Ήλθε και η Μεγάλη Μέρα!!!! Ο αγώνας μας δεν ξεκινούσε από το Umag αλλά από το Labin, μια πόλη 3.000 ετών, όπου η διοργάνωση φρόντισε να μας μεταφέρει με λεωφορεία και όπου μετά από δύο ώρες βρεθήκαμε στην εκκίνηση. Ο αγώνας εκτεινόταν  από την ανατολική πλευρά της Ίστριας, πάνω από το υψηλότερο βουνό της μέχρι την ηπειρωτική χώρα, και κατέληγε στο δυτικό τμήμα της χερσονήσου στην πόλη Umag.  Ήταν να έλθει και ο Κώστας μου μαζί αλλά τελικά τα λεωφορεία δεν θα περίμεναν την εκκίνηση του αγώνα και έτσι δεν υπήρχε ο λόγος να με συνοδεύσει ως εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που δεν θα ήταν δίπλα μου στην αφετηρία του αγώνα. Ούτε θα είχα γνωστά πρόσωπα δίπλα μου. Παράξενο το συναίσθημα.  Το βλέμμα του, στον οποίο ήταν έτοιμο ένα δάκρυ να κυλίσει την στιγμή που έφευγε το λεωφορείο, θα με κρατούσε όρθια έως το μεγάλο σταθμό, το Buzet, στο 83,8 χλμ, στην μέση της διαδρομής περίπου, που θα ερχόταν να με δει την άλλη μέρα. Ήταν και η πρώτη μου φορά που θα έτρεχα σε έναν αγώνα που ξεκινούσε στις 5 το απόγευμα. Πολλά τα “πρώτη φορά”!!!

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής έπρεπε να το τρέξω με προσοχή – μου το είχαν πει οι πιο έμπειροι από εμένα, που είχαν τρέξει παλαιότερα τον αγώνα αυτόν. Λες και βαράω εγώ (όπως λέει και ο φίλος μου ο Σταύρος Στεφανής)!!! Η μέρα ήταν υπέροχη, ούτε ζεστή, ούτε κρύα, με ένα δροσερό αεράκι να μας “σπρώχνει” στις ανηφόρες, ένιωθα καλά, έτρεχα χαλαρά και προσπαθούσα ταυτόχρονα να “παγώσω” αυτές τις μοναδικές στιγμές με την go pro που για πρώτη φορά είχα σε αγώνα στο χέρι μου. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη, ευλογημένη που βρισκόμουν εκεί.  Δεν σκεφτόμουν τα χιλιόμετρα που τα άφηνα πίσω ή τα επόμενα που ερχόντουσαν. Σκεφτόμουν μόνο τον επόμενο σταθμό, και τον επόμενο μετά διότι είχαμε πει με τον Κώστα ότι κάθε φορά που θα ερχόμουν σε έναν σταθμό θα τον έπαιρνα τηλέφωνο, να του πω πως είμαι, πως τα πάω, να τον ακούσω ήθελα απλά. Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά έτρεχα για να φτάσω όσο πιο γρήγορα σε κάθε επόμενο σταθμό για να τον ακούσω. Και χαμογελούσα συνέχεια λες και ακούγοντας την φωνή του ήταν σαν να έπαιρνα την ντόπα μου. Το καλύτερο τζελάκι μου!

Πλησίαζε η νύχτα. Ένα κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα μας χαιρετούσε από την μακρινή θάλασσα. Τι βλέπαμε; Πόσο τυχεροί ήμασταν; Τρέχοντας πάνω στην κορυφογραμμή του βουνού δεν χρειάζονταν να ανάψουμε τους φακούς μας...Νύχτα, νύχτα...έτσι και αλλιώς είχαν περάσει οι φόβοι μου εκεί στο μακρινό Ροβανιέμι...τώρα ήμουν πιο έτοιμη να κοιτάξω κατάματα το σκοτάδι...Ήταν κρύα η νύχτα, με τον αέρα να δυναμώνει όλο και πιο πολύ όσο ανεβαίναμε ψηλότερα, τα πόδια είχαν αρχίσει να κάνουν τα διπλά τόλουπ στο λασπώδες έδαφος και το πρώτο χιόνι είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του στο έδαφος. Δεν ξέρω εάν το ήθελα εκείνη την στιγμή παρόλο που το αγαπάω πάρα πολύ. Γύρω στο 40^ο χιλιόμετρο είχαμε φτάσει στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής, στην κορυφή Ucka, στα 1.400 μέτρα υψόμετρο. Κρίμα που λόγω του σκοταδιού δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε την θέα!!! Απ’εκεί άρχιζε μια απότομη κατηφόρα, εντάξει δυο, τρεις τούμπες έκανα αλλά ανώδυνες, έτσι για να δοκιμάσω πως είναι να τσουλάς στην λάσπη..και μ’άρεσε...ένιωθα παιδί και πάλι...

Το πρώτο κόψιμο, στα 41,1χλμ το είχα περάσει  δυόμιση ώρες νωρίτερα από τον προβλεπόμενο χρόνο και γρηγορότερα απ’ότι το είχαμε υπολογίσει με τον Κώστα μου. Πήγαινα καλά...και αισθανόμουν καλά. Λιγόλεπτη ξεκούραση, το τηλεφώνημα – δεν κοιμήθηκε ούτε ο Κώστας την πρώτη νύχτα ( ούτε και την δεύτερη) -  και συνέχισα να διασχίζω το σκοτάδι. Έτρεχα, έτρεχα μαζί με τον αέρα να μου κάνει παρέα και να με σπρώχνει όταν πήγαινα να σταματήσω...Μου ψιθύριζε στο αυτί «να συνεχίζω, ο μεγάλος σταθμός είναι κοντά, εκεί σε περιμένει ο Κώστας σου, η δύναμή σου, η αγκαλιά του...τρέχα...” Και έτρεχα, λες και εκείνη την στιγμή ξεκινούσε ο αγώνας...ερχόταν όμως η πιο απαιτητική κατηφόρα του αγώνα – μου είχαν πει να προσέχω τα πόδια μου εκεί για να τα έχω για τον υπόλοιπο αγώνα!!!! Έτσι και έκανα...Ένα “πήδημα” μπροστά στον υπομονετικό φωτογράφο και τρεχαντήρι στην αγκαλιά του Κώστα μου επιτέλους, μετά από 83,8 χλμ και 18 ώρες και 45 λεπτά!!!!

Διάλειμμα σχεδόν μιας ώρας – μπορεί να φαίνεται πολύ σε κάποιον αλλά ήταν απαραίτητο. Δεν είχα θέμα χρόνου, στον σταθμό είχα φτάσει σχεδόν τεσσερισήμισι ώρες πριν το κόψιμο...Αλλαγή ρουχισμού, πλύσιμο, φαγητό, χαλάρωση – με όλα αυτά αλλάζει η ψυχολογία, είναι σαν να αρχίζει εκείνη την στιγμή ο αγώνας... και έφυγα...στην τελευταία στροφή, πριν χάσω απ’τα μάτια τον Κώστα σήκωσα το χέρι μου με δύο δάκτυλα να σχηματίζουν το αγγλικό V (Victory – Νίκη). Έτσι ένιωθα, πέταγα προς τον τερματισμό, μην σκέφτοντας ότι με περιμένουν άλλα τόσα χιλιόμετρα, άλλη μια νύχτα...Χάζευα το όμορφο τοπίο, το πράσινο παντού, έτρεχα δίπλα σε ποτάμι, πάταγα μέσα σε αυτό, άκουγα τα τραγούδια των πουλιών, η go pro μου είχε πάρει  φωτιά, η ζέστη όμως είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη...

Στην πραγματικότητα με “επανέφερε” ένας συναθλητής μου, λέγοντας μου “ότι ο αγώνας αρχίζει τώρα, οι πιο δύσκολες ανηφόρες μας περιμένουν σε λίγο”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ήξερα ότι υπάρχουν αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο απαιτητικές! Το σίγουρο είναι ότι με τόσα χιλιόμετρα που είχα στα πόδια μου η πιο μικρή ανηφόρα θα μου φαινόταν τεράστια. “Γιατί σχεδόν όλοι οι διοργανωτές μας φυλάνε τα δύσκολα για το τέλος!” – μουρμούραγα μέσα μου. Τώρα θυμήθηκα τον φίλο μου τον Sasa, από το Μαυροβούνιο που είχε τρέξει τον αγώνα αυτόν, μου είχε πει ότι “αυτό το κομμάτι μόνο με το μυαλό κερδίζεται, σκύψε το κεφάλι σφίξε τα δόντια και προχώρα!!!!” Δεν μου είχε πει για τις ανηφόρες, ή δεν ήθελε ή δεν τις θυμόταν...λέμε τώρα...

“Άρα αγαπητέ μου Alen (Race Director) δεν θα με κάνεις να λυγίσω, εσύ μια εγώ δύο, θα σου δείξω ποιανού το μυαλό θα νικήσει!” – έλεγα μέσα μου και συνέχισα. Χαμογελούσα κάθε φορά που έφτανα στην κορυφή ανηφόρας και ταυτόχρονα απολάμβανα την υπέροχη θέα απ’εκεί πάνω...

Όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα αισθανόμουν τα πόδια μου πιο βαριά ή ήταν η ιδέα μου, ή το μυαλό είχε αρχίζει να παίζει το ύπουλο παιχνίδι. Nύχτωνε και τώρα άρχιζαν τα δύσκολα, δεύτερη νύχτα άυπνη, η κούραση είχε γίνει πιο αισθητή, τα πόδια ασήκωτα. Έβλεπα φακούς μπροστά μου, πίσω μου. Είχα παρέα, μετά από λίγο ήμασταν τέσσερα άτομα, η Chloe από την Νέα Ζηλανδία, ο Donald από την Γερμανία, ο Olivier από το Βέλγιο που πηγαίναμε με τον ίδιο ρυθμό σχεδόν, δεν μιλάγαμε, ακουγόντουσαν μόνο οι ανάσες μας και τα κουρασμένα βήματά μας...

Ένα ακόμα τηλεφώνημα στον Κώστα – ήταν ήδη στην αφετηρία, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, “έτρεχε” και αυτός μαζί μου, με περίμενε...Φύγαμε από τον τελευταίο σταθμό, είχαμε ακόμα δώδεκα χιλιόμετρα. Ατελείωτα. Σχεδόν ήταν μια ευθεία, για να την τρέξεις...όμως τα πόδια δεν ήθελαν να τρέξουν άλλο, δεν ήθελαν να περπατούν πια, δεν ήθελαν ανηφόρες, κατηφόρες, δεν ήθελαν λάστη, χιόνι, δεν ήθελαν άλλη νύχτα, άλλη μέρα...Μακριά βλέπαμε φώτα και εκεί που νομίζαμε ότι φτάναμε εξαφανίζονταν! Μετά τα ξαναβλέπαμε αριστερά, δεξιά, πάλι μπροστά! “Δεν είναι δυνατόν! Κάποιος τα μετέφερε επίτηδες” μουρμούραγα…Εστόλισα με την γνωστή ελληνική “κακή” λέξη  τον διοργανωτή πιστεύοντας ότι κανένας από την παρέα μου δεν θα καταλάβαινε τι έλεγα. Κάποια στιγμή άκουσα τον Donald να μου λέει στα αγγλικά “είναι ελληνική αυτή η λέξη, ξέρω τι σημαίνει” ! Το δυνατό χαμόγελο όλων μας, πιστεύω ότι ακούστηκε έως τον τερματισμό!!!!

Ήλθε επιτέλους εκείνη η ΣΤΙΓΜΗ!!! Η στιγμή που μόνο λίγα μέτρα μου είχαν μείνει για να βρεθώ στην αγκαλιά του Κώστα μου, που τα πόδια μου έτρεχαν, που τα δάκρυα έτρεχαν και αυτά, που το χαμόγελο έτρεχε και αυτό φωτίζοντας την νύχτα...είναι η ΣΤΙΓΜΗ που η γραμμή μεταξύ πόνου και χαράς είναι πολύ λεπτή, είναι η ΣΤΙΓΜΗ που όλες οι ερωτήσεις θα πάρουν την απάντησή τους – με ένα φιλί...

Αγαπημένε μου κ. Alen στην αναμέτρηση των “μυαλών” μας αυτή την φορά βγήκα ΝΙΚΗΤΡΙΑ!!!!

Dragana Cejovic