ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Το ποτάμι μπήκε πολύ γρήγορα σ ένα φαράγγι με μικρά αλλά γλιστερά βράχια. Μέσα στο φαράγγι η ιερή φράση “Om Manipadme Hum” είχε σκαλιστεί με χαρακτήρες δύο μέτρων σε ύψος. Ήταν ένα πραγματικά μαγικό μέρος.

Προχωρήσαμε τη διαδρομή μας με περάσματα ΙΙΙ και IV, χοροπηδώντας στις δίνες, παίρνοντας δύναμη απ το ποτάμι. Σ ένα τυχαίο σημείο άκουσα ένα σφυριχτό κρότο. Ενστικτωδώς απέφυγα την πρώτη δίνη που είχα μπροστά μου και κοίταξα γύρω για τους υπόλοιπους. Ο Paul κι ο Kurt είχαν περάσει προς τα κάτω κι ο Dave είχε γυρίσει αντίθετα. Ο Andy βγήκε παραπατώντας προς την όχθη φωνάζοντας προς τον Dave και μετά σε μένα: «έσπασα το σκάφος μου» είπε.

«Πώς?» ήταν το μόνο που κατάφερα να ρωτήσω.

«Πρέπει να προσγειώθηκα πάνω σε κοφτερό βράχο, γιατί το ρήγμα είναι μεγάλο», απάντησε.

Μαζευτήκαμε όλοι κοντά στο σκάφος και διαπιστώσαμε ότι είχε ανοίξει ένα ρήγμα 25 εκατοστών στην καρίνα προς την πρύμη. Ο Andy ήταν δικαιολογημένα στεναχωρημένος, αλλά αποφασίσαμε να του ελαφρύνουμε το σκάφος, να βάλουμε ταινία στο ρήγμα και να κατασκηνώσουμε το συντομότερο. Βρήκαμε ένα μικρό μαντρί για κατσίκες στην όχθη λίγο πιο κάτω και σταματήσαμε αμέσως για να επιδιορθώσουμε το καγιάκ.

Μετά από αρκετές ώρες σχεδιασμού, προετοιμασίας και επιδιορθώσεων, είχαμε ολοκληρώσει την πρώτη επιδιόρθωσή μας στο πεδίο, η οποία αποτελούταν από πλαστικό επουλωτικό υλικό, κόλλα παπουτσιών και μεγάλη ποσότητα από κολλητική ταινία. Φαινόταν εντάξει και σκέφτηκα ότι θα αντισταθεί σε οποιαδήποτε μετωπικά χτυπήματα. Η ερώτηση βέβαια ήταν για πόσο? Κατασκηνώσαμε σε ένα μέρος που προστατευόταν από μια σειρά βράχων. Καθώς ξάπλωσα στη σκηνή μου, ευχήθηκα τα επόμενα 500 χιλιόμετρα να μας πάνε καλύτερα από τα προηγούμενα 10.

Νωρίς το επόμενο πρωί, περάσαμε το χωριό Shimen. Ιτιές φυτρώνουν ανάμεσα στα πέτρινα σπίτια, που είναι διάσπαρτα μέσα σε χωράφια με κριθάρι. Λίγοι από τους ντόπιους σταμάτησαν να αλωνίζουν τα στάχυα και να μας χαιρετίσουν και μερικά παιδιά ακολούθησαν τις βάρκες μας. Μετά από μια σύντομη επίδειξη Frisbee ξεκινήσαμε και πάλι.

Ο Kurt στα στενέματα του ποταμιού πριν το Nissal

Το επόμενο χωριό ήταν το Nissal, αλλά ανάμεσα στο Shimen και στο Nissal το ποτάμι κυλούσε από ένα βαθύ φαράγγι. Ο David Snellgrove, ένας μελετητής του Θιβετιανού βουδισμού που εξερεύνησε το Εσωτερικό Dolpo, αναφέρεται σ αυτό το τμήμα του ποταμού σαν «αδιαπέραστο φαράγγι». Προκειμένου να αποφορτίσουμε το βάρος της φράσης αυτής αλλά και για να δείξουμε τη μικρή μας γνώση για το ποτάμι, το αποκαλούσαμε «το πρώτο αδιαπέραστο φαράγγι». Το μονοπάτι από το Shimen για το Nissal σκαρφαλώνει μέχρι τα 5.100 μέτρα και μετά πέφτει στο Nissal, σχεδόν στα 3.900 μέτρα. Αναρωτιόμουν τι είδους φαράγγι ήταν αυτό, που ανάγκαζε τους ανθρώπους να ανηφορίζουν 2.500 μέτρα προκειμένου να το αποφύγουν.

Κυλήσαμε προς τα κάτω και παρατηρούσαμε καθώς οι τοίχοι της κοιλάδας γίνονταν όλο και πιο απότομοι κι έκλειναν στο τέλος. Το χαμηλότερο σημείο του φαραγγιού ήταν απότομο αλλά πιο πάνω υπήρχαν πολλά πατάρια που προσέφεραν δρόμους διαφυγής. Το αφρισμένο νερό γινόταν σταδιακά δυσκολότερο και μένοντας μέσα στα σκάφη μας, προχωρούσαμε από δίνη σε δίνη. Όταν η διαδρομή δεν ήταν προφανής, αυτός που προπορευόταν έβγαινε έξω κι εξηγούσε στους υπόλοιπους τη γραμμή που θ ακολουθούσαν. Τελικά φτάσαμε σ ένα σημείο, όπου υπήρχαν τεράστιοι βράχοι πεσμένοι, που ίσα-ίσα άφηναν το νερό να περνάει.

Η διαδρομή που θα μεταφέραμε τα σκάφη μας περνούσε από μια κατολίσθηση στην όχθη. Το ποτάμι έστριβε από δω κι από κει καθώς άνοιγε το δρόμο του μες απ το στενό φαράγγι και μετά από 8 χιλιόμετρα με περάσματα ΙV και V, τα νερά άρχισαν να ηρεμούν κι όλοι χαμογελάσαμε ξανά. Η χαρά μας όμως δεν κράτησε πολύ - λίγες στροφές παρακάτω φτάσαμε σ ένα σημείο όπου οι τοίχοι ήταν εντελώς κάθετοι. Το να σκαρφαλώσουμε τώρα και να βγούμε απ το φαράγγι δεν ήταν πια επιλογή, μπορούσαμε όμως να επιστρέψουμε πιο πίσω και να διαφύγουμε απ τα πατάρια της πλαγιάς. Μπροστά μας οι τοίχοι είχαν ύψος μόλις 30-60 μέτρα αλλά μας εμπόδιζαν εντελώς να τους ανέβουμε. Η ομάδα μαζεύτηκε στο τελευταίο σημείο διαφυγής για να συζητήσει την επόμενη κίνηση.

Ο Dave σ ένα δύσκολο πέρασμα πριν απ το Shimen

Κοιτώντας προς τα κάτω το ποτάμι, το νερό κυλούσε αργά και ήπια, ανάμεσα σε τοίχους 100 μέτρων πριν πάρει μια απότομη στροφή και χαθεί απ τα μάτια μας. Αποφασίσαμε να στείλουμε έναν για αναγνώριση και αν ήταν κακό αυτό, οι υπόλοιποι της ομάδας θα μπορούσαν να βαδίσουν πάνω στα βράχια της πλαγιάς και να ρίξουν ένα σχοινί μέσα στο φαράγγι. Ο Andy προσφέρθηκε να το κάνει και όλοι σε λίγο τον παρακολουθούσαμε προσεκτικά, καθώς προχωρούσε στο ποτάμι με την πλάτη προς τη ροή του, για να δει το δρόμο. Τελικά έστριψε προς το μέρος μας και μας σήκωσε τα χέρια σε μια κίνηση αμφιβολίας, πριν χαθεί πίσω απ τη στροφή του ποταμού.

Ακολουθήσαμε, καθώς το ποτάμι έστριβε ανάμεσα στις ορθοπλαγιές. Η ροή του ήταν ήπια και κουβαλήσαμε τα καγιάκ μόνο μια φορά. Προσπεράσαμε κοπάδια από γιακ και γύπες που φώλιαζαν στο βράχο, πριν οι τοίχοι ανοίξουν ξαφνικά. Τα είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στο Nissal και είχαμε εκστασιαστεί που βρισκόμασταν εκεί. Από τους χάρτες και τα αλτίμετρά μας, συμπεράναμε ότι η κλίση στο φαράγγι ήταν 11 μέτρα/χλμ, αλλά ανάμεσα στο σημείο που άρχιζαν να σχηματίζονται λίμνες με πτώσεις ανάμεσά τους μέχρι τα ήρεμα νερά στο τέλος, ήταν πραγματικά συναρπαστικό. Το μπάλωμα στο σκάφος του Andy χάλασε ακριβώς πριν σταματήσουμε για κατασκήνωση κι αυτός άρχισε τη διαδικασία που από εκεί και μετά θα γινόταν καθημερινή ρουτίνα επιδιόρθωσης.

Η κοιλάδα ήταν αρκετά ανοιχτή κάτω απ το Nissal και μπορούσαμε να δούμε στα ανατολικά τις κορυφές του συγκροτήματος Kanjiroba Himal, με τους παγετώνες να προβάλουν στις πλαγιές τους. Κοιτώντας προς τη ροή του ποταμού, το είδαμε να σέρνεται σαν φίδι, μέσα από περάσματα ΙΙΙ βαθμού. Ψηλά πάνω στους λόφους βρισκόταν το Yasher Gompa (Σημ.ΑΖ: Gompa είναι ο βουδιστικός ναός) μια αρχαία ιερή τοποθεσία για τους Θιβετιανούς βουδιστές. Σαράντα χρόνια νωρίτερα, ο Shellgove είχε καταγράψει τα χαρακτηριστικά αυτών των κτισμάτων και με τις σημειώσεις του στα χέρια κάναμε μια μικρή περιήγηση στην τοποθεσία. Απ το Yasher Gompa, η θεά του φαραγγιού που μόλις είχαμε περάσει ήταν πολύ εντυπωσιακή. Οι κοφτερές ράχες του βουνού έπεφταν απειλητικά κάτω στο ποτάμι. Ήμουν ευτυχής που τα είχαμε καταφέρει να το περάσουμε και το ίδιο ευτυχής, που δεν είχα αντικρίσει αυτή τη θέα πριν μπούμε στο φαράγγι.

Εκείνο το βράδυ γιορτάσαμε τη συμπλήρωση μιας εβδομάδας πάνω από τα 4000 μέτρα. Το επόμενο πρωί περάσαμε τη συμβολή των ποταμών Panjang και Nangung, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Ο Nangung κυλά από το χωριό Saldang για να ενωθεί με τον Panjang και μαζί να σχηματίσουν τον Langu. Μετά από 10 μέρες περπάτημα και 3 μέρες κουπί, φτάναμε επιτέλους στον Langu.

Σταματήσαμε για μεσημεριανό σ ένα εγκαταλειμμένο χωριό, όπου στο παρελθόν μια τεράστια φέτα γης κύλησε από τη βόρεια πλαγιά της χαράδρας. Ο Kurt υπέθεσε ότι αυτή η κατολίσθηση έφραξε την πηγή που υπήρχε κι εξυπηρετούσε τους ντόπιους, αναγκάζοντάς τους να φύγουν απ τον τόπο τους.

Μέχρι εκεί ήταν μια πολύ ξεκούραστη μέρα. «Αν συνεχίσει έτσι» είπε ο Andy «θα είμαστε στο Tar Khola αύριο». Πηδήξαμε μέσα στις βάρκες μας έτοιμοι να σπεύσουμε στον Tar. Μετά τη στροφή του ποταμιού μια υπνωτική γκρίζα πλαγιά σηματοδοτούσε την είσοδό μας στην επόμενη σειρά από ορμητικές πτώσεις του νερού.

Ο Andy στο τμήμα της διαδρομής προς τη συμβολή με τον Tar Khola

Πριν από το μεσημεριανό μας είχαμε περάσει από σημεία ΙΙΙ βαθμού, ανάμεσα σε ξερές απότομες πλαγιές που έπεφταν στο ποτάμι. Μετά το διάλειμμά μας, τα βράχια έγιναν μαύρα και αρχίσαμε να «χορεύουμε» κατηφορίζοντας σε νερά ΙV βαθμού. Υπήρχαν πολλές κατολισθήσεις και το νερό κόχλαζε τριγύρω από σωρούς με βράχους που έφραζαν τη ροή του. Ο Andy γλίστρησε μέσα σε μια σχισμή που περνούσε ορμητικά το νερό κι έσκισε την ποδιά του. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να βγούμε απ το νερό και να βαδίζουμε στην όχθη. Όση ώρα ο Andy μπάλωνε την ποδιά του, ο Kurt κι εγώ κάναμε μια αυτοψία στο επόμενο 5άρι που μας περίμενε παρακάτω. Το μπάσιμο ήταν όλο αφρισμένο, εκτός από τους βράχους που έφραζαν την «καθαρή» γραμμή που κατέληγε σε μια μεγάλη τρύπα στο τέλος της. Και για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η κατάσταση, η δεξιά πλευρά του ρεύματος κατέληγε σ ένα ωραίο eddy (αναστροφή του ρεύματος), καθώς η αριστερή έμπαινε με ορμή μέσα σ ένα τεράστιο σωρό από βράχους. «Μπες με δύναμη στο κέντρο αριστερά και χτύπα στην τρύπα με μια δεξιά κλίση», ήταν η συμβουλή που έδωσα στον Paul. Πέρασε σωστά ακολουθώντας τις οδηγίες μου, εγώ όμως έκανα ένα γκελ σ ένα βράχο ακριβώς πάνω απ την τρύπα και τσούλησα με το πλάι προς το eddy.

Υπήρχαν πολλές μεγάλες πτώσεις σ αυτό το τμήμα και με τη σχεδόν σταθερή ροή …βράχων από τις πλαγιές, ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς πώς σχηματίστηκαν. Καθώς έκανα ανίχνευση σε μια μεγάλη σειρά από τεχνικές πτώσεις, αποσπάστηκα εντελώς σχεδιάζοντας το πέρασμά μου από τα αφρισμένα νερά. Οι υπόλοιποι της ομάδας ήταν παραταγμένοι κατά μήκος της όχθης με απλωμένους τους σάκους και τις φωτογραφικές μηχανές, παρατηρώντας με δυσπιστία καθώς έμπαινα στο καγιάκ μου και ξεκινούσα, ανυποψίαστος για μια κατολίσθηση που ερχόταν από πάνω. Ευτυχώς σταμάτησε πριν φτάσει στο ποτάμι.

Κουβαλήσαμε τα σκάφη μας για μια μεγάλη απόσταση που διαρκούσε μια πτώση και κατασκηνώσαμε στην πρώτη φιλόξενη αμμουδιά που βρήκαμε. Το φαράγγι πήρε μια πορτοκαλιά απόχρωση στο απογευματινό φως. Ένας-ένας πήραμε το θάρρος να πάμε προς τα κάτω για να δούμε τι έχει μετά. Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, ένας παραπόταμος εφορμούσε στον Langu μέσα από μια τρύπα στον τοίχο του φαραγγιού. Σταθήκαμε πάνω σ ένα στρογγυλεμένο βράχο και αγναντέψαμε το τοπίο τριγύρω μας. Καθηλώθηκα από τους γύπες που πετούσαν 600 μέτρα ψηλότερα, κοντά στο χείλος του φαραγγιού. Ο Kurt μου είχε πει ότι αυτοί οι «σκουπιδιάρηδες» συχνά μεγαλώνουν τόσο ώστε το άνοιγμα των φτερών τους να φτάνει τα τρία μέτρα και μπορούν να απογειωθούν με ένα ελάχιστο κούνημα στις φτερούγες τους. «Νομίζω ότι αυτά τα αρπακτικά μας ακολουθούν», είπα στον Paul.

«Δεν είναι βλάκες», μου απάντησε και γελάσαμε και οι δύο αμήχανα.

Το επόμενο πρωί τα IV βαθμού νερά μας επέτρεψαν να απολαύσουμε το απίστευτο φαράγγι που διασχίζαμε. Πριν το μεσημέρι φτάσαμε στο χωριό Kowagon. Η θέση του στους χάρτες μας ήταν λάθος κι έτσι όταν είδαμε τους ανθρώπους ήμασταν το ίδιο έκπληκτοι μ αυτούς, που μας έβλεπαν το ίδιο ξαφνικά. Το Kowagon βρίσκεται στη συμβολή ενός παραπόταμου και τα τοιχώματα του φαραγγιού ανοίγουν λίγο πριν το ποτάμι φτάσει στο χωριό. Ήταν ένα σκοτεινό και κρύο πρωινό εκεί στον πάτο του φαραγγιού, γι αυτό αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο στη λιακάδα και παίξαμε λίγο Frisbee με κάποιους από τους ντόπιους. Μετά το Kowagon σταματήσαμε για μεσημεριανό πάνω σε μια λωρίδα άμμου και προσπαθήσαμε να «ρουφήξουμε» όσο ήλιο μπορούσαμε. Παρακάτω, οι πλαγιές των βουνών έσμιγαν κι έμοιαζε να είναι πολύ κρύα εκεί πέρα.

Λίγο μετά από το γεύμα μας οι τοίχοι έκλεισαν ξανά, καθώς μπήκαμε σ ένα ακόμα τμήμα όπου ήρεμο το ποτάμι κυλούσε ανάμεσα σε κάθετους τοίχους, οι οποίοι ξεκινούσαν κατευθείαν από την κοίτη. Σταματήσαμε για να συζητήσουμε την επόμενή μας κίνηση. Το κάθετο τμήμα συνέχιζε προς τα πάνω με μικρά πατάρια κάθε τόσο, μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει το βλέμμα μας και πάλι χανόταν. Μια και θα χρειαζόμασταν περισσότερο από μια εβδομάδα για να εξερευνήσουμε την περιοχή προς τα πάνω με τα πόδια, προτιμήσαμε να την εξερευνήσουμε μέσα απ το ποτάμι. Μέχρι εκεί δεν υπήρχε καθόλου όχθη, το νερό όμως ήταν ήρεμο και όλοι ελπίζαμε ότι αυτή η τάση θα συνεχίζεται και πιο κάτω. Καθώς κυλούσαμε στο ρεύμα με τις ορθοπλαγιές τριγύρω μας να μην επιτρέπουν καμιά διαφυγή, γελάσαμε πικρά με την πρόβλεψή μας. Σιωπηλά συλλογίστηκα: «όσο διατηρούμε την αίσθηση του χιούμορ, τα πράγματα θα είναι εντάξει». Συμπτωματικά, εμφανίστηκε και πάλι η όχθη στο ποτάμι, καθώς η κλίση του ποταμιού μεγάλωνε και οι πτώσεις άρχιζαν και πάλι να ασπρίζουν τα νερά.

Οι καταρράκτες έγιναν μεγαλύτεροι και πιο τεχνικοί καθώς συνεχίζαμε, αλλά ελπίζαμε ότι ο Tar Khola είναι κοντά. Η ώρα περνούσε και μας έπιανε πια η κούραση αλλά η ιδέα να φτάσουμε στο επόμενο σημείο του χάρτη μας έκανε να συνεχίσουμε. Σε ένα στρίψιμο του ποταμού, οι κάθετες πλαγιές ενώνονταν και το ποτάμι το ίδιο χανόταν απ τα μάτια μας. Οι προθέσεις του καθενός τότε φανερώθηκαν καθώς η ομάδα χωρίστηκε στα δύο: ο Paul κι ο Kurt πλησίασαν με περιέργεια στο σημείο που χανόταν η θέα ενώ οι υπόλοιποι αρχίσαμε να ψάχνουμε για να βρούμε μέρος για κατασκήνωση. Οι δυο τους γύρισαν σε λίγο λέγοντας ότι η πτώση ήταν πολύ μεγάλη για να την περάσουμε αυτό το απόγευμα, έτσι όλοι κατασκηνώσαμε σε μια συστάδα από λεύκες στην όχθη. Ήμουν κουρασμένος και κρύος, και δεν μπορούσα να περιμένω άλλο να βγάλω τα βρεμένα από πάνω μου.

Ο Kurt κι ο Paul είχαν την αίσθηση ότι ο καταρράχτης αυτός μπορούσε να ξεπεραστεί από την δεξιά όχθη του. Περπατήσαμε όλοι μέχρι εκεί για να ρίξουμε μια ματιά. Το ρεύμα ήταν πράγματι εντυπωσιακό, γεμάτο από τεράστιους γυαλισμένους βράχους, σε μέγεθος σπιτιών. Το νερό περνούσε από κάτω και από γύρω απ τους βράχους. Νόμισα ότι είδα μια καθαρή «γραμμή», μέχρι το σημείο όπου το νερό χωνόταν κάτω από έναν τεράστιο βράχο. Κοντά στο τέλος αυτής της πτώσης, το ποτάμι έμπαινε σε ένα ακόμα φαράγγι με κάθετους τοίχους. Μέχρι εκεί το άγριο ρεύμα σταματούσε σε μια «πισίνα», πριν ξεκινήσει ο επόμενος καταρράχτης. Καθώς το ποτάμι έμπαινε στο φαράγγι, έκανε μια απότομη δεξιά στροφή. Περίπου 25 μέτρα πάνω απ το νερό υπήρχε μια μεγάλη σπηλιά. Οι κάθετοι τοίχοι ήταν κι αυτοί γυαλισμένοι απ το νερό και τα τοιχώματα της σπηλιάς ήταν λεία και δουλεμένα απ το νερό. Το ίχνος απ την αυξημένη ροή του ποταμού ορθωνόταν ψηλά από πάνω μας και αναλογιστήκαμε την τρομερή δύναμη του ποταμού που είχε σκαλίσει τη σπηλιά, καθώς συμπιεζόταν ανάμεσα στα τοιχώματα του φαραγγιού.

Στο στένεμα του φαραγγιού πριν τη συμβολή με τον Tar Khola

Το κουβάλημα ήταν δύσκολο και απαιτούσε να ξεφορτώσουμε τα καγιάκ και να τα δέσουμε μεταξύ τους με σχοινί. Προς τα κάτω ξεπρόβαλαν εντυπωσιακά στον ουρανό οι χιονισμένες κορφές του συγκροτήματος Kanjiroba Himal. Σε μια πολύχρωμη σειρά ο ένας πίσω απ τον άλλον, κουβαλήσαμε όλα μας τα υπάρχοντα μέχρι την έξοδο του φαραγγιού. Ήταν σχεδόν απίστευτο, αλλά δεν υπήρχαν eddies (αναστροφές) ανάμεσα στη ροή και στην επόμενη πτώση του ποταμού. Η πτώση φαινόταν να περνιέται, όμως απ το σημείο που βρισκόμασταν δεν μπορούσαμε να σχηματίσουμε μια εικόνα για τη γραμμή που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Καθώς στεκόμασταν στην όχθη σέρνοντας τα πόδια μας ο Kurt μπήκε στη βάρκα του και ξεκίνησε προς τον καταρράχτη. Στα γρήγορα ακολούθησε κι ένας δεύτερος, ενώ οι υπόλοιποι ανεβήκαμε στους βράχους δίπλα μας, για να παρακολουθήσουμε την πορεία τους.

Μετά από λίγα γυρίσματα, ο Kurt διάλεξε μια αυλακιά και πέρασε με ασφάλεια. Ακολουθήσαμε σιγά-σιγά και οι υπόλοιποι. Το πέρασμα ήταν IV βαθμού αλλά το νερό στριφογύριζε άγρια καθώς κυλούσε ανάμεσα στους βράχους που ορθώνονταν πάνω απ τα κεφάλια μας. Στη μέση αυτής της πτώσης σφήνωσα ανάμεσα σ ένα βράχο που ξεπρόβαλε μέσα απ το νερό και στο βράχο της μιας πλευράς. Αν και η πρόβλεψή μου έπεσε έξω –ότι μάλλον δεν υπάρχει περίπτωση σωτηρίας- κάνοντας ανάποδες κουπιές απεγκλωβίστηκα τελικά. Συνεχίσαμε το δρόμο μας ανάμεσα από την επόμενη σειρά πτώσεων V βαθμού και ανάμεσα από ένα ακόμα τμήμα III βαθμού με κάθετες πλαγιές. Στη συμβολή με τον Tar Khola σταματήσαμε για να απολαύσουμε τη θέα.

Ελπίζοντας ότι θα φτάσουμε σ αυτό το σημείο την 3η μέρα, τελικά καταφέραμε να βρεθούμε εκεί το πρωί της 6ης μέρας. Στην εκβολή του Kanjiroba Khola αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε νωρίς και να διαθέσουμε το απόγευμα για να περπατήσουμε τριγύρω. Αγριοπρόβατα περιπλανιόταν στους απόκρημνους λόφους που ορθώνονται προς τις χιονισμένες πλαγιές του Karo Himal.

Φύγαμε νωρίς την επόμενη μέρα, απ το καταπληκτικό μέρος που είχαμε στήσει την κατασκήνωσή μας και το παχύ χορτάρι που μας φιλοξένησε τη νύχτα ανανέωσε τη διάθεσή μας. Ξανά στο ποτάμι, προσπεράσαμε ένα στενό παρακλάδι που χυνόταν στο ποτάμι από τη νότια όχθη του, πριν το ποτάμι ξαναμπεί σ ένα μεγάλο φαράγγι. Εκεί συναντήσαμε τις μεγαλύτερες ορθοπλαγιές που είχαμε δει μέχρι τότε και οι οποίες μας έκοβαν τη θέα από τις πανύψηλες κορυφές των 6.500 μέτρων που υπήρχαν και στις δύο πλευρές του ποταμού. Το ποτάμι κυλούσε ήρεμα ανάμεσα από σχισμές με πλάτος μικρότερο από το μήκος μιας βάρκας, σχίζοντας στα δύο, πλάκες που ορθώνονταν περισσότερο από 20 μέτρα ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Μετά από μια απότομη στροφή, το ποτάμι κυλούσε σ ένα τεράστιο «φράγμα» από βράχια που κυλούσαν απ την πλαγιά και τα 150 μέτρα ύψους από πέτρες έφραζαν εντελώς την κανονική ροή του. Μια ανοιχτή αυλακιά που έμενε στα δεξιά, ήταν φραγμένη από τεράστιους βράχους και κορμούς στη βάση τους. Αυτός ο σωρός ξεπερνούσε σε ύψος τα 20 μέτρα. Ο Andy σκαρφάλωσε μέχρι πάνω για να ερευνήσει την κατάσταση.

Συνεχίζεται...

ΜΕΡΟΣ Ι | ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

Η ιστορία της αποστολής στο Langu Khola, αναδημοσιεύεται από το MountainZone.com

Θέλετε να σχολιάσετε το άρθρο? Κάντε κλικ στην «Αποστολή σχολίου» κάτω δεξιά από την πρόταση αυτή και γράψτε τα σχόλια ή τις παρατηρήσεις σας.