Πότε έγινε η πρώτη σας επαφή με τον μαγικό κόσμο του fell running? Τι σας έκανε να ξεκινήσετε να τρέχετε στα βρετανικά βουνά? 

Άργησα να ανακαλύψω τη μαγεία του ορεινού αθλητισμού και για να εξηγήσω τους λόγους θα παραθέσω ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Γεννήθηκα σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Άνδρου αμέσως μετά το τέλος της Γερμανικής κατοχής. Εκεί ζούσαμε από τη γη, κυριολεκτικά αυτάρκεις. Δεν υπήρχαν δρόμοι ηλεκτρικό ή άλλες ευκολίες. Εκεί τα παιδιά μάθαιναν στην σκληραγωγία και στο δημοτικό περπατούσαμε μια ώρα σε δύσκολα μονοπάτια για να φτάσουμε. Μετά το δημοτικό τα παιδιά ή έμεναν εκεί και συνέχιζαν τις δουλειές του πατέρα τους ή, αν ήταν τυχερά, έβγαζαν καμμιά τεχνική σχολή στην Αθήνα. Εγώ ήμουν μάλλον πιο τυχερός και πή-γα οικότροφος σε εκκλησιαστική σχολή. Μετά σπούδασα στη Θεολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου (μόνη επιλογή) παίρνοντας τέσσερα χρόνια αναβολή από τον στρατό. Είχα εν τω μεταξύ δημιουργήσει δεσμό με την αγγλικής καταγωγής γυναίκα μου και σύντομα μετά το τέλος της θητείας μου φύγαμε μαζί για την Αγγλία. Εκεί σπούδασα Μηχανολογία, συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές και σε σχετικά ‘προχωρημένη' ηλικία άρχισα μια ακαδημαϊκή καριέρα, που την συνέχισα μέχρι να βγω στην σύνταξη.

Στην Μεγάλη Βρετανία οι άνθρωποι συνηθίζουν πολύ να περπατάνε και να ανεβαίνουν στους λόφους και τα βουνά όλες τις εποχές του χρόνου. Έτσι φεύγαμε τακτικά με συναδέλφους για τα βουνά. Ήταν σε αυτές τις εξόδους όπου άρχισα να ψάχνω για κάτι πιο δύσκολο από έναν αργό περίπατο.
Είχα πιάσει τα σαράντα όταν άρχισα να πηγαίνω μόνος στα βουνά για τρέξιμο. Τότε γνώρισα ανθρώ-πους που είχαν σχέση με τον ορεινό αθλητισμό. Συνέχισα να τρέχω ταχτικά και να ‘μαθαίνω’ την τεχνι-κή του ορεινού αθλήματος χωρίς να παίρνω αρχικά μέρος σε αγώνες. Αυτό έκανα αργότερα αρχίζοντας από αγώνες μικρών αποστάσεων και ήμουν ευχαριστημένος από τις επιδόσεις μου. Είχα μάλλον και την φυσική ικανότητα γιατί θυμάμαι κάτι καλές επιδόσεις που είχα στους λιγοστούς αγώνες που έκανα στα νιάτα μου. Από τον καιρό που φοιτούσα στην Θεολογική σχολή κάπνιζα και σταμάτησα όταν ήμουν 36 χρόνων.

Slioch Race 2008, Σκωτία 

Έχετε τρέξει σε ορεινούς αγώνες εκτός Βρετανίας; Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες και οι διαφορές του fell running από το trail running όπως το γνωρίζουμε εμείς; Πόσο ισχυρή είναι η παράδοσή του στην Βρετανική ύπαιθρο;

Το ορεινό τρέξιμο (fell running) είναι πολύ διαδεδομένο σε όλη την Μεγάλη Βρετανία και άρχισε να οργανώνεται συστηματικά από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Υπάρχουν όμιλοι που εποπτεύουν τον ορεινό αθλητισμό (Associations) σε όλες τις περιοχές της χώρας, Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και Βό-ρεια Ιρλανδία και πολυάριθμοι σύλλογοι. Το άθλημα είναι ερασιτεχνικό και οι περισσότεροι αθλητές είναι μέλη κάποιου συλλόγου (fellrunning club). Τα αγωνίσματα ποικίλουν από λίγα χιλιόμετρα μέχρι 35 ή 40 χιλιόμετρα, μικρές, μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις. Υπάρχουν και αγώνες μεγαλύτερων απο-στάσεων αλλά ανήκουν σε ειδικές κατηγορίες. Στο ορεινό τρέξιμο επίσης υπάγονται και οι ορεινοί διή-μεροι μαραθώνιοι.

Υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ fell running και trail running: Trail running γίνεται σε μονοπάτια και δρόμους / χωματόδρομους με μέτρια ή μικρή συνολική ανάβαση. Fell running γίνεται σε ορεινά κυρίως μονοπάτια ή ανοιχτές περιοχές χωρίς μονοπάτι. Ανάλογα με τη σχέση απόστασης και συνολικής ανάβασης και το μήκος κάποιου δρόμου που μπορεί να περιέχουν, οι ορεινοί αγώνες ταξινομούνται σε τρεις κατηγορίες, Α,Β και Γ. Αγώνες στις τρείς αποστάσεις - μικρές, μεσαίες και μεγάλες υπάρχουν και στις τρεις κατηγορίες. Οι πιο δύσκολοι αγώνες είναι Α κατηγορίας και αυτοί έχουν και τα πιο αυστηρά κριτήρια ως προς την ηλικία, την εμπειρία και την ένδυση αυτών που συμμετέχουν. Αυτό που κάνει το ορεινό τρέξιμο στη Βρετανία πολύ ιδιαίτερο είναι το φυσικό περιβάλλον. Δεν υπάρχουν αγκάθια όπως συμβαίνει σε ζεστά κλίματα και ως επί το πλείστων τα βουνά δεν είναι δασωμένα. Οι πιο ωραίοι αγώνες έχουν ένα μεγάλο μέρος της απόστασης σε πλαγιές και βουνά με χόρτα, χαμηλή βλάστηση, λάσπη ή βράχια. Συχνά οι διαδρομές είναι ασημάδευτες ή είναι σημασμένες σε ορισμένα σημεία μόνο. Χάρτης και πυξίδα είναι υποχρεωτικά στους περισσότερους αγώνες. Τα παπούτσια για το ορεινό τρέξιμο έχουν σόλες με μεγάλες λαστιχένιες προεξοχές για να μπορεις να σταθείς όρθιος στο συνήθως βρεγμένο ή λασπωμένο έδαφος. Ο αριθμός των οργανωμένων αγώνων είναι πολύ μεγάλος. Στην πλειοψηφία τους γίνονται τα σαββατοκύριακα και μεσοβδόμαδα και ορισμένοι την νύχτα. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στις ιστοσελίδες fellrunner.org.uk, Welsh Fellrunners Association, Scottish hill runners.

Δεν έχω κάνει αγώνες έξω από την Μεγάλη Βρετανία εκτός από έναν διήμερο ορεινό μαραθώνιο στην Ισλανδία. Γίνονται πολοί αγώνες σε όλη την Ευρώπη και πολλοί Βρετανοί αγωνίζονται εκεί, κυρίως σε αγώνες πρωταθλημάτων που δεν με ενδιαφέρουν. Από ότι βλέπω, γίνονται και αρκετοί αγώνες στην Ελλάδα.

Lowe Alpine Marathon, Σκωτία

Bob Graham round … πολλά έχουμε διαβάσει, ακόμη περισσότερα όμως οργιάζουν στην φαντασία μας. Είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία να μάθουμε από τα πλέον επίτιμα «χείλη» την φιλοσοφία μιας επικής και ιστορικής διαδρομής.

Bob Graham Round: Πριν ακόμη καθιερωθεί το ερασιτεχνικό τρέξιμο στη σημερινή μορφή του, άνθρωποι που τακτικά περπατούσαν στα βουνά πάντα φιλοδοξούσαν να κάνουν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και τολμηρό, έναν άθλο. Πριν καθιερωθεί ο άθλος του Bob Graham όπως είναι γνωστός τώρα, είχαν γίνει διάφορες ορεινές εκστρατείες, κυρίως από ανθρώπους που ζούσαν σε ορεινές περιοχές, με τον σκοπό να καλύψουν όσο πιο μεγάλη απόσταση και αριθμό βουνών μπορούσαν.

Ο σημερινός άθλος Bob Graham είναι κυκλική διαδρομή περίπου 105 χιλιομέτρων που επισκέπτεται 42 κορυφές και έχει συνολική ανάβαση / κατάβαση περίπου 8000μ. Για να γίνει κάποιος μέλος του Bob Graham club (http://www.bobgrahamclub.org.uk/) πρέπει να τον κάνει εντός 24 ωρών, αρχίζοντας και τελειώνοντας στην κωμόπολη Keswick της ορεινής περιοχής Cumbria της Αγγλίας.

Εγώ έστρεψα την προσοχή μου σε αυτόν τον άθλο στην ηλικία των 50 χρόνων αφού πρώτα είχα για ορισμένα χρόνια πλήρως εξοικειωθεί με τον ορεινό αθλητισμό. Έχει από πολλά χρόνια καθιερωθεί ο άθλος να περιλαμβάνει και περισσότερες από 42 κορυφές υπό την προϋπόθεση να έχει την ίδια αφετηρία και τέλος και να επισκέπτεται όλες τις 42 βασικές κορυφές, παραδείγματα είναι 50 κορυφές στην ηλικία των 50, 55 στα 55. Έτσι εγώ έγινα μέλος του BG Club στην ηλικία των 50 ετών κάνοντας μια διαδρομή με 50 κορυφές.

Η τελευταία προσπάθεια για το Bob Graham Round to 2015 | Photo: Richard Davies

Πότε ξεκινήσατε την πρώτη σας προσπάθεια; Μιλήστε μας λίγο για το πώς εσείς ζήσατε τις προσπάθειες για την ολοκλήρωσή του. Άλλωστε κατέχετε και εξέχουσα θέση στο Bob Graham round club με το «60@60 under 24 hrs»!

Σε εκείνη την εποχή που σχεδίαζα να κάνω τον BG άθλο ήμουν σε εξαιρετική φυσική κατάσταση Είχα ήδη κάνει την επιλογή μου για τις προτιμήσεις μου στις μεγάλες αποστάσεις και η πρόταση φίλων μου για BG 50@50 έγινε αποδεκτή χωρίς δισταγμό. Αυτή την εποχή δεν ήμουν πολύ εξοικειωμένος με την περιοχή και η πλοήγηση ήταν στα χέρια των φίλων που με συνόδευαν. Ο καιρός ήταν τυπικά βρετανικός με βροχή αέρα και ομίχλη και λάθη έγιναν στην πορεία και χρόνος χάθηκε. Παρ’ όλα αυτά τελείωσα άνετα την απόσταση, τον πρώτο από μια μεγάλη σειρά από κλασσικούς και αυτοσχεδιασμένους άθλους που έκανα στα επόμενα χρόνια.

Ποια άλλα σημαντικά “Rounds” ή “Challenges” υπάρχουν στη Μ. Βρετανία? Είναι εξίσου δημοφιλή με τους αγώνες fell running?

Εκτός από το Bob Graham Round στην Αγγλία, η Σκωτία έχει το Ramsay Round και η Ουαλία το Paddy Buckley ή Welsh Classic Round. Σε βαθμό δυσκολίας είναι πρώτο το Paddy Buckley Round, δεύτερο το Ramsay Round και το Bob Graham Round είναι τρίτο. Οι διαφορές οφείλονται στην απόσταση, την συνολική ανάβαση και την μορφολογία του εδάφους. Το BGR είναι το πιο δημοφιλές μάλλον επειδή γίνεται σε κεντρική περιοχή της χώρας και έχει το δικό του club που αριθμεί μερικές χιλιάδες μέλη. Το RR και το PBR αριθμούν μερικές εκατοντάδες το καθένα γιατί είναι σε πιο απομακρυσμένες περιοχές και είναι πιο πρόσφατα καθιερωμένα από το ΒGR.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία τρόπων στην εκτέλεση αυτών των άθλων: δεξιόστροφα, αριστερόστροφα, καλοκαιρινή ή χειμωνιάτικη εκτέλεση, με ή χωρίς συνοδεία και υποστήριξη, διπλή συνεχόμενη εκτέλεση (πολύ δύσκολη), όλοι οι άθλοι τον ίδιο χρόνο, την ίδια εποχή κλπ. Αυτοί οι άθλοι δεν γίνονται αποκλειστικά απο ορεινούς δρομείς αλλά και άλλους ικανούς ορειβάτες.

Εγώ ανήκω σε μια μικρή κατηγορία ορεινών δρομέων που έχουν κάνει τους τρεις αυτούς κλασσικούς άθλους και νομίζω ότι είμαι ο πιο μεγάλος σε ηλικία που έχει κάνει το Ramsay Round.

Σύντομα μετά το 50@50 BGR έκανα το Paddy Buckley Round. Επειδή έχω ιδιαίτερη αγάπη στα βουνά της Ουαλίας, σύντομα μετά σχεδίασα και εκτέλεσα τον δικό μου άθλο - Meirionnydd round στην κεντρική Ουαλία, που τον θεωρώ πιο δύσκολο από το Paddy Buckley Round. Για τον άθλο αυτό έλαβα το έπαθλο μεγάλων αποστάσεων από την Fellrunners Association. Ο άθλος αυτός έχει επαναληφθεί από άλλους τέσσερις αθλητές. Μετά από αυτό έκανα το Ramsay Round χωρίς συνοδεία και υποστήριξη. Με τον ίδιο τρόπο έχω κάνει αρκετούς άλλους άθλους, δικούς μου και καθιερωμένους με διάρκεια μέχρι 28 ώρες. 

Ο άθλος που μου αρέσει περισσότερο από όσους έχω κάνει, είναι ένας που σχεδίασε κάποιος καλός φίλος μου, εξαιρετικός ορεινός δρομέας και ορειβάτης, στο νησί Skye της Σκωτίας, το Cuillin Round. Το νησί αυτό έχει την πλέον βραχώδη συστάδα βουνών (Cuillin) στη χώρα. Μέχρι τώρα κανείς άλλος αθλητής ορεινού τρεξίματος εκτός από τον φίλο μου και εμένα δεν έχει δοκιμάσει να κάνει το Cuillin Round, μάλλον γιατί χρειάζεται σοβαρή και κάπως επικίνδυνη ελεύθερη αναρρίχηση σε αρκετά σημεία.

Όταν έπιασα τα 60 ήταν καιρός να δοκιμάσω κάτι που άλλοι δεν είχαν καταφέρει, το Bob Graham με 60 κορυφές, 60@60. Για την επιτυχία μου αυτή πήρα για δεύτερη φορά το έπαθλο μεγάλων αποστάσεων από την Fellrunners Association. Μπορεί όποιος θέλει να αντλήσει και περισσότερες πληροφορίες από το gofar.org.uk

Στο Dartmoor 

“Όσο πιο μεγάλη η απόσταση και όσο χειρότερη η κακοκαιρία τόσο πιο καλή συγκριτικά και η επίδοσή μου” μου είχατε γράψει σε μια επικοινωνία μας. Τελικά η τρέλα πάει στα fells ή είναι θέμα προσωπικής ιδιοσυγκρασίας?

Σε έναν ορεινό αγώνα χρειάζεται κανείς να ξέρει την περιοχή καλά ή να ακολουθεί άλλους ή να χρησιμοποιεί χάρτη και πυξίδα. Το πρώτο χρειάζεται προσεκτική αναγνώριση της διαδρομής, το δεύτερο πολύ συχνά οδηγεί σε απογοήτευση, το τρίτο είναι καλό αν ξέρεις να διαβάζεις τον χάρτη. Από την αρχή της ανάμειξής μου με τον ορεινό αθλητισμό αποφάσισα να καλλιεργήσω την τέχνη της πλοήγησης σε όλους τους καιρούς, έμαθα να μην ακολουθάω κανέναν άλλο και συνήθως έκανα προσεκτική αναγνώριση της διαδρομής. Σε αυτά οφείλω την σχετική επιτυχία μου σε αγώνες σε δύσκολες περιοχές και με δύσκολες καιρικές συνθήκες. Υπάρχουν αγώνες, κυρίως μικρών αποστάσεων, που όλη η διαδρομή είναι σηματοδοτημένη και αγώνες πλοήγησης όπου η διαδρομή είναι άγνωστη πριν την αρχή του αγώνα, όπως είναι οι ορεινοί μαραθώνιοι, που πάντα μου άρεσαν ιδιαίτερα. Εδώ θα παραθέσω ένα παράδειγμα που περιέχει όλα τα αυτά που ανέφερα. Στην ηλικία των 67 ετών έτρεξα σε έναν αγώνα ορεινού πρωταθλήματος επειδή ήταν μεγάλης απόστασης, γινόταν σε εξαιρετικά ωραία και βραχώδη περιοχή και επειδή ήθελα να δω πόσους βετεράνους συνομήλικούς μου θα νικούσα, γνωρίζοντας ότι σχεδόν όλοι αυτοί που έπαιρναν μέρος ήταν πολύ καλοί δρομείς που σπάνια έκαναν κάτι περισσότερο από απλούς αγώνες. Το πρωί του αγώνα ο καιρός ήταν για μένα τέλειος: βροχή, χαμηλό σύννεφο και αέρας. Παρότι γνώριζα την περιοχή αρκετά καλά, έκανα χρήση χάρτη και πυξίδας σε σημεία που η ορατότητα ήταν περιορισμένη. Όταν στο τέλος ήρθε η ώρα της απονομής των επάθλων, μου έκανε έκπληξη το ότι ήμουν πρώτος στην κατηγορία των 65 ετών, πρώτος στην κατηγορία τω 60 ετών και δεύτερος στην κατηγορία τω 55 ετών. Ο λόγος που αναφέρω αυτό το παράδειγμα δεν είναι για να περιαυτολογήσω αλλά για να δείξω ότι ορεινοί δρομείς που έχουν καλές επιδόσεις όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, μειονεκτούν όταν οι συνθήκες επιβάλουν επιστράτευση και άλλων ικανοτήτων εκτός από ταχύτητα. Έχω τύχει σε αγώνες όπου κορυφαίοι αθλητές, σε συνθήκες κακής ορατότητας, δεν κατάφεραν να τερματίσουν και κατέληξαν σε διαφορετική περιοχή από το τέρμα.

Όσοι έχουμε διαβάσει λίγη από την ιστορία του fell running δεν γίνεται να μην έχουμε γοητευτεί από την απλότητα του αθλήματος και πολύ περισσότερο από τους ανθρώπους του όπως για παράδειγμα ο Joss. Τι σας έχει κάνει περισσότερο εντύπωση στην ιδιοσυγκρασία τους?

Το τρέξιμο είναι βασικά ένα απλό άθλημα. Το ορεινό τρέξιμο επειδή γίνεται μακριά από την πολυκοσμία της πόλης είναι απλούστερο και πολύ πιο ευχάριστο. Το ερασιτεχνικό ορεινό τρέξιμο όπως γίνεται στην Μεγάλη Βρετανία αναγνωρίζει κατηγορίες ηλικίας ανά 5 ή 10 χρόνια και δίνει μικρά έπαθλα. Δεν έχει επαγγελματίες αθλητές και δεν υπάρχει καθόλου το πρόβλημα ντοπαρίσματος. Αναπτύχθηκε βασικά τον περασμένου αιώνα και απόκτησε σιγά σιγά κάποια οργανωμένη μορφή εκδίδοντας ημερολόγια αγώνων, περιοδικές εκδόσεις με νέα, βιογραφίες και διάφορα άρθρα. Με τον χρόνο έγινε πιο δημοφιλές, ο αριθμός των αθλητών αυξήθηκε καθώς και ο αριθμός των οργανωμένων αγώνων από τους οποίους μπορεί να διαλέξει κάποιος. Δρομείς όπως ο Joss Naylor, αγρότης από ορεινή περιοχή της Αγγλίας, ανέβασαν τον πήχη στις επιδόσεις και έβαλαν τις βάσεις για την ανάπτυξη του συναγωνισμού στο άθλημα. Ο Joss Naylor αν και σε προχωρημένη ηλικία, έχει ακόμη ενεργή παρουσία στο άθλημα ενθαρρύνοντας άλλους να καλυτερεύουν τις επιδόσεις τους. Ο κάπως νεότερος του Joss, ο Billy Bland, αν και δεν συμμετέχει σε αγώνες πια, αποτελεί παράδειγμα στους κύκλους του αθλήματος για την προσήλωσή του στην προετοιμασία και εκτέλεση αγώνων σε ποικίλες αποστάσεις με απαράμιλλές επιτυχίες. 

Εγώ προσωπικά, βρήκα στο άθλημα ότι πιο ωραίο μπορεί να υπάρξει στον αθλητισμό, απλότητα και ευγενή συναγωνισμό. Έκανα πολλούς φίλους γνώρισα πολύ καλά τη ζωή και τις συνήθειες των ανθρώπων αυτής της χώρας που συνήθως δεν βλέπει ο επισκέπτης.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι τα τελευταία χρόνια στην σκηνή των ορεινών αγώνων μπαίνουν και διάφορες οργανώσεις με κερδοσκοπικούς ή παρόμοιους σκοπούς που δεν δείχνουν τον αναγκαίο σεβασμό στο περιβάλλον και μπορούν να δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις για τον ορεινό αθλητισμό.

Joss Naylor, Gordon Johnson και Γιάννης Τριδήμας

Διαβάζοντας για κάποιους ανθρώπους της περιπέτειας και τα επιτεύγματά τους αναμφίβολα μας πιάνει δέος. Ένας εξ αυτών και ο Ranulph Fiennes, ένας από τους σημαντικότερους εξερευνητές και adventurers του 20ου αιώνα. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μας όταν διαπιστώσαμε ότι στο βιβλίο του, «Mad, Bad & Dangerous to know», σας μνημονεύει ουκ ολίγες φορές αφού έχετε τρέξει μαζί σε αγώνες με περίσσια επιτυχία. Μάλιστα σας χαρακτήριζε σαν «top UK veteran endurance runner». Αυτόματα το δέος μεταφέρθηκε στο πρόσωπό σας! Παρότι είστε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων θα θέλαμε να μας αναφέρετε επιγραμματικά τα σημαντικότερα αθλητικά σας επιτεύγματα.

Ο Ranulph Fiennes δεν ήταν ορεινός δρομέας - fellrunner - με την πραγματική έννοια της λέξης. Άνθρωπος οικονομικά ευκατάστατος, ριψοκίνδυνος, μέλος των ειδικών δυνάμεων του Βρετανικού στρατού στα νιάτα του, που έγινε γνωστός για πρωτοποριακές εκστρατείες σε απόμακρα μέρη της γης. Μαζί κάναμε αρκετούς αγώνες στα βουνά της Αγγλίας και της Σκωτίας που ήταν: διήμεροι ορεινοί μαραθώνιοι (mountain marathons) ή o ετήσιος νυχτερινός αγώνας από ομάδες τεσσάρων δρομέων - High Peak Marathon, 68km σε βουνά της κεντρικής Αγγλίας. Ο Mountain Marathon είναι διήμερος ορεινός αγώνας, συνήθως από ομάδα δύο ατόμων, που κουβαλάνε μαζί τους τέντα, σάκους ύπνου, ρουχισμό, εξοπλισμό αναγκαίο για ασφάλεια και φαγώσιμα για δυο μέρες. Ο συνηθισμένος σάκος ανά άτομο ζυγίζει περίπου 5 με 6 κιλά. Γίνεται σε όλους τους καιρούς και χρειάζεται καλή πλοήγηση με χάρτη και πυξίδα. Όταν δεν ταξίδευε στον κόσμο ο Ranulph έκανε και ακόμη κάνει ομιλίες σε διάφορες εκδηλώσεις επί πληρωμή και συνήθως περιέγραφε λεπτομέρειες από τις εξορμήσεις που έκανε μαζί μου.

Με τον Ranulph Fiennes στον Lowe Alpine Marathon 

Εκτός από πλούσια δράση τα παλαιότερα χρόνια στην Βρετανία ως δρομέας, έχετε διοργανώσει και τους δικούς σας fell running αγώνες. Μιλήστε μας λίγο για αυτούς. Συνεχίζετε να το κάνετε μέχρι και σήμερα;

Απλοί αγώνες οργανώνονται συνήθως από κάποιον, δρομέα ή όχι, που τον βοηθούν φίλοι και μέλη από τον σύλλογό του. Μεγαλύτεροι αγώνες όπως ορεινοί μαραθώνιοι οργανώνονται από κάποια επιχειρηματική ή αθλητική οργάνωση. Εγώ ασχολήθηκα πολύ στην οργάνωση ομάδων συμμετοχής σε αθλήματα όπως διήμερους μαραθώνιους και τον High Peak Marathon, στον οποίον είχα ομάδα σαν αρχηγός για αρκετά χρόνια με πολλή επιτυχία και πρόσφατα τον έκανα για τελευταία φορά. Επί χρόνια βοήθησα φίλους στην οργάνωση αγώνων και τον σχεδιασμό διαδρομών αγώνων. Για αρκετά χρόνια οργάνωνα έναν αγώνα στην ορεινή Ουαλία που από φέτος τον παρέδωσα σε άλλους,

Γενικότερα, πόσο μεγάλη πλέον είναι η «εμπλοκή» σας με το fell running? Συνεχίζετε να συμμετέχετε σε αγώνες ή προσωπικές διαδρομές / στόχους?

Δυστυχώς ένας τραυματισμός στο γόνατο προ τριετίας δεν μου επιτρέπει πια να ασκούμαι εντατικά και να αγωνίζομαι σοβαρά αν και ακόμη απολαμβάνω τα βουνά με τον ρυθμό και την ταχύτητα που μου επιτρέπουν τα πόδια μου.

Θα προτρέπατε τους Έλληνες δρομείς βουνού να ταξιδέψουν μέχρι τη Μ. Βρετανία για να τρέξουν σε κάποιον αγώνα fell running? Θα προτείνατε κάποιον από αυτούς?

Και βέβαια θα πρότεινα σε Έλληνες να κάνουν αγώνες στη Μεγάλη Βρετανία. Θα είναι όμως ανα-γκαίο να κατατοπιστούν πριν έρθουν για ορισμένα πράγματα, όπως:

1. Να μπουν στην αγγλική ιστοσελίδα https://fellrunner.org.uk και να δουν τις λεπτομέρειες των αγώνων δηλαδή τρόπος εγγραφής, υποχρεωτικός εξοπλισμός κλπ.
2. Να προμηθευτούν παπούτσια με λαστιχένιες προεξοχές
3. Να διαλέξουν αγώνα medium ή short κατ’ αρχήν που να είναι σημασμένος - marked.
4. Ο αγώνας να έχει entry on the day. Σε αυτή τήν περίπτωση θα είναι πιο εύκολα να κάνουν έναν αγώνα στην Ουαλία που είναι πιο χαμηλών τόνων, ιστοσελίδα http://www.wfra.me.uk
5. Και αν είναι δυνατόν να παρευρεθούν σε αγώνα σαν θεατές κατ’ αρχήν για να πάρουν μια ιδέα.

Καταλαβαίνουμε ότι αποτελείτε μία σεβαστή προσωπικότητα στα fell running δρώμενα. Επίτιμο μέλος του Bob Graham round club, τιμητική αναφορά στην επιτυχημένη προσπάθεια «60@60» δίπλα σε «ιερά τέρατα» όπως ο Billy Bland, Alan Heaton, Joss Naylor. Fred Rogerson, δική σας σελίδα στην Wikipedia. Τελικά πόσο σημαντικό ήταν το fell running στη ζωή σας?

Ο ορεινός αθλητισμός ήταν ένα από τα πράγματα που με έδεσαν με την δεύτερη πατρίδα μου. Ένα πολιτισμένο είδος αθλητισμού που οι συναγωνιστές σου όχι μόνο δεν σε σπρώχνουν να περάσουν αλλά σου κρατάνε και την πόρτα ανοιχτή να περάσεις. Οι πιο καλοί μου φίλοι είναι ορεινοί αθλητές.

To 2011 είχαμε συναντήσει και μιλήσει με έναν άλλον θρύλο του fell running, την Ελένη Διαμαντίδη-Whitaker η οποία μας είχε τιμήσει με την συμμετοχή της στον Olympus Marathon εκείνης της χρονιάς. Την γνωρίζετε προσωπικά? Συνεχίζει την αγωνιστική της δράση στο νησί?

Την Ελένη την ξέρω καλά αλλά επειδή ζει σε διαφορετική περιοχή της Αγγλίας έχω λίγα χρόνια να την δω. Έχει νέα παιδιά και δεν αγωνίζεται πια παρά μόνο πιθανώς στην περιοχή που ζει. Στον καιρό της ήταν δυνατή δρομέας με εξαιρετικές επιτυχίες σε μεγάλες αποστάσεις. Μαζί κάναμε έναν μεγάλο και δύσκολο αγώνα που γίνεται με ομάδες δύο δρομέων, το Old County Tops, 60km, 3050m. Αυτόν τον αγώνα τον έκανα πάρα πολλές φορές με διαφορετικούς συντρόφους και για τελευταία φορά το 2016 λίγο πριν το αριστερό μου γόνατο μου δημιουργήσει προβλήματα. Η Ελένη είχε παλαιότερα μπει σε αυτόν τον αγώνα δυο φορές αλά δεν είχε τερματίσει γιατί είτε αυτή είτε ο σύντροφός της αποσύρθηκε κατά την διάρκεια του αγώνα λόγω τραυματισμού. Η Ελένη πολύ πιο νέα και πιο γρήγορη από μένα ωφελήθηκε από τον δικό μου πιο συντηρητικό ρυθμό. Τελειώσαμε, πήραμε και το έπαθλο της μικτής κατηγορία και ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη που με διάλεξε για σύντροφο στον αγώνα. Κατά την διάρκεια του αγώνα άλλοι αθλητές και θεατές μας χαιρετούσαν με το όνομά μας και κάποια στιγμή η Ελένη με ρώτησε ‘ποιος ήταν αυτός’; Της απάντησα: δεν θυμάμαι Ελένη, η φήμη μας προπορεύεται της μνήμης μας!

Η Ελένη Whitaker-Διαμαντίδη και ο Martin Stone. νικητές του θρυλικού Dragon's Back Race το 1992 | Photo: Rob Howard

Στην τελευταία μας επικοινωνία είχατε αναφέρει ότι προετοιμάζετε μια ομάδα 4 ατόμων για τον High Peak Marathon. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα?

Ο High Peak Marathon όπως είπα και πριν, είναι ένας νυχτερινός άθλος για ομάδες τεσσάρων ατόμων που οργανώνεται από τον ορειβατικό όμιλο του Πανεπιστημίου του Sheffield και γίνεται την πρώτη Παρεσκευή του Μάρτη. Έχει απόσταση περίπου 68 χιλιόμετρα και γίνεται σε μια από τις πιο δύσκολες ορεινές περιοχές της Αγγλίας και συνήθως σε χειμωνιάτικες συνθήκες με αρκετό χιόνι. Τον πρωτοέκανα πριν πολλά χρόνια σαν αναπληρωματικός με μια ομάδα φίλων. Ήταν μια νύχτα βροχερή με θυελλώδεις ανέμους και οι οργανωτές είχαν μειώσει την διαδρομή σε ‘διαδρομή κακοκαιρίας’. Η επίδοσή μας ήταν μέτρια επειδή ένας στην ομάδα είχε κάποιο πρόβλημα. Η γυναίκα μου μου θυμίζει ότι όταν επέστρεψα την άλλη μέρα είπα ότι πρέπει να είναι κανείς τρελός για να κάνει αυτόν τον αγώνα! Λίγα χρόνια μετά άλλη μια ομάδα με κάλεσε για αναπληρωματικό. Αυτή τη φορά κάναμε την κανονική διαδρομή και μου άρεσε. Την επόμενη χρονιά διάλεξα την ομάδα μόνος μου και συνέχισα να έχω ομάδα στον αγώνα για αρκετά χρόνια παίρνοντας το έπαθλο των βετεράνων πολλές φορές.

Στιγμές πριν ξεκινήσει η προσπάθεια για το τελευταίο Bob Graham Round | Photo: Richard Davies

Το τελευταίο διάστημα το οποίο σας βρίσκει όλο και περισσότερο στην γενέτειρά σας, την Άνδρο, η οποία διαθέτει ένα υπέροχο δίκτυο μονοπατιών τα οποία μάλιστα είναι από τα λίγα στην Ελλάδα που έχουν λάβει διεθνή πιστοποίηση. Είχατε εσείς ενεργό συμμετοχή στο project “Andros Routes”? Θεωρείτε ότι και στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ευδοκιμήσει ο πεζοπορικός / αθλητικός τουρισμός?

Από πολλά χρόνια, όποτε ήμουν στην Άνδρο με την οικογένειά μου γύριζα στα βουνά του νησιού από άκρη σ’ άκρη. Πριν οκτώ χρόνια γνώρισα την οργανώτρια της Andros Routes, και έγινα μέλος της ομάδας. Με την δικιά μας εθελοντική δουλειά και με βοήθεια από χορηγούς ανακαινίζουμε παλιά μονοπάτια που ήταν οι παλιοί δρόμοι του νησιού, ένα τεράστιο πλέγμα δρόμων για πεζούς και υποζύγια. Έχουμε φτάσει σε ένα καλό σημείο χωρίς καμία βοήθεια από τις αρχές το νησιού και συνεχίζουμε σιγά σιγά. Η Άνδρος έχει πολλή βλάστηση και η διάνοιξη χρειάζεται πολλή δουλειά καθώς και η συντήρηση. Θα βρείτε όλες τις λεπτομέρειες στην σελίδα μας androsroutes.gr. Έρχονται στην Άνδρο πολλοί επισκέπτες, Έλληνες και ξένοι, είτε μόνοι τους ή με ομάδες και περπατούν τα μονοπάτια σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου.

Τα τελευταία χρόνια εγώ και η γυναίκα μου περνάμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Άνδρο. Πριν βγει ο Μάρτης θα είμαι εκεί μέχρι αρχές Ιουνίου και μετά πάλι από Αύγουστο μέχρι Δεκέμβρη.

Ο Γιάννης Τριδήμας, ενεργός εθελοντής στο 1ο Φεστιβάλ Πεζοπορίας της Άνδρου 

Στην Άνδρο διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια ένας επιτυχημένος αγώνας ορεινού τρεξίματος, ο Andros Trail Race. Έχει τύχει να παρευρεθείτε την εποχή την οποία διοργανώνεται (αρχές Οκτώβρη) στο νησί? Θα συμμετείχατε σε έναν αγώνα στην Ελλάδα αν σας δινόταν η ευκαιρία?

Το πρώτο Trail Race στην Άνδρο έγινε το 2016, ήμουν εκεί και παρά το τραυματισμένο γόνατο έτρεξα την μακριά διαδρομή των 24 χιλιομέτρων αλλά με αρκετό πόνο και δυσκολία. Έκανε αρκετή ζέστη και όταν τερμάτισα ξάπλωσα μέσα στη θάλασσα όπως ήμουν για να δροσιστώ και να ξεκουράσω το γόνατο. Οι αγώνες στα νησιά πληθαίνουν σιγά σιγά και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Αυτόν τον καιρό προετοιμάζω έναν μονοήμερο ατομικό άθλο που θα διανύει το νησί σε όλο του το μήκος. Σύντομα θα δημοσιεύσω λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα της Andros Routes.

Τι μέλλει γενέσθαι για τον Γιάννη Τριδήμα? Σκέφτεστε να μετακομίσετε μόνιμα στα πάτρια εδάφη?

Έχω ζήσει στην Αγγλία πολύ περισσότερα χρόνια από ότι στην Ελλάδα, έχω εδώ κάνει οικογένεια και σταδιοδρομία. Εδώ το κράτος δουλεύει σωστά, οι σχέσεις κράτους και πολίτη είναι ομαλές και γίνονται με αλληλοσεβασμό. Η Ελληνική γραφειοκρατία και ο τρόπος που γίνονται οι συναλλαγές με τι κρατικές υπηρεσίες με τρομάζουν.Στην Άνδρο μένω με χαρά, εκεί είναι οι ρίζες μου, οι συγγενείς και οι γνωστοί μου από νεαρή ηλικία. Επειδή δεν έχω εισόδημα στην Ελλάδα είμαι κατά μεγάλο μέρος απαλλαγμένος από την ανυπόφορη γραφειοκρατία και πολύ σπάνια έχω δοσοληψίες με δημόσιες υπηρεσίες. Η απάντηση στην ερώτηση μάλλον είναι: όχι μόνιμα!

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα! Σας περιμένουμε στην Ελλάδα και ελπίζουμε να τα πούμε και από κοντά!

* Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει παραπάνω για να μάθει την ιστορία του Bob Graham Round και του βρετανικού fell running γενικότερα, πολύ καλή πηγή είναι το βιβλίο Feet in the Clouds, A Story of Fell Running and Obsession που έχουμε παρουσιάσει παλαιότερα.