Η τεράστια απόσταση (που οι αρχικοί υπολογισμοί την οριοθετούσαν στα 450 km περίπου και αποδείχθηκε στην πράξη 595,7 km), οι συνθήκες μοναξιάς (ιδίως τη νύκτα) και η απόλυτη εξάρτηση προσανατολισμού από μία συσκευή GPS στη μέση του απέραντου πουθενά, απαιτούσαν έναν ιδιόμορφο συντονισμό: γρήγορη επαναφορά του σώματος σε αγωνιστική κατάσταση, πνευματική διαύγεια και άριστη ψυχική διάθεση. Συνεχώς...για κάτι παραπάνω από 10 μερόνυκτα...Με το ανάγλυφο του Κρητικού εδάφους να κονιορτοποιεί όλους τους προσεκτικούς σχεδιασμούς επί χάρτου και να τροποποιεί γρήγορα τα δεδομένα προς μία σταθερή κατεύθυνση: "περισσότερα χιλιόμετρα..."

Όπως γίνεται αντιληπτό, κυρίαρχο ρόλο στη διαχείριση των σωματικών δυνατοτήτων σε τόσο ακραίες συνθήκες έχουν τρία πράγματα: η σοβαρότητα, η σύνεση και η συνέπεια...Μα πάνω απ' όλα, τα πάντα έλκονται από την αρετή της υπομονής. Βασανιστικό το ερώτημα: "Πόσο θ'αντέξεις ακόμα;"

Είναι δεδομένο ότι σε τέτοια κλίμακα προσπάθειας αντιμετωπίζεις πολλές φορές το ενδεχόμενο της εγκατάλειψης...Το σίγουρο είναι ένα: σου το προτείνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Πρέπει να ηρεμήσεις, να σκεφτείς καθαρά και να απαντήσεις κοφτά: "συνεχίζω..."

Περίπλοκοι υπολογισμοί, κρίσιμες αποφάσεις και άπειρες, μικρές και μεγάλες, απογοητεύσεις σε δαιδαλώδεις διαδρομές. Αργά, αλλά σταθερά, έρχεται η πνευματική κόπωση και η πυξίδα του σώματος δείχνει αλλού...Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να διαχειριστείς την Ορεινή Διάσχιση όλης της Κρήτης και μάλιστα τέτοια εποχή. Δοκιμάζεται η σοφία που (πιστεύεις ότι) διαθέτεις. Κλονίζονται οι δεσμοί της ψυχοσύνθεσής σου. Αναπόφευκτα και τα ερωτήματα: " Γιατί το κάνεις τελικά; Αντέχεις την αλήθεια; Πόσο πιστεύεις στο σκοπό σου; " Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η ολοκληρωτική δοκιμασία συμβαίνει ξανά και ξανά...Η μυστική γέφυρα επικοινωνίας με το θείο -που ονομάζεται πίστη- είναι η μόνη κινητήριος δύναμη που μπορεί να σε επαναφέρει στο επόμενο μονοπάτι...Προϋποθέτει όμως ταπείνωση του εγωϊσμού και προσήλωση της σκέψης -για ώρες ατελείωτες- στον προορισμό σου. Δεν πρέπει να ηττηθείς ούτε μία φορά, πουθενά...μόνο να συνεχίζεις...Ιδού η Κρήτη, ιδού και ο εαυτός σου...

Στη διαδρομή υπήρξαν άνθρωποι που δε θα ξεχάσουμε ποτέ: στο Αμάρι, τη Γέργερη, την Αγία Βαρβάρα και το Ορεινό...Ατόφιοι, καλόκαρδοι και -το κυριότερο- νέοι. Θέλω να σταθώ στη βοήθεια δύο ανθρώπων: ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, πρόεδρος του Πεζοπορικού Ομίλου Ηρακλείου, μας στήριξε με την τεχνογνωσία του, λειτούργησε ως σύνδεσμος επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα και προσέφερε -υλικά και ηθικά- ό,τι μπορούσε. Ο Μιχάλης Πασχαλίδης είναι ένας άνθρωπος που μπορείς να συνοψίσεις σε μία λέξη: φιλότιμο...Χωρίς αυτό το ιδιόμορφο δίδυμο υποστήριξης η προσπάθεια θα είχε σταματήσει κάπου στο Ελαφονήσι. Τους αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ, όπως και στην Ειρήνη τη Θαλάσση που διήνυσε μαζί μας στο Νομό Λασιθίου τα τελευταία 105,7km της διαδρομής. Ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Αχαρνών, του οποίου είμαστε μέλη, μας στήριξε με το Μάκη το Τζωρτζίδη και τον πρόεδρο κ. Νίκα Βασίλειο να αγωνιούν για κάθε μας βήμα σαν να ήμασταν παιδιά τους...

Είναι αδύνατον να εκτιμηθεί ο αντίκτυπος της προσπάθειας στην επιβίωση του "Χαμόγελου του Παιδιού". Η προσπάθεια που κάναμε με το Νίκο το Θάνο αφιερώνεται στην καλωσύνη των ανθρώπων που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι παιδί και χαμόγελο είναι έννοιες ταυτόσημες και ιερές.

Θεσσαλονίκη, 20 Ιουλίου 2012

Αράπογλου Στέργιος
Σπαρταθλητής