χαμηλότερα. Και όλες οι πέτρες δυστυχώς χτυπούσαν και θρυμματίζονταν στο επίμαχο σημείο! Τελικά η απόφαση πάρθηκε και ο Valery φεύγοντας στο κενό πέρασε σε απόσταση 3 μόλις μέτρων (!) από το βράχο…

Όπως γράφει ο ίδιος ο Rozov «…τα συναισθήματα μετά την προσγείωση ήταν απλά πέρα από κάθε περιγραφή. Μοιάζει σαν να έχεις φύγει για μια περιδίνηση στη μηχανή του χρόνου. Για πολλές μέρες είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις σ έναν κάθετο κόσμο, γαντζωμένος πάνω του, όλη σου η έννοια είναι στο πώς θα κρατηθείς στο βράχο. Και ξαφνικά, σ ένα λεπτό μόνο εμφανίζεσαι κάτω χαμηλά, ασφαλής σ ένα εντελώς επίπεδο μέρος. Και μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις, μπορείς να πας εκεί που θέλεις. Φανταστικό!»

Την ίδια μέρα, η υπόλοιπη ομάδα κατέβηκε με ασφάλεια στη βάση του βράχου από τα σχοινιά, μαζεύοντας και τον εξοπλισμό της αποστολής. Συνολικά ξοδεύτηκαν 22 ημέρες στην ανάβαση της διαδρομής (11 μέρες για φιξάρισμα των σχοινιών). Η υψομετρική διαφορά έφτανε τα 1250 μέτρα (4600 – 5850) και καλύφθηκε σε 31 σχοινιές. Ο βαθμός δυσκολίας της διαδρομής ήταν Α3, 6Α. Από τις 33 μέρες που πέρασε η αποστολή στην περιοχή, μόνο οι 3 ήταν με ηλιοφάνεια! Όλες οι υπόλοιπες είχαν βροχόπτωση ή χιονόπτωση σε διάφορες εντάσεις.

- Δείτε τις καταπληκτικές φωτογραφίες της αποστολής στο Photo Gallery του Mountain.ru
- Επισκεφθείτε το site του Russian Extreme Project