H ΑΠΟΣΤΟΛΗ 

Σκοπός του είναι να επαναλάβει το επικό ταξίδι του μεγάλου θαλασσοπόρου, προσθέτοντας αρκετές χιλιάδες ναυτικά μίλια στο ταξίδι. Ο Henk αφού διέπλευσε τον Ατλαντικό με το ατσάλινο ιστιοφόρο Campina (πρόκειται για την εταιρεία-χορηγό του ταξιδιού), αλλάζοντας τα αρχικά του σχέδια για πορεία προς τη Σιβηρία, παρέπλευσε το ακρωτήριο Horn στη Νότια Αμερική και κατόρθωσε να φτάσει στη Χαβάη. Στη συνέχεια και αφού πρώτα επισκεύασε μηχανικές βλάβες στο Campina ξεκίνησε και πάλι για το ταξίδι του που θα τον έφερνε στο Βερίγγειο Πορθμό και μετά στον Αρκτικό ωκεανό από όπου θα ολοκλήρωνε τον κύκλο του φτάνοντας στην Ολλανδία. 

Ο 55χρονος σήμερα Henk, είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για τη θάλασσα. Υπηρέτησε από νεαρή ηλικία στο εμπορικό ναυτικό. Τα ταξίδια περιπέτειας ξεκίνησαν το 1978, όταν ο νεαρός τότε Henk σαλπάρισε με το 14μετρο Maiden και τη σύζυγό του, με 8000 φιορίνια στην τσέπη, για ένα ταξίδι που θα διαρκούσε 7 χρόνια και 50.000 μίλια. Στη διάρκεια του ταξιδιού, κάπου στα Νησιά του Πάσχα, 3 χρόνια αργότερα, θα γεννηθεί και ο γιος τους. Το 1989 αγοράζει άλλο σκάφος και σαλπάρει και πάλι, κάνοντας το γύρο του κόσμου σε 158 μέρες, με μια μόνο στάση στη Νέα Ζηλανδία. Το 1992-3 επιχειρεί να σπάσει το ρεκόρ του non-stop γύρου του κόσμου έχοντας την κάλυψη Ολλανδικού τηλεοπτικού καναλιού. Αποτυχαίνει, καθώς εμφανίζεται σοβαρή μηχανική βλάβη και τρεις μέρες πριν το τέλος συγκρούεται μ ένα εμπορικό πλοίο και περισυλλέγεται από τη θάλασσα την 147η μέρα. Το 1995 επιχειρεί και πάλι να καταρρίψει το ρεκόρ των 109 ημερών. Δεν τα καταφέρνει εξαιτίας της άπνοιας στον Ατλαντικό και φτάνει στις 119 ημέρες. Κι έτσι φτάσαμε στο 2001, με την απόπειρα για το ταξίδι του Μπάρεντς ή αλλιώς το ταξίδι του αδύνατου, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη από το καλοκαίρι του 2001. 

28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2004
Αν όλα πάνε καλά μέχρι το τέλος, ο Henk θα έχει ταξιδέψει 30.000 μίλια, περικυκλώνοντας και τους δύο Πόλους σε έναν επικό περίπλου της Γης –ένα ταξίδι που οραματιζόταν εδώ και 12 χρόνια. Ο Henk ταξιδεύει πάνω στο Campina, ένα 17μετρο ιστιοφόρο, με το σκαρί του φτιαγμένο από ατσάλι, που έχει ενισχυθεί σε διάφορα σημεία του με επιπλέον μέταλλο για να μπορεί να αντέξει στις κακουχίες των παγωμένων θαλασσών. Από το Δεκέμβριο, το Campina έχει περιτριγυριστεί εντελώς από τον πάγο της Αρκτικής Θάλασσας, κοντά στο Tiksi της Σιβηρίας. Χτυπημένο συνολικά από τις επιδράσεις του Σιβηριανού χειμώνα, το πλοίο και ο καπετάνιος του αντιμετωπίζουν ανέμους με ένταση θύελλας και θερμοκρασίες που φτάνουν τους -50οC (ευτυχώς ο Henk βρίσκεται κοντά σε πόλη, για να αγοράζει φρέσκο ζεστό ψωμί απ το φούρνο).

Το Campina παγιδευμένο στους πάγους του Αρκτικού ωκεανού, στη Σιβηρία

Πρόσφατα, ο Henk ζήτησε βοήθεια προκειμένου να αρχίσει να σκάβει μια τρύπα γύρω από το πηδάλιο και την προπέλα του πλοίου, σε μια προσπάθεια να προλάβει τη ζημιά που θα προκληθεί σε περίπτωση που ο πάγος θα αρχίσει να πιέζει το σκάφος. Κολλημένος τώρα για δύο μήνες, ο Henk μεταφέρει την εικόνα της ζωής στη Ρωσία και την ανάγκη του να είναι ένα ελεύθερο πνεύμα:
«Κι εδώ ο κόσμος πίνει πολύ, πάρα πολύ κι εδώ επίσης, όπως παντού στον κόσμο, οι άνθρωποι πηγαίνουν στο κρεβάτι ο ένας με τον άλλο. Το αρκτικό λιμάνι του Tiksi ήταν κάποτε μια κανονική Ρωσική πόλη, χωρίς πολλούς ντόπιους. Άκουσα να λένε ότι κάποτε ζούσαν εδώ 16.000 πολίτες και 32.000 στρατιωτικοί. Τώρα, συμπεριλαμβανόμενων και των στρατιωτικών, έχουν απομείνει 4.000 άνθρωποι, στο μεγαλύτερο μέρος τους από τις φυλές Sakha και Evenk . Η κεντρική κυβέρνηση της Ρωσίας έχει ξεχάσει το Βορρά. 

«Δεν ενδιαφέρομαι όμως για το πώς οι άνθρωποι ζουν σε μια πόλη. Ένα σπίτι είναι ένα σπίτι. Τα έπιπλα είναι έπιπλα και το φαΐ είναι φαΐ. Εδώ επίσης, το πιο σημαντικό είναι πόσα λεφτά βγάζεις και πόσα ξοδεύεις. Όπως παντού, έτσι κι εδώ δουλεύεις για να ζεις ή ζεις για να δουλεύεις. Δεν θέλω να είμαι μέλος μιας τέτοιου είδους κοινωνίας, όχι μόνο εδώ αλλά ούτε στην Ολλανδία ούτε πουθενά. Είμαι ένα ελεύθερο πνεύμα, που ενδιαφέρεται για σκαριά, τη θάλασσα, τη φύση. Κι αυτό είναι το παραπάνω που μας διαχωρίζει από τα ζώα, τα δέντρα και το χορτάρι, το ανθρώπινο είδος, η ελευθερία, το αδύνατο, η πρόκληση, οι προορισμοί μέσα απ τα μονοπάτια που δεν περπατιούνται, ο νομαδικός τρόπος ζωής, ο δρόμος για το πουθενά. 
«Ξεχειμωνιάζω στη Σιβηρία. Το κρύο είναι ανεκτό… άλλες φορές όταν φυσά η θύελλα, δεν μπορώ να δω τίποτα. Ο παγωμένος αέρας απ την τούνδρα σου κόβει την ανάσα. Μερικές φορές βλέπω στα μάτια κάποια όμορφη Ρωσίδα..
«Πίσω στο κατάστρωμα, παίρνω τον άτλαντα, όπως όταν ήμουν μικρό παιδί, κι ακόμα ονειρεύομαι ότι είμαι ένας καπετάνιος ή ένας εξερευνητής. Το μικρό παιδί που δεν άκουγε τις συμβουλές των δασκάλων του στο σχολείο. Κι αν κλείσω τα μάτια μου, μπορώ ακόμα να δω τη λύπη στα μάτια τω γονιών μου αλλά ήμουν πολύ νέος για να τους εξηγήσω. Δεν μπορούσα να εξηγήσω ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όσο πραγματικά θέλεις να γίνει. Εδώ στο εχθρικό αρκτικό περιβάλλον, έχω χρόνο να σκεφτώ και χρόνο να διδαχτώ την υπομονή. Η καρτερία είναι ο μόνος μου σύμμαχος.

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2004
Γράφει ο Henk από το Tiksi της Σιβηρίας για τις νεότερες εξελίξεις σχετικά με το παγιδευμένο σκαρί του, το Campina.
«Το χιόνι κάνει “ανεμουσούρια” γύρω από το Campina, κι έτσι οι Ρώσοι αποφάσισαν να στείλουν μια μπουλντόζα για να το απομακρύνει. Η πίεση του πάγου άρχισε να μεγαλώνει, πράγμα που το άκουγα ξεκάθαρα χθες το βράδυ. Εξαιτίας του χοντρού πάγου που έχει σχηματιστεί γύρω, είναι αδύνατο να καταλάβει κανείς τη θάλασσα και την κίνησή της, ωστόσο η κίνησή της από τη διαδικασία της παλίρροιας έχει σπρώξει το σκάφος προς τα πάνω, περίπου 15 εκατοστά. 
Ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το αλυσοπρίονο, το οποίο πήρα μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να κόψω τον πάγο γύρω απ την προπέλα και το πηδάλιο του σκάφους. Κόβω τον πάγο και μετά τα κομμάτια τα τραβώ μακριά. Μπορείς να δουλεύεις με διαλείμματα μόνο τέσσερις ώρες τη μέρα, εξαιτίας του κρύου. Το σώμα μένει ζεστό αλλά η αναπνοή σου κόβεται και σιγά-σιγά εξαντλείσαι. 
Ο Henk παρατηρεί συχνά το βόρειο Σέλας που φωτίζει τον ουρανό της Αρκτικής και συχνά κάνει πορείες πάνω στην παγωμένη θάλασσα, απολαμβάνοντας τη σιωπή του τοπίου. Ο πάγος στην περιοχή του Tiksi όπου έχει παγιδευτεί o Henk, δεν πρόκειται να απαλλαγεί εντελώς από τον πάγο πριν από τον Ιούλιο. Κλείνει την τελευταία αναφορά του λέγοντας «…πώς μπορώ να εκφράσω ότι το σκάφος, η θάλασσα, τα κύματα, η ομίχλη, το χιόνι, η υγρασία, το κρύο, η ζέστη, είναι κάτι περισσότερο από λέξεις. Μερικές φορές, όταν βαδίζω ολομόναχος πάνω στον πάγο, νιώθω σαν να στέκομαι πάνω σ ένα βουνό και μέσα μου λέω ένα τραγούδι, ένα στίχο που λέει για το πώς φτάνεις στην κορυφή αλλά συνεχίζεις να σκαρφαλώνεις».